Πολιτικά (και όχι μόνο) παιχνίδια, σενάρια φαντασίας και άλλα τινά για το ΣτΕ και τον Αχελώο

Τα έργα στον Άνω Αχελώο έχουν μια μακρά ιστορία με πολύ μεγάλη δημοσιότητα. Όλα αυτά τα χρόνια δόθηκε η ευκαιρία και σε εμάς που το παρακολουθούμε συστηματικά, άλλα και γενικότερα στην κοινή γνώμη, να αποκωδικοποιήσουμε με ποιον τρόπο κάθε φορά οι εμπλεκόμενοι ενεργούν και συμπεριφέρονται στα διάφορα «επεισόδια» αυτού του σήριαλ.

Πλέον ελάχιστα πράγματα μας προκαλούν έκπληξη. Ίσως από τον κανόνα αυτόν να αποτελεί εξαίρεση η τελευταία ακυρωτική απόφαση του ΣτΕ για την αδειοδότηση του υδροηλεκτρικού έργου Μεσοχώρας, στο οποίο επί δεκαετίες παρεμβάλλονται απανωτά εμπόδια (παρότι αυτό είναι σχεδόν ολοκληρωμένο από το 2001), λες και κάποιοι επιδιώκουν οπωσδήποτε να την κατεδαφίσουν για να μην τεθεί ποτέ σε λειτουργία !

Ας μας επιτραπεί λοιπόν να δούμε το θέμα με μια «άλλη ματιά» και να επιχειρήσουμε μια «ελεύθερη μετάφραση» των γεγονότων, αφιερώνοντας το σημερινό μας σχόλιο σε έναν από τους βασικούς «παίκτες» της υπόθεσης Αχελώου, στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ), που με την τελευταία απόφασή του άφησε «άφωνους» ακόμη και νομικούς που σέβονται το θεσμό, χωρίς να έχουν σχέση η ξεχωριστό ενδιαφέρον για την τύχη των έργων Αχελώου.

Μα είναι δυνατόν, λένε οι νομικοί, να ακυρωθεί μια υπουργική απόφαση για τους περιβαλλοντικούς όρους της σε ένα ήδη εκτελεσμένο έργο, και μάλιστα αναδρομικά, επειδή μετά την έκδοσή της τελευταίας (μετά από πολλές προηγούμενες) έγκρισης του κατά το 2017, άλλαξε η πολιτική επιλογή της Κυβέρνησης, που σε αντίθεση με την προηγούμενη, αποφάσισε ότι πρέπει να μεταφερθούν νερά από τον Αχελώο μέσω του ταμιευτήρα Συκιάς προς τον κάμπο (δηλαδή μια απόφαση άσχετη με το επίδικο θέμα της Μεσοχώρας, όπως δέχθηκε και το ΣτΕ το 2014) ;

Σε ότι μας αφορά δεν πρόκειται για κάτι ανεξήγητο. Επί 30 χρόνια τώρα το ΣτΕ (η έστω κάποιοι δικαστές) φαίνεται να έχει κάποια «εμμονή» με τα έργα Αχελώου συνολικά, παίζοντας, κατά ένα τρόπο, πολιτικό ρόλο στην πορεία του έργου. Κατέληξε το όλο θέμα να είναι κάτι σαν ένα παιχνίδι με «πάσες» και «γκολ» ανάμεσα σε διάφορες οικολογικές, πολιτικές η τοπικές οργανώσεις, με συγκεκριμένα δικηγορικά γραφεία κλπ., που όλοι μαζί, ενθαρρυμένοι από τις ακυρωτικές αποφάσεις του δικαστηρίου, υποβάλλουν χωρίς σταματημό προσφυγές σε κάθε βήμα, σε κάθε φάση του έργου, με πανομοιότυπα επιχειρήματα και απλή επικαιροποιηση των γνωστών αιτιάσεων !

Τα τελευταία δέκα χρόνια το πράγμα κάπου ξέφυγε. Επειδή το δικαστήριο αντιλήφθηκε ότι οι περισσότερες κυβερνήσεις, παρά τα εμπόδια, επιμένουν στην ολοκλήρωση των έργων (που το φυσικό τους αντικείμενο έχει, ανάλογα με το επιμέρους έργο, εκτελεστεί σε ποσοστά 65%, 85% και 90%, παρά τις διακοπές εργασιών και τις πολυετείς καθυστερήσεις), προσπάθησε κάποια στιγμή να πάρει και μια «δεύτερη γνώμη», υποβάλλοντας ορισμένα (χωρίς νόημα κατά την άποψη μας) ερωτήματα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (ΕΔ), για να δούνε, ας πούμε, πως κρίνουν και οι ευρωπαίοι το θέμα των έργων Αχελώου !

Όπως ήταν φυσικό το ΕΔ ούτε «φώτισε» περισσότερο την υπόθεση, ούτε εντόπισε κάτι που θα μπορούσε να ακυρώσει τις αποφάσεις όλων των έως τότε κυβερνήσεων και «επέστρεψε» το θέμα στο ΣτΕ.

Όμως φαίνεται πως το αποτέλεσμα της κίνησης αυτής ήταν σημαντικό, γιατί πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια με το έργα «στον πάγο» ! (Και έτσι φθάσαμε στην διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία θα αναφερθούμε σε άλλη ευκαιρία…..)

Στην προτελευταία απόφασή του το 2014, για μια ακόμη φορά το ΣτΕ επανέφερε αντιρρήσεις σχετικά με την «βιωσιμότητα» των έργων Αχελώου (ας αναρωτηθεί τώρα ο κάθε καλοπροαίρετος πολίτης ποιες γνώσεις μπορεί να έχουν και πόσο ειδικοί μπορεί να είναι οι δικαστές σε τεχνοοικονομικά και οικολογικά θέματα). Εκεί όμως μια ομάδα πιο «ψύχραιμων» δικαστών, ως μειοψηφία φυσικά, τα είπε δημοσίως στους «πλειοψηφούντες», αμφισβητώντας ευθέως, όχι μόνο την ουσία της επιχειρηματολογίας τους στην εξεταζόμενη υπόθεση, αλλά και στο εάν πράγματι το δικαστήριο τους κινείται «εντός των ορίων της δικαιοδοσίας του» (με απλά Ελληνικά : «παιδιά μήπως ξεφύγαμε» ;), κάτι που εμάς, το ομολογούμε, μας εκφράζει απόλυτα !

Όπως και να το δει κάνεις, η απόφαση του περασμένου μήνα για την Μεσοχώρα προφανώς αποτελεί μια φυσιολογική εξέλιξη όλων των παραπάνω. Μάλιστα, από μια άλλη οπτική και σε πολύ «ελεύθερη» μετάφραση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι μέσα από αυτή την απόφαση του ΣτΕ δόθηκε ένα μήνυμα προς τα όργανα της Πολιτείας : «Εάν θέλετε κάποια στιγμή στο μέλλον να υπάρξει περιβαλλοντική αδειοδότηση για την Μεσοχώρα, πρέπει να ξεγράψτε οριστικά τα έργα της εκτροπής».

Μα, θα αναρωτηθεί κανείς, γίνονται αυτά τα πράγματα ; Ακόμη και εάν το ήθελαν κάποιοι δικαστές, γίνεται το ΣτΕ να έρθει σε τέτοιου είδους «αντιπαράθεση» με μια Κυβέρνηση που, όπως δηλώνει, επιδιώκει να υλοποιήσει το έργο, κάτι το οποίο έχει επανειλημμένα υποσχεθεί και στο λαό ;

Σωστό και αυτό το ερώτημα, όμως από την άλλη οι δικαστές στο ΣτΕ κατά την άποψη μας είναι σε θέση να ξεχωρίσουν ποια είναι εκείνα τα θέματα που κρίνονται ως «εκ των ουκ άνευ» και μια ακυρωτική τους απόφαση θα ενοχλήσει μια κυβέρνηση (όπως π.χ. συνέβη με τα έργα της Ολυμπιάδας, όπου οι προσφυγές απορρίφθηκαν και κανένα έργο δεν ακυρώθηκε !) και ποια είναι ζητήματα πιθανόν χαλαρής πολιτικής βούλησης ή, ας πούμε, «παιζόμενα», στα οποία δεν αναμένεται το ΣτΕ να δεχθεί κυβερνητικές πιέσεις ή αντιδράσεις σε τυχόν μη επιθυμητές (;) αποφάσεις του.

Και εύλογα μπορούμε να αναρωτηθούμε, μήπως τελικά για την ΝΔ τα έργα Αχελώου υπάγονται στην δεύτερη περίπτωση ;

Μπα, πολύ τραβηγμένο μου ακούγεται, θα έλεγε ένας καλής πίστεως ορθολογιστής πολίτης !

Ίσως να είναι έτσι, αλλά μήπως και η τελευταία απόφαση του ΣτΕ είναι τόσο εύκολο να ερμηνευτεί ; Μήπως και η ΝΔ, ενάμιση χρόνο τώρα, δεν παίζει ένα κρυφτούλι υποσχέσεων και απραξίας με τα έργα ;

Ας κρατήσουμε λοιπόν τις «αιρετικές» ερμηνείες στο πίσω μέρος του μυαλού μας και κάποια στιγμή θα το μάθουμε.

Όπως λέει και η νεολαία μας .….θα δείξει !

Ο αιρετικός