Ανακοίνωση Ε.Δ.Υ.ΘΕ για την Παγκόσμια Ημέρα Νερού 2024 : «ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΟ - ΕΝΑ ΠΛΑΝΟ»

 

Κάθε χρόνο η 22α Μαρτίου είναι αφιερωμένη στο ΝΕΡΟ, στο πιο ξεχωριστό στοιχείο της φύσης, και με απόφαση του ΟΗΕ έχει οριστεί ως ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΝΕΡΟΥ (ΠΗΝ).

Συνηθίζεται τέτοιες ημέρες να γίνονται ειδικά αφιερώματα στην ΠΗΝ. Όμως αυτή την περίοδο, στην τόσο εύθραυστη κατάσταση που χαρακτηρίζει την Θεσσαλία, δεν κρίνουμε σκόπιμο να επιδοθούμε σε επανάληψη θεωρητικών αναφορών σχετικά  με το νερό.

Επιλέγουμε λοιπόν να επικεντρωθούμε στα τρέχοντα ζητήματα, με την ελπίδα πως  θα συμβάλλουμε ώστε ΑΜΕΣΑ να διαμορφωθεί ένα καθαρό σχέδιο διεξόδου από τα πολλαπλά προβλήματα που απασχολούν την περιοχή μας

Πριν ακόμη εμφανιστούν τα ακραία φαινόμενα του Ιανού και αργότερα του Ντάνιελ, η Ε.Δ.Υ.ΘΕ είχε υποβάλει ειδική ΑΝΑΦΟΡΑ προς την κυβέρνηση, τον Πρόεδρο της Βουλής, τα κόμματα, τις αυτοδιοικητικές οργανώσεις και τα μέσα ενημέρωσης, με την οποία  προειδοποιούσαμε για τους κινδύνους που απειλούν την «ανοχύρωτη» Θεσσαλία.

Μάλιστα η ΑΝΑΦΟΡΑ μας αυτή αποτέλεσε και αντικείμενο συζήτησης στην κοινή συνεδρίαση των επιτροπών Περιφερειών και Περιβάλλοντος στη Βουλή στις 14 Δεκεμβρίου του 2022, όπου μας δόθηκε η ευκαιρία να παρουσιάσουμε  τις προτάσεις μας για την αντιπλημμυρική προστασία, την ανάγκη δημιουργίας υδατικών αποθεμάτων για αντιμετώπιση της λειψυδρίας και παράλληλα την χρησιμοποίηση μέρους των αποθεμάτων αυτών στην αποκατάσταση υδάτινων οικοσυστημάτων (κυρίως υπόγειων) που οδηγούνται σε κατάρρευση.

Όμως όλα αυτά τα χρόνια οι κυβερνήσεις δυστυχώς αγνόησαν τις τεκμηριωμένες προειδοποιήσεις των επιστημόνων καθώς και τις υποδείξεις  των κοινωνικών οργανώσεων.

Παρότι η χώρα το 2014 θεσμοθέτησε το πρώτο Σχέδιο Διαχείρισης Υδάτων (ΣΔΛΑΠ) και λίγο αργότερα το πρώτο Σχέδιο Διαχείρισης Κινδύνου Πλημμύρας (ΣΔΚΠ), αμφότερα στο πλαίσιο Ευρωπαϊκών οδηγιών, καμία από τις κυβερνήσεις (για να περιοριστούμε στα τελευταία δέκα χρόνια) δεν αποδέχθηκε την αυτονόητη πρότασή μας για εκπόνηση ενός masterplan, με στόχο την σταδιακή υλοποίηση των  έργων και δράσεων που προβλέπονται σε αυτά τα δύο  εγκεκριμένα Σχέδια.

Τελικά, αφού πρώτα βιώσαμε τις δραματικές καταστροφές στη Θεσσαλία, μόνο τότε η κυβέρνηση ανέθεσε  στην ολλανδική εταιρία HVA την εκπόνηση του masterplan, το οποίο αμέσως μετά την παραλαβή του ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε πως τίθεται σε διαβούλευση με φορείς και οργανώσεις.

Δεν θα εμπλακούμε στην χωρίς νόημα συζήτηση σε ποιους και γιατί ανέθεσε η κυβέρνηση τις μελέτες για την ανασυγκρότηση της λαβωμένης Θεσσαλίας.

Ούτε θα εκτραπούμε στην (εύλογη) κριτική για τις κυβερνήσεις Τσίπρα και Μητσοτάκη που επί δέκα ολόκληρα χρόνια «αγνόησαν» την υποχρέωσή τους να εφαρμόσουν τα εγκεκριμένα Σχέδια, όπως οι σχετικές οδηγίες προβλέπουν.

Εξάλλου, στην τόσο δύσκολη και κομβική περίοδο που διανύουμε, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος τέτοιου είδους συζητήσεις να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη και να την «ξεστρατίσουν» από τα ουσιώδη.

Αντί λοιπόν για όλα αυτά εμείς κρίνουμε πως σε συνεργασία με την τοπική μας ηγεσία (Περιφέρεια, Αυτοδιοίκηση) και με την συνδρομή επιστημονικών φορέων και παραγωγικών οργανώσεων (αγρότες, επαγγελματίες κλπ.), ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ η επικέντρωση στα μείζονα θέματα, έτσι ώστε από όλες αυτές τις συζητήσεις και από την διαβούλευση επί των επιστημονικών προτάσεων (ΣΔΛΑΠ, ΣΔΚΠ και πόρισμα HVA) να προκύψει ΕΝΑ ΕΝΙΑΙΟ ΚΑΙ ΔΕΣΜΕΥΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΕΡΓΩΝ ΚΑΙ ΔΡΑΣΕΩΝ (masterplan) ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΛΗΜΜΥΡΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΠΟΘΕΜΑΤΩΝ ΝΕΡΟΥ, ΓΙΑ ΣΤΑΔΙΑΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΟΙΚΟΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ, ΓΙΑ ΕΠΑΡΚΕΙΑ ΝΕΡΟΥ ΣΤΗΝ ΓΕΩΡΓΙΑ - ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΑ και εντέλει ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΡΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥΣ.

Συνοπτικά το μήνυμα να είναι : «ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΟ - ΕΝΑ ΠΛΑΝΟ»

Συνεπώς, γύρω από τον στόχο αυτό, παράλληλα με την επιβεβλημένη στήριξη των πληγέντων, πρέπει να εργασθούμε όλοι υπεύθυνα, χωρίς να αναζητούμε «αντιπάλους», χωρίς  να αναλώνουμε τις προσπάθειες μας σε έργα ανέφικτα, σε λιγότερο επείγοντα ή ακόμη και σε δευτερεύοντα. Ανάλογη όμως υπευθυνότητα οφείλει να επιδείξει και η κυβέρνηση, οι υπουργοί και προσωπικά ο ΠΘ κ. Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος έχει την πρώτη ευθύνη ώστε να αποφευχθούν διχαστικές καταστάσεις η ενδεχόμενη πρόκληση ανησυχιών στους αγρότες και στον λαό της περιοχής. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της μάλλον άκαιρης συζήτησης για το βαμβάκι, ενώ όλοι γνωρίζουν πως, ανεξάρτητα από τις κάθε φορά επιλογές στο μείγμα  καλλιεργειών, τα αποθέματα νερού που προβλέπονται στα Σχέδια για την Θεσσαλία είναι άκρως αναγκαία για την ΑΣΦΑΛΕΙΑ της απέναντι σε φαινόμενα ξηρασίας και επίσης πολύτιμα για την στήριξη των αγροτών που αναζητούν καλλιέργειες που θα προσφέρουν ένα ελάχιστο ΕΙΣΟΔΗΜΑ διαβίωσης στον τόπο τους.

Το τελευταίο διάστημα σημαντική δημοσιότητα έλαβε η πρόταση που συμπεριλαμβάνεται στο πόρισμα της HVA σχετικά με την ολοκλήρωση των εγκαταλειμμένων από τις κυβερνήσεις Τσίπρα και Μητσοτάκη έργων Αχελώου και την, αναγκαία κατά την άποψη τους, ενίσχυση του υδατικού δυναμικού του ΥΔ Θεσσαλίας.

Ας σημειωθεί πως η πρόταση αυτή επανέρχεται και μέσω του υπό αναθεώρηση ΣΔΛΑΠ, το οποίο τις επόμενες εβδομάδες αναμένεται να εγκριθεί από το Υπουργικό Συμβούλιο.

Αυτή τη φορά ελπίζουμε πως το αίσθημα ευθύνης θα υπερκεράσει τους τοπικιστικούς  υπολογισμούς, τους κάθε είδους δογματισμούς και  ιδεοληψίες που, δυστυχώς, κατά την τελευταία δεκαετία καθόρισαν την διαχείριση των εγκαταλειμμένων έργων, προκαλώντας τεράστια οικολογική καταστροφή στον «μπαζωμένο» από σκυροδέματα και τεράστιους όγκους χωμάτων Αχελώο.

Ένα ζήτημα επίσης στο οποίο θα κριθεί η ειλικρινής διάθεση  της κυβέρνησης για συναινετική  διαμόρφωση ενός σχεδίου ανασυγκρότησης της Θεσσαλίας είναι αυτό του ΦΟΡΕΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΥΔΑΤΩΝ.

Ένα  θέμα πού η ανάγκη δημιουργίας του προβάλλεται επί δεκαετίες από τους θεσσαλικούς φορείς, χωρίς όμως να έχει εκδηλωθεί όλα αυτά τα χρόνια κάποια στοιχειώδης ανταπόκριση από τις κυβερνήσεις.

Αιφνιδίως όμως, αμέσως  μετά τις καταστροφικές πλημμύρες, η κυβέρνηση Μητσοτάκη κινήθηκε ταυτοχρόνως με δύο παράλληλες πρωτοβουλίες για τη Θεσσαλία.

Η μια εκδηλώθηκε από το Υπουργείο Περιβάλλοντος το οποίο συνέταξε σχέδιο νόμου που προβλέπει συνένωση των ΤΟΕΒ της περιοχής υπό την διοίκηση μιας Ανώνυμης Εταιρίας, καταργώντας  την αυτοδιοίκηση στον τομέα των αρδεύσεων, χρησιμοποιώντας ως βασικό επιχείρημα την έλλειψη οργάνωσης και τα χρέη πολλών από αυτούς.

Η δεύτερη πρωτοβουλία συνδέεται με το πόρισμα της ολλανδικής HVA, η οποία πρόσφατα  παρέδωσε στο ΥΠΕΝ τις δικές της προτάσεις για το ίδιο θέμα.

Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, εάν πράγματι η κυβέρνηση καταθέσει εντός του μήνα (όπως «απειλεί» ο κ. Σκυλακάκης) νομοσχέδιο στη Βουλή για δημιουργία φορέα διαχείρισης υδάτων στη Θεσσαλία, είναι πρακτικά  αδύνατο να υπάρξει ουσιαστική συζήτηση για το θέμα, όπως η σοβαρότητά του και οι δημοκρατικοί κανόνες επιβάλλουν.

Με απλά λόγια θα πρόκειται για αιφνιδιασμό, δικαιώνοντας έτσι εκείνους που αντιδρούν μιλώντας ήδη για σκοπιμότητες από πλευράς υπουργείου.

Εκτός αυτού, είναι βέβαιο πως θα προκληθούν αντιδράσεις [σημ. : ήδη αντέδρασαν οι θεσσαλικοί ΤΟΕΒ, επτά Πανελλαδικές Ομοσπονδίες εργαζομένων, κόμματα της αντιπολίτευσης, οργανώσεις κλπ], κάτι που σημαίνει πως η αναγκαία διαβούλευση για το θεσσαλικό πρόβλημα είναι πιθανό να διεξαχθεί σε περιβάλλον πόλωσης και στην σκιά ισχυρών αμφισβητήσεων σχετικά με τις προθέσεις της κυβέρνησης (ιδιωτικοποίηση νερού κα).

Όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, η μοναδική λύση είναι η ΑΝΑΒΟΛΗ της νομοθετικής πρωτοβουλίας και η παράταση της διαβούλευσης για τον φορέα διαχείρισης κατά ένα εξάμηνο τουλάχιστον και σε κάθε περίπτωση μετά τις ευρωεκλογές.

Κατά την άποψη μας αυτό θα πρέπει να αποτελέσει αίτημα της ηγεσίας και των οργανώσεων της Θεσσαλίας προς  τον ΠΘ, έτσι ώστε να δοθεί επαρκής χρόνος για την μελέτη των προτάσεων των ολλανδών και να προκύψει συνδυαστικά η βέλτιστη λύση για τη Θεσσαλία και τη χώρα.

Στο μεταξύ (ελπίζουμε πως) θα αξιοποιηθεί ο χρόνος  για την διαμόρφωση του επιχειρησιακού πλάνου που αναφέραμε σχετικά με τα έργα και τις άλλες αναγκαίες δράσεις, καθώς και η παροχή  εγγυήσεων από την κυβέρνηση ότι θα χρηματοδοτηθούν αναλόγως και θα υλοποιηθούν όσα προκύψουν από την σχετική διαβούλευση. 

Για  την Ε.Δ.Υ.ΘΕ

Γέμτος Φάνης, ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας,

Γιαννακός Κώστας, πρόεδρος Γεωπονικού Συλλόγου Λάρισας,

Κοτσιμπογεώργος Ηλίας, πρόεδρος Οικονομικού Επιμελητηρίου Θεσσαλίας,

Ντογκούλης Δημήτρης, πρόεδρος ΓΕΩΤΕΕ/Κεντρικής Ελλάδας,

Σοφολόγης Δημήτρης, πρόεδρος Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Γεωπόνων

Επίκαιρα σχόλια στα «ΨΙΘΥΡΙΣΤΑ» της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Λάρισας

 

Δύο ενδιαφέροντα και επίκαιρα σχόλια του «Ζ» στα «ΨΙΘΥΡΙΣΤΑ» της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (21 και 23/2/2024), που αναδεικνύουν την πρόσφατη πρωτοβουλία δεκάδων πολιτών για το Υδατικό της Θεσσαλίας :

21/2/2024

[Όλοι μαζί

* ΕΝΑ μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, 3 πρώην πρυτάνεις ΑΕΙ, 20 καθηγητές Πανεπιστημίων και Πολυτεχνείων, 14 πρώην βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και του ΣΥΡΙΖΑ, οι 4 πρώην υπουργοί, 11 πρώην δήμαρχοι, 5 πρώην νομάρχες, 7 διανοούμενοι συγγραφείς ερευνητές, 5 πρώην πρόεδροι Επιμελητηρίων. Σε μια εντυπωσιακή συσπείρωση δεκάδων διακεκριμένων πολιτών από όλη τη χώρα, που καλύπτουν ταυτόχρονα όλα τα γνωστά πολιτικά ρεύματα της Ελληνικής κοινωνίας. Και όλοι αυτοί ζητούν το αυτονόητο, να συζητηθεί δηλαδή στη Βουλή και να ληφθεί μια οριστική απόφαση για το τι θα γίνει τελικά με τα εγκαταλειμμένα έργα Αχελώου. (Ας αποφασίσουν επιτέλους οι πολιτικοί τι θέλουν να αποφασίσουν...).

* Η πρωτοβουλία φυσικά και θα ενέπνεε τον εκ των ‘’Υδρονομέων της Θεσσαλίας’’, τον Λαρισαίο Κ. Γκ. «Τι ζητούν ; Αυτό δηλαδή που επί χρόνια αποφεύγουν να κάνουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζοντας να παραμυθιάζουν τους Θεσσαλούς με ιστορίες για δράκους, για Φαραώ, για τρομοκράτες κατά της φύσης και άλλα τέτοια. Μήπως ήρθε η ώρα να σοβαρευτούν ; Να πουν επιτέλους τι θα κάνουν με τα έργα; Και εάν δεν τα θέλουν γιατί κρατάνε την υπόθεση «ανοικτή», ταΐζοντας τον κόσμο με ανοησίες και ακαταλαβίστικες δηλώσεις, λες και είναι βγαλμένες από το μαντείο των Δελφών;» (Η συλλογή υπογραφών συνεχίζεται μεταξύ όσων νιώθουν την ίδια αγανάκτηση απέναντι σε παιχνίδια ισορροπιών και εξυπηρέτησης συμφερόντων, που συντηρούν τη σιωπή και την στασιμότητα στα έργα.)

* ΚΑΙ συνεχίζει: Εδώ που τα λέμε, καιρός δεν είναι, εκτός από τους ‘’πρώην’’, να μπουν μπροστά και οι ‘’νυν’’ και να απαιτήσουν από τις ηγεσίες τους τελεσίδικες αποφάσεις; Ένα είναι βέβαιο: Η Θεσσαλία δικαιούται να γνωρίζει ποια θα είναι τα αποθέματα νερού που θα διαθέτει στο μέλλον ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις δύσκολες μέρες της ξηρασίας που πάντα θα την απειλεί. Και τέτοια αποθέματα μόνο ο Αχελώος μπορεί να της εξασφαλίσει. Μπορούν άραγε αυτή την απλή αλήθεια να την αντιληφθούν τα κόμματα που μας κυβερνούν; (Αν πιεστούν, δεν αποκλείεται...) ]

23/2/2024

[«Εμπόλεμοι»

* ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ καμιά φορά το κλίμα που υπήρχε ανάμεσα στην Ελλάδα και τις γειτονικές χώρες στα βόρεια σύνορά μας, μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο έως τη δεκαετία 1990, σημειώνει ο εκ των Υδρονομέων της Θεσσαλίας Κ. Γκ. : Συμμετοχή σε «αντίπαλα» πολεμικά μπλοκ, πολλά οχυρωματικά έργα και συρματοπλέγματα, σχεδόν κλειστά σύνορα, απουσία φυσιολογικών διπλωματικών σχέσεων, καχυποψία ανάμεσα σε κυβερνήσεις αλλά και στους πολίτες. Και όμως, σε ένα ζήτημα, τα πράγματα κινήθηκαν μάλλον φυσιολογικά, χωρίς διαμάχες και ιδιαίτερες εντάσεις. Στο θέμα της διαχείρισης των υδάτων των ποταμών που διασχίζουν και τις γειτονικές χώρες, ο Αώος με Αλβανία, ο Αξιός με Γιουγκοσλαβία, ο Νέστος, ο Στρυμόνας και ο Έβρος με Βουλγαρία. Όπου ουδέποτε αναδείχθηκαν σοβαρά προβλήματα. Κάποιες επιτροπές συνομιλούσαν και συντόνιζαν σε σταθερή βάση την αντιμετώπιση των κοινών προβλημάτων. Π.χ. τη διαχείριση πλημμυρών, ενώ τα έργα αξιοποίησης των υδάτων, υδροηλεκτρικά, ταμιευτήρες άρδευσης κλπ, εξελίχθηκαν «ειρηνικά» και στις δυο πλευρές των συνόρων. (Ήταν απλό να το σκεφτεί για να φτάσει στα καθ’ ημάς.)

* ΤΗΝ ίδια στιγμή, στο ίδιο ακριβώς αντικείμενο, στην ίδια χώρα, επί τέσσερις και πλέον δεκαετίες, είναι αδύνατο να υπάρξει συζήτηση για τη διαχείριση των υδάτων του Αχελώου και στοιχειώδης συνεννόηση ανάμεσα σε δυο περιοχές που συνορεύουν, τη Θεσσαλία και την Αιτωλοακαρνανία. Οι διαμάχες αυτές ξεπερνούν κάθε όριο, με πρώτους από όλους στα «κάγκελα» τους πολιτικούς και τους αυτοδιοικητικούς, που αντί να φροντίσουν να υπάρξει μια οργανωμένη και μακριά από εντάσεις συζήτηση, όπου βρεθούν και όπου σταθούν «λύνουν το ζωνάρι» τους για ανούσιους καβγάδες, αναβιώνοντας τον «ψυχρό πόλεμο» στο εσωτερικό της χώρας. Και φυσικά, όλη αυτή την τριτοκοσμική κατάσταση συντηρούν συνειδητά ανεύθυνοι πρωθυπουργοί και υπουργοί, οι οποίοι μια χαρά βολεύονται από τον παράλογο αυτό διχασμό των δύο περιοχών.

Για να δούμε τώρα, εάν ο αρμόδιος υπουργός Περιβάλλοντος και οι δύο Περιφερειάρχες θα αναλάβουν κάποια πρωτοβουλία, ώστε να αμβλυνθούν οι αντιπαλότητες και να επικρατήσει η λογική. (Αισιόδοξος δείχνει...)

Ζ.

Oι δύσκολοι καιροί απαιτούν και δύσκολες αποφάσεις - (Κώστας Γκούμας - Τάσος Μπαρμπούτης)*

 

Μια σπουδαία πρωτοβουλία έχει αναληφθεί το τελευταίο διάστημα από μεγάλο αριθμό σημαντικών εκπροσώπων του ακαδημαϊκού χώρου, της διανόησης, της πολιτικής, της αυτοδιοίκησης και άλλων κοινωνικών και επιστημονικών οργανώσεων.

Οι διακεκριμένοι αυτοί παράγοντες  συνέταξαν και συνυπέγραψαν μια εξαιρετική ανακοίνωση απαιτώντας από την κυβέρνηση να δώσει ένα τέλος στην νοσηρή κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη Θεσσαλία από την πολυετή στασιμότητα στην εφαρμογή πολιτικών διαχείρισης των υδάτων και στην παραγωγή αντίστοιχων έργων, είτε εξοικονόμησης είτε ταμίευσης του νερού, με κορυφαία εκκρεμότητα αυτήν των εγκαταλειμμένων έργων Αχελώου.

Η ανακοίνωση αυτή έχει δημοσιευθεί σε πολλά μέσα ενημέρωσης και ήδη οι υπογραφές στήριξης συνεχίζονται σε όλη τη χώρα από πολλούς πολίτες, οι οποίοι αντιλαμβάνονται τους μεγάλους κινδύνους που συνεπάγεται το περιορισμένο ενδιαφέρον και η αναβλητικότητα όλων των κυβερνήσεων στα ζητήματα του υδατικού τομέα.

Ακόμη πιο  σημαντική είναι η προσπάθεια αυτή για τη Θεσσαλία μετά από τα πολλαπλά χτυπήματα που δέχθηκε από τις πλημμύρες, καθώς και από την παράλληλη  συσσώρευση προβλημάτων στον πρωτογενή τομέα, κάτι που οδήγησε αγρότες και κτηνοτρόφους σε μαζικές  κινητοποιήσεις.

Επιχειρώντας να συνοψίσουμε σε μια μόνο φράση το μήνυμα της ανακοίνωσης, θα λέγαμε πως οι συντάκτες της ΑΠΑΙΤΟΥΝ από την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα να αποφασίσουν ΟΡΙΣΤΙΚΑ και ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΑ για τους όρους με τους οποίους θα πορευτεί η Θεσσαλία στο μέλλον, διαμορφώνοντας ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ απέναντι σε όλους τους κινδύνους που την απειλούν, είτε πρόκειται για τις συχνές έντονες πλημμύρες, είτε για φαινόμενα  παρατεταμένης ξηρασίας, απέναντι στην οποία τα διαθέσιμα αποθέματα νερού είναι εντελώς ανεπαρκή.

Δυστυχώς τα πέντε τελευταία χρόνια είναι προφανές ότι η κυβέρνηση Κυρ. Μητσοτάκη υποτίμησε τις δύσκολες για την Θεσσαλία συνθήκες που αναφέραμε και επέλεξε να ρίξει το βάρος περισσότερο σε μια επικοινωνιακή διαχείριση του υδατικού προβλήματος παρά σε οριστικές αποφάσεις και υλοποίηση έργων.

Υπενθυμίζουμε πως πριν ο κ. Μητσοτάκης αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας είχε υποσχεθεί διάφορα έργα και παρεμβάσεις, μεταξύ των οποίων και την ολοκλήρωση των έργων Αχελώου, τα οποία όμως, τουλάχιστον στην πρώτη του θητεία, τα «ξέχασε» εντελώς και συνέχισε την ανεύθυνη πολιτική της στασιμότητας την οποία είχε «παραλάβει» από την κυβέρνηση Αλ. Τσίπρα.

Με αυτή την πολιτική η κυβέρνηση απέφυγε να αντιμετωπίσει ευθέως και αποφασιστικά τα σύνθετα ζητήματα των υδάτων, κάτι  που από την άλλη μεριά την βοήθησε ώστε να μην ανοιχτούν επικίνδυνα πολιτικά «μέτωπα» (πχ. διαμάχες με τοπικιστές στην Αιτωλοακαρνανία, «ενόχληση» κάποιων ανεύθυνων αλλά με ισχυρή στήριξη και επιρροή οικολογικών οργανώσεων, ανατροπή ισορροπιών σε μεγάλα ανταγωνιστικά ενεργειακά συμφέροντα κοκ).

Παράλληλα, με αυτή την τακτική  πέτυχε να κατευθύνει τους διαθέσιμους οικονομικούς πόρους σε άλλες «δικές» της προτεραιότητες.

Όμως όλα αυτά επιδείνωσαν τις ήδη δύσκολες συνθήκες και οι πρόσφατες πλημμύρες απλώς επιβεβαίωσαν το πόσο ανοχύρωτη ήταν τελικά η Θεσσαλία, αλλά και πόσο μεγάλες παραμένουν οι αβεβαιότητες στον πρωτογενή τομέα, ειδικά στον τομέα των αρδεύσεων ο οποίος επηρεάζει καθοριστικά το κόστος παραγωγής.

Ας σημειωθεί πως μετά τον Ιανό ο ίδιος ο κ. Πρωθυπουργός (ΠΘ) υποσχέθηκε την κατασκευή του φράγματος πολλαπλού σκοπού (αντιπλημμυρικό, υδρευτικό, υδροηλεκτρικό, αρδευτικό κοκ) στο Μουζάκι, μια υπόσχεση  που αργότερα εγκαταλείφθηκε.

Επίσης  πριν σχεδόν δυο χρόνια η κυβέρνηση υποσχέθηκε την κατασκευή του πολύ σημαντικού έργου, επίσης πολλαπλού σκοπού, στον Ενιπέα Φαρσάλων (Σκοπιά), το οποίο μεταξύ άλλων θα  συγκρατεί σημαντικές ποσότητες υδάτων σε περίπτωση ισχυρής πλημμύρας.

Όπως όμως προκύπτει από τις εξελίξεις και αυτό το έργο δεν φαίνεται να βρίσκεται σε πορεία άμεσης υλοποίησης.

Με άλλα λόγια και χωρίς καμμιά μηδενιστική διάθεση, η σιγή όλα αυτά τα χρόνια σχετικά με τα έργα Αχελώου, σε συνδυασμό με όσα ενδεικτικά αναφέραμε για Μουζάκι και (ίσως) για Σκοπιά, δεν προμηνύει ασφαλή πορεία της Θεσσαλίας στις δύσκολες συνθήκες που διαμορφώνονται στο μέλλον.

Όλα τα παραπάνω, στον ένα την τον άλλο βαθμό, περιγράφονται και στην ανακοίνωση των προσωπικοτήτων που αναφέραμε στην αρχή της παρέμβασης μας.

Δεν απευθύνονται όμως μόνο προς την κυβέρνηση άλλα και προς την αντιπολίτευση, η οποία αναλογικά έχει  και αυτή μέρος των ευθυνών.

Το περασμένο Σάββατο (10/2/24), στα πλαίσια προσυνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, βρέθηκαν στη Λάρισα ο πρόεδρος και αρκετά στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Αρκετοί πολίτες, μέλη και φίλοι του Σ-ΠΣ,   περίμεναν μια πιο διαλλακτική στάση απέναντι στο θέμα των έργων Αχελώου, κατά μείζονα λόγο που στο υπό έγκριση Σχέδιο Διαχείρισης Υδάτων (ΣΔΛΑΠ) του Υπουργείου Περιβάλλοντος  επανέρχεται και θεσμικά η πρόταση για ολοκλήρωση και λειτουργία του συστήματος έργων μεταφοράς νερού μέγιστου όγκου 250 εκατ. κ. μ. ετησίως.

Αυτό πρακτικά σημαίνει πως θα μπορούσε να πιεστεί αναλόγως η κυβέρνηση ώστε να δοθεί ένα τέλος στη νοσηρή αυτή κατάσταση της στασιμότητας και της καλλιέργειας ψεύτικων ελπίδων στους θεσσαλούς, που πάντα ελπίζουν πως θα αποκτήσουν, και μάλιστα με διακομματική συναίνεση, τα αναγκαία ΑΠΟΘΕΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ στις δύσκολες κλιματικές συνθήκες που βιώνουν, με ταυτόχρονη παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας.

Η στάση όμως του προέδρου της Κ.Ο. του κόμματος κ. Σ. Φάμελλου δεν άφησε περιθώρια για μια τέτοια εξέλιξη. Έκανε ότι μπορούσε να αποκλείσει την όποια συζήτηση σχετικά με το θέμα Αχελώου, «αποκρούοντας» την προσπάθεια άλλων παραγόντων (βουλευτής Β. Κόκκαλης, επιστήμονες  ομιλητές σε προγραμματισμένα στρογγυλά τραπέζια κλπ.) που προσπάθησαν να αναφερθούν στο θέμα.

Έτσι, μετά τα πολλαπλά μηνύματα της εκλογικής  ήττας, χάθηκε άλλη μια ευκαιρία για τον Σ-ΠΣ να  «ακούσει» την γνώμη των τοπικών  στελεχών και μελών, που στην μικρή μας τοπική κοινωνία γνωρίζουμε πως πολλοί από αυτούς ασφυκτιούν από τις εμμονές και τις «απαγορεύσεις» κεντρικών στελεχών του κόμματος.

Εξάλλου κανέναν δεν πείθουν οι αμφίσημες τοποθετήσεις του κ. Φάμελλου και των συνοδοιπόρων του σε αυτή την αδιέξοδη θέση περί «ακύρωσης» (;;) των έργων, για την οποία παραλείπουν να εξηγήσουν πως την εννοούν, πόσο θα «μας» κοστίσει, ποιος θα την επιβαρυνθεί, τι περιβαλλοντικές επιπτώσεις θα επιφέρει, με ποιες διαδικασίες θα δρομολογηθεί κοκ.

Πολύ περισσότερο που όλα τα χρόνια που κυβέρνησαν δεν έκαναν την παραμικρή ενέργεια στην κατεύθυνση αυτή, άλλα και σαν αξιωματική αντιπολίτευση επί πέντε ολόκληρα χρόνια δεν έφεραν στη Βουλή συγκεκριμένη πρόταση, ώστε να απαιτήσουν επιτέλους από την κυβέρνηση να υλοποιήσει την περιβόητη αυτή «ακύρωση», που οι ίδιοι δεν αποτόλμησαν να κάνουν πράξη.

Υπενθυμίζουμε  πως ο Σ-ΠΣ βρέθηκε ξανά μπροστά σε ένα παρόμοιο σταυροδρόμι σε ότι αφορά στα έργα Αχελώου.

Τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης Τσίπρα, η διορισμένη από τον ΣΥΡΙΖΑ διοίκηση της ΔΕΗ, έφερε προς έγκριση την περιβαλλοντική μελέτη για το υδροηλεκτρικό έργο Μεσοχώρας που καρκινοβατούσε επί χρόνια.

Στην σχετική συζήτηση στο Περιφερειακό Συμβούλιο (Σεπτέμβριος 2015) η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισε την αδειοδότηση,  ενώ την ίδια περίοδο βουλευτές και στελέχη της ΚΕ του κόμματος αυτού, ξεπερνώντας κάθε όριο παραλογισμού, ζητούσαν την κατεδάφιση του έργου (!), αντίθετα προς την διακαή επιθυμία της μεγάλης πλειοψηφίας των τοπικών μελών και στελεχών να λειτουργήσει το έργο και να εγκαταλειφθεί η εξωφρενική θέση περί κατεδάφισής του.

Το 2017 όμως, ο κ. Φάμελλος ως αρμόδιος υπουργός ανέλαβε μια πρωτοβουλία εξομάλυνσης των διαφορών μέσα στο κόμμα του και τελικά, προς τιμή του, πέτυχε να αποδεχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και να υπογραφεί η αδειοδότηση της Μεσοχώρας [σημ. : το χαιρετίσαμε δημοσίως], επιφέροντας ανακούφιση σε σκεπτόμενους φίλους του Σ-ΠΣ και γενικότερα στην Ελληνική κοινή γνώμη.

Έτσι αποφεύχθηκε ένα αδιανόητο προηγούμενο, όπου μια κυβέρνηση  θα κατεδάφιζε ένα δημόσιο έργο αξίας 600 εκατ. ευρώ μόνο και μόνο επειδή παλαιότερα διαφωνούσε ως προς την σκοπιμότητα του !

Σε ότι μας αφορά, εμείς συμβουλές πολιτικής διαχείρισης δεν συνηθίζουμε να δίνουμε.

Επειδή όμως «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού», κρίνουμε πως στην παρούσα φάση, μπροστά στα νέα αδιέξοδα που οδηγείται ο Σ-ΠΣ με τις εμμονές του για τα ημιτελή έργα Αχελώου, για τα οποία ήδη έχουν διατεθεί 500 εκατ. ευρώ, καλό θα ήταν κάποιοι να ενημερώσουν τον νέο αρχηγό τους αναλυτικά και χωρίς προκαταλήψεις, μήπως έστω και τώρα, αποφευχθεί  νέα άτακτη υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα παρόμοιο με τη Μεσοχώρα ζήτημα.

Αυτήν ακριβώς την ελπίδα εκφράζουν και όσοι φίλοι και μέλη του Σ-ΠΣ στηρίζουν με την υπογραφή τους την πρωτοβουλία των προσωπικοτήτων που αναφέραμε, επιδιώκοντας να μην  επιτρέψουν στην ΝΔ να παρατείνει για μια ακόμη τετραετία την παράλογη αυτή εκκρεμότητα.

Και εμείς μαζί τους συνυπογράφουμε την ανακοίνωση αυτή και θα συνδράμουμε με όσες δυνάμεις διαθέτουμε στην λήψη μιας οριστικής απόφασης για το θέμα.

*Γκούμας Κώστας, γεωπόνος, πρ. Δ/ντής Εγγείων Βελτιώσεων, πρ. πρόεδρος ΓΕΩΤΕΕ/Κεντρικής Ελλάδας, μέλος Ε.Δ.Υ.ΘΕ,

 

*Μπαρμπούτης Τάσος, πολιτικός μηχανικός, μέλος ΔΣ ΕΘΕΜ, πρ. γραμματέας ΤΕΕ/ΚΔΘ, μέλος Ε.Δ.Υ.ΘΕ

Eνημερωθείτε για τα νέα του blog

- Από την σελίδα μας στο fb

- Από την ομάδα μας στο fb 

 

Μεσοχώρα και Ουκρανία - Κώστας Μεζάρης

 

Περίεργος ο τίτλος του άρθρου, συνδέει δύο κατά τα φαινόμενα άσχετα μεταξύ τους μέρη. Δεν είναι όμως, δυστυχώς, έτσι.

Στην περιοχή Μεσοχώρας Τρικάλων έχει κατασκευαστεί εδώ και δεκαετίες ένα φράγμα για την ταμίευση νερού στον ποταμό Αχελώο και στην περιοχή Γλύστρας ένα εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας εκμεταλλευόμενο τα νερά του ταμιευτήρα Μεσοχώρας. 

Το συνολικό αυτό έργο ουδεμία σχέση έχει με την σχεδιασμένη «εκτροπή του Αχελώου» δηλαδή τη μεταφορά μέρους της ροής του άνω (θεσσαλικού) Αχελώου στη λεκάνη του Πηνειού με τα έργα του φράγματος Συκιάς και της σήραγγας Πευκόφυτου. Το μοναδικό κοινό στοιχείο των έργων Μεσοχώρας και «εκτροπής» είναι το ότι αμφότερα βρίσκονται στον Αχελώο.

Σχετικό είναι το απόσπασμα από άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στην «Ελευθερία» στις 15-12-2009 με τον τίτλο «Μήπως δεν έπρεπε να γίνει ούτε το φράγμα Ταυρωπού;» :

1) Δεν υπάρχει οποιαδήποτε σχέση του φράγματος στη Μεσοχώρα με τα έργα μερικής εκτροπής του Αχελώου στη Θεσσαλία . Δεν υπάρχουν έργα εκτροπής στο φράγμα Μεσοχώρας, ο ρόλος του οποίου είναι αντιπλημμυρικός και ενεργειακός (όπως τα φράγματα Κρεμαστών, Καστρακίου και Στράτου στον ίδιο ποταμό) και τα νερά του Αχελώου μετά από αυτό συνεχίζουν να κυλούν στην κοίτη του σε μήκος 30 χλμ. μέχρι το φράγμα Συκιάς. Μία ματιά στον χάρτη με τη διαδρομή του Αχελώου αποδεικνύει ότι η θέση του φράγματος της Μεσοχώρας βρίσκεται 30 χλμ. κατά μήκος της κοίτης στα ανάντη του φράγματος Συκιάς, το οποίο είναι το έργο με το οποίο αρχίζει η μερική εκτροπή του Αχελώο, το δε ακρότατο σημείο της λίμνης του φράγματος Συκιάς απέχει σε ευθεία γραμμή 10 χλμ. από τη Μεσοχώρα.

Οι αντιτιθέμενοι στη μερική εκτροπή του Αχελώου εναντιώνονται από σύγχυση στη δημιουργία της τεχνητής λίμνης στο φράγμα Μεσοχώρας, η οποία είναι παρόμοια με εκείνες στα φράγματα Κρεμαστών και Καστρακίου, παρασυρόμενοι ίσως από κατοίκους της Μεσοχώρας που αντιτίθενται σ’ αυτήν για λόγους άσχετους με την εκτροπή, η οποία γίνεται μακριά από το χωριό τους (30 χλμ. κοίτης στα κατάντη) και δεν το επηρεάζει.

Με διάφορες προφάσεις οι διάφοροι «αντιτιθέμενοι» στην «εκτροπή» του Αχελώου εμπόδισαν επί δεκαετίες την λειτουργία του Υδροηλεκτρικού έργου (ΥΗΕ) Μεσοχώρας, στηριζόμενοι στην αβελτηρία της δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας, στερώντας τη χώρα από μία σημαντική πηγή παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και επιφέροντας σημαντική ζημιά στα οικονομικά της. Παρά το ότι η ανεξαρτησία του έργου της Μεσοχώρας από το έργο Συκιάς , όπως είχε επισημανθεί στο παραπάνω απόσπασμα, αφού ήταν γνωστή σε μένα εννοείται ότι ήταν γνωστή και σε όσους έπαιρναν διοικητικές ή δικαστικές αποφάσεις.

Πρόσφατα δημοσιεύτηκε «Περίληψη» της απόφασης 144/2024 του Ε’ τμήματος του Συμβουλίου της Επικράτειας (ΣτΕ) με τίτλο «Νόμιμοι οι περιβαλλοντικοί όροι του Υδροηλεκτρικού Σταθμού Μεσοχώρας Τρικάλων στον άνω ρου του Αχελώου». Η απόφαση αυτή εκδόθηκε μετά την εκδίκαση της προσφυγής των «αντιτιθέμενων» κατά της «Απόφασης έγκρισης των περιβαλλοντικών όρων (ΑΕΠΟ) κατασκευής και λειτουργίας του ΥΗΕ Μεσοχώρας» που είχε εκδοθεί τον Δεκέμβριο 2021. Με την απόφαση 144/2024 απορρίπτεται η προσφυγή , ώστε να αρθεί αυτό το εμπόδιο στην συνέχιση του έργου με τελικό στόχο την πλήρωση του ταμιευτήρα και την λειτουργία του ΥΗΕ Μεσοχώρας. 

Σχετικό είναι και το ρεπορτάζ της «Ελευθερίας» (2-2-2024) με πρωτοσέλιδο κύριο θέμα «Πράσινο για Μεσοχώρα».

Η πλήρης απόφαση 144/2024 θα δημοσιευτεί αργότερα.

Στην «Περίληψη» αναγράφεται μεταξύ άλλων ότι «… το έργο έχει προ πολλού κατασκευαστεί, οι σχετικές πράξεις (λειτουργίας του), όμως, ακυρώνονταν από το ΣτΕ για διάφορους λόγους. Τελικά... το έργο αποσυνδέθηκε από το εγχείρημα της εκτροπής του Αχελώου και αδειοδοτήθηκε ως ΥΗΕ», επιβεβαιώνοντας τις προαναφερθείσες το 2009 θέσεις μου, που επαναλήφθηκαν σε μεταγενέστερα άρθρα.

Στην περιγραφή των λόγων που επιβάλλουν την απόρριψη της προσφυγής και την ισχύ της Απόφασης έγκρισης των περιβαλλοντικών όρων του 2021, στην «Περίληψη» της Απόφασης 144/2024 περιλαμβάνονται και τα ακόλουθα : «Οι δυσμενείς επιπτώσεις που ενδεχομένως επιφέρουν στο περιβάλλον οι μονάδες παραγωγής ενέργειας από ΑΠΕ (Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας) πρέπει να σταθμίζονται προς τα περιβαλλοντικά τους οφέλη. Το γεγονός αυτό προβλέπεται ρητά σε πρόσφατο κανονισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που εκδόθηκε εν όψει και των κινδύνων στον ευρωπαϊκό ενεργειακό εφοδιασμό που προκαλεί ο ρωσο -ουκρανικός πόλεμος, ο οποίος (κανονισμός) δεν εφαρμόζεται μεν, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η υποχρέωση της στάθμισης αυτής γίνεται, όμως, δεκτή από την νομολογία κατ’ εφαρμογή και των πάγιων κανόνων της εθνικής και της ευρωπαϊκής νομοθεσίας.»

Η αναφορά του ρωσο-ουκρανικού πολέμου ως αιτίου για την έκδοση κανονισμού, σύμφωνα με τον οποίο πρέπει να σταθμίζονται (ζυγίζονται) οι δυσμενείς επιπτώσεις ενός ενεργειακού έργου με τα οφέλη στο περιβάλλον τους, είναι το στοιχείο που συνδέει το ΥΗΕ Μεσοχώρας με την Ουκρανία. Εάν δεν εισέβαλε η Ρωσία στην Ουκρανία, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα επέβαλε κυρώσεις στη Ρωσία, μεταξύ των οποίων και τη διακοπή της τροφοδοσίας της με ρωσικά καύσιμα (πετρέλαιο και φυσικό αέριο), που είχε σαν συνέπεια την ενεργειακή ένδεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία ανάγκασε την ίδια να είναι περισσότερο ανεκτική στις απαιτήσεις της και φειδωλή στις περιβαλλοντικές ευαισθησίες της και να επιβάλει την σύγκριση των δυσμενών επιπτώσεων με τα οφέλη από τη λειτουργία ενός ενεργειακού έργου από ΑΠΕ. 

Και προφανώς τα οφέλη που συντελούν στην ενεργειακή αυτοδυναμία της Ε.Ε. επιτρέπουν την κατασκευή και λειτουργία ενεργειακών έργων ΑΠΕ χωρίς τις στρεβλώσεις της δήθεν περιβαλλοντικής ευαισθησίας, στην οποία στηρίχθηκε μέχρι τώρα η υπονόμευση της λειτουργίας του ΥΗΕ Μεσοχώρας.

Συμπερασματικά, η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, με τις συνέπειές της στον ενεργειακό τομέα, συνέβαλε στη θετική για τη λειτουργία του ΥΗΕ Μεσοχώρας απόφαση 144/2024 του ΣτΕ, με την υπερίσχυση του ενεργειακού οφέλους έναντι των ενδεχόμενων περιβαλλοντικών συνεπειών. Για τις οποίες αναφέρεται στο τέλος της «Περίληψης» : «Κρίθηκε ότι το έργο, που θα μετατρέψει το ποτάμιο οικοσύστημα της περιοχής Μεσοχώρας σε λιμναίο δεν παρουσιάζει, όπως έχει μελετηθεί, σοβαρούς κινδύνους για την ορνιθοπανίδα (ιδίως το όρνιο), την ιχθυοπανίδα (ιδίως την άγρια πέστροφα) και την καφέ αρκούδα». Ενώ μέχρι την απόφαση 144/2024 κινδύνευαν τα όρνια, οι πέστροφες και οι αρκούδες από τη λειτουργία του έργου στη Μεσοχώρα!

Επιτέλους, κρίθηκε το αυτονόητο, έστω και με την έξωθεν πίεση, για την ενεργειακή επάρκεια της χώρας !

Κώστας Μεζάρης

ΠΗΓΗ : ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Λάρισας

Eνημερωθείτε για τα νέα του blog

- Από την σελίδα μας στο fb

- Από την ομάδα μας στο fb 

Η διαχείριση των κατακλυσμένων εκτάσεων και η μελλοντική προστασία της υπολεκάνης Κάρλας - (Κώστας Γκούμας - Τάσος Μπαρμπούτης)*

 

1. Πολλά έχουν γραφεί για την δραματική κατάσταση που βιώνουν τα αγροτικά νοικοκυριά στις παρακάρλιες περιοχές, όπου με τις πλημμύρες του Σεπτέμβρη τα νερά του Πηνειού αρχικά κατέκλυσαν περίπου 180.000 στρέμματα καλλιεργήσιμης γης και σήμερα παραμένουν σε περίπου 120.000 στρ. [Σημ. : σε αυτά δεν συμπεριλαμβάνεται η έκταση που καταλαμβάνει η τεχνητή λίμνη].

Ο χρόνος απομάκρυνσης των υδάτων μέσω της μόνης υφιστάμενης διεξόδου προς τον Παγασητικό κόλπο,  υπό φυσιολογικές συνθήκες [σημ. : ετησίως κατά μ. ο. 500 mm βροχής / 900 mm εξάτμισης ], και με δεδομένη την επιβεβαιωμένη συνεχιζόμενη παροχέτευση των 8,3 κ. μ. /δευτ. υπολογίζεται σε αρκετούς, ίσως και δεκαπέντε μήνες από σήμερα.

Σε ότι αφορά τις καταστροφές των δημόσιων αγροτικών κλπ. υποδομών (οδοποιία, γέφυρες, διώρυγες, αναχώματα προστασίας, αντλιοστάσια, δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας κλπ.) που βρίσκονται κάτω από το νερό, το μέγεθος τους είναι δύσκολο να εκτιμηθεί αυτή τη στιγμή και βεβαίως είναι απροσδιόριστο το κόστος και ο χρόνος που απαιτείται για την αποκατάσταση τους, έτσι ώστε να μπορέσουν και πάλι εξυπηρετούν τους  αγρότες της περιοχής.

Εκτός αυτού υπάρχει σοβαρό πρόβλημα και με τα κινητά περιουσιακά στοιχεία των καλλιεργητών (γεωργικά μηχανήματα, εξοπλισμός κλπ.) που κατακλύστηκαν ή/και βρίσκονται ακόμη κάτω από τα νερά.

Θα προσθέσουμε επίσης την ανησυχία για την κατάσταση των εδαφών και τις απαιτήσεις σε χρόνο και χρήμα για την επαναφορά τους σε κατάσταση ώστε να μπορούν να καλλιεργηθούν.

Με όλα αυτά είναι απόλυτα φυσιολογική η  αγωνία για το μέλλον αυτών των ανθρώπων, για την ζωή των ιδίων και των οικογενειών τους, για την επαγγελματική τους προοπτική, ακόμη και για την παραμονή τους στην περιοχή.

Μέγιστο θέμα στο εξής η ΑΣΦΑΛΕΙΑ και η προστασία τους απέναντι σε ανάλογα μελλοντικά φυσικά φαινόμενα.

Και εδώ αρχίζει ο έντονος προβληματισμός για τις επιλογές και τις ενέργειες που πρέπει να γίνουν άμεσα αλλά και μεσο - μακροπρόθεσμα.

2. Πριν αναπτύξουμε τις δικές μας απόψεις για την διαχείριση της σύνθετης κατάστασης που έχει δημιουργηθεί, μια βασική διευκρίνιση είναι αναγκαία.

Επισκεφθήκαμε επανειλημμένα την περιοχή και έχουμε διαμορφώσει δική μας αντίληψη για το τι ακριβώς συνέβη στην Κάρλα.

Παρόλα αυτά ούτε ειδικοί είμαστε, ούτε έχουμε την πρόθεση να υποκαταστήσουμε εκείνους τους επιστήμονες και τους τεχνικούς που είναι εντεταλμένοι να μελετήσουν και να υποβάλουν στην κυβέρνηση τις προτάσεις τους για την μελλοντική αντιπλημμυρική προστασία της υπολέκανης της Κάρλας. [Σημ.: αναφερόμαστε στην αναθεώρηση του Σχεδίου Διαχείρισης Κίνδυνου Πλημμύρας (ΣΔΚΠ) και στην οριστική έκθεση των εμπειρογνωμόνων της Ολλανδικής ΗVΑ].

Γι’ αυτό θα περιοριστούμε σε μια μεθοδολογική προσέγγιση  του ζητήματος  παραθέτοντας  απλώς σειρά λογικών σκέψεων, αποφεύγοντας παράλληλα (όσο γίνεται) την   συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί η δραματική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί.

Καταρχήν θεωρούμε ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ πως σήμερα, σχεδόν πέντε μήνες μετά τις πλημμύρες, δεν έχει εκδοθεί το πόρισμα για το πως ακριβώς  κατέρρευσε η αντιπλημμυρική προστασία της λεκάνης του Πηνειού και ειδικότερα της υπολεκάνης της Κάρλας, ενώ έως αυτή τη στιγμή κανείς δεν  έχει αναλάβει τις πολιτικές  ευθύνες.

[Κατά την γνώμη μας, οι πολιτικοί προϊστάμενοι του Υπουργείου Υποδομών και της Περιφέρειας Θεσσαλίας, όφειλαν να έχουν μεριμνήσει για την σύνταξη  του σχετικού πορίσματος και να το είχαν κάνει γνωστό στην κοινή γνώμη, κυρίως όμως στις δικαστικές αρχές, οι οποίες υποτίθεται πως θα ερευνήσουν τις αίτιες και τις ευθύνες για την απίστευτη αυτή αστοχία].

Σύμφωνα πάντως με τις δικές μας διαπιστώσεις, κατά την αιχμή της πλημύρας στο ύψος της περιοχής Κουλουρίου - Γυρτώνης, ο όγκος του νερού «πέρασε» μέσα από την ζώνη πλημμυρών χωρίς να υπερπηδηθεί το ανατολικό ανάχωμα που προστάτευε τις παρακάρλιες περιοχές.

Με άλλα λόγια η ζώνη πλημμυρών με τα συγκεκριμένα τεχνικά χαρακτηριστικά  (ύψος αναχωμάτων, πλάτος - απόσταση μεταξύ τους κλπ.) αποδείχθηκε επαρκής για να «υποδεχθεί» τους τεράστιους όγκους νερού του Ντάνιελ.

Κατά την άποψη μας η αστοχία συνίσταται στο γεγονός πως τα αναχώματα  δεν άντεξαν στις πιέσεις που δέχθηκαν και  κατέρρευσαν σε αρκετά σημεία γιατί ήταν προβληματικά (από πλευράς ύψους ή/και στεγανότητας).

Έτσι, μετά από αρκετές δεκαετίες ομαλής λειτουργίας του συστήματος ασφάλειας της υπολεκάνης Κάρλας, τα νερά κατέκλυσαν και πάλι την περιοχή αυτή προκαλώντας μια τεράστια καταστροφή.

Και τώρα, μέσα στην απογοήτευση και την σύγχυση που έχει δημιουργηθεί, δίνεται μεγάλη δημοσιότητα στην διατύπωση προτάσεων για την ΑΝΤΙΠΛΗΜΜΥΡΙΚΗ προστασία της παρακάρλιας περιοχής με την διοχέτευση προς το Αιγαίο πέλαγος σημαντικού όγκου υδάτων μέσω νέας σήραγγας που θα κατασκευαστεί  στο Μαυροβούνι, θεωρώντας ως ΔΕΔΟΜΕΝΟ πως, σε περίπτωση επανάληψης παρόμοιων πλημμυρικών φαινομένων, το σύστημα προστασίας στο ύψος της Γυρτώνης (ευρεία ζώνη πλημμυρών και αναχώματα) θα αστοχήσει και πάλι !

Εκτιμούμε πως για την αποφυγή παρόμοιων καταστροφών στο μέλλον, εκτός από την κατασκευή κατάλληλων έργων συγκράτησης σημαντικού όγκου νερού στα ημιορεινά περιμετρικά του θεσσαλικού κάμπου, επιβάλλεται η  απομάκρυνση όλων των εμποδίων που καταγράφηκαν εντός της ζώνης πλημμυρών Πηνειού (μπαζώματα, κτίρια, υπερυψωμένοι δρόμοι και γέφυρες, μικρά πρόχειρα φράγματα κλπ.), η επαναφορά του προβλεπόμενου ύψους των αναχωμάτων προστασίας, η επέκταση του πλάτους των ζωνών πλημμύρας (εάν κριθεί αναγκαίο), καθώς και η ελεγχόμενη εκτόνωση των πλημμυρικών ροών σε προκαθορισμένες  ζώνες - καλλιεργούμενες εκτάσεις.

Στην περίπτωση της Κάρλας, το πρώτο βήμα είναι να εκτιμηθεί εάν η ζώνη πλημμυρών στο ύψος της Γυρτωνης είναι επαρκής (ή όχι) για διέλευση όγκου υδάτων παρόμοιου με αυτόν του Ντάνιελ.

Σε περίπτωση που οι ειδικοί εκτιμήσουν πως οι όγκοι νερού θα είναι στο μέλλον ακόμη μεγαλύτεροι, τότε το  δεύτερο βήμα είναι  να εξεταστεί εάν υπάρχουν περιθώρια αύξησης της διατομής στην ζώνη πλημμυρών, είτε με κάποια ανύψωση (και ενίσχυση) των αναχωμάτων, είτε με μετατόπιση του δυτικού αναχώματος για αύξηση του όγκου του νερού που θα διέρχεται  ανάμεσα στα αναχώματα, ή βεβαίως και τα δυο μαζί.

Αυτονόητο είναι πως σε κάθε περίπτωση τα αναχώματα πρέπει να συντηρηθούν, να συμπυκνωθούν στον μέγιστο βαθμό και ενδεχομένως να τοποθετηθεί (όπου απαιτείται) λιθορριπή στα πρανή ώστε να αποφευχθεί εκ νέου η θραύση τους, όπως συνέβη σε πολλά σημεία κατά την πρόσφατη πλημμύρα λόγω της κακής κατάστασης και της ελλιπούς συντήρησης τους.

Εάν παρόλα αυτά η αξιολόγηση της επάρκειας του υφιστάμενου σχεδιασμού αντιπλημμυρικής προστασίας οδηγήσει στο συμπέρασμα πως και πάλι η παρακάρλια περιοχή δεν είναι ασφαλής, ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ πρέπει να αναζητηθούν λύσεις και τεχνικά έργα για την εκτόνωση ενός μέρους των πλημμυρικών υδάτων του Πηνειού προς άλλη κατεύθυνση.

Στο βαθμό που αυτή η αξιολόγηση δεν έχει οριστικοποιηθεί, τότε οι προτάσεις που ακούγονται καθημερινά είναι, κατά την δική μας κρίση, βιαστικές και άστοχες.

Εφόσον μάλιστα δεν έχουν καν προσδιοριστεί τα τεχνικά χαρακτηριστικά της διαδρομής του και ο όγκος νερού που (σύμφωνα με αυτές τις προτάσεις)  «πρέπει» να εκτονωθεί προς το Αιγαίο, και ενώ δεν υπάρχουν πλήρεις γεωλογικές κ.α μελέτες για το εγχείρημα, τότε με βάση την  επιστημονική και τεχνική μεθοδολογία είναι τουλάχιστον παράδοξο να  προτείνεται η ακριβής διάμετρος της σήραγγας, να διατυπώνονται εκτιμήσεις κόστους  κατασκευής του έργου κοκ.

Συνοπτικά εμείς εκτιμούμε πως το «κλειδί» για την μελλοντική αντιπλημμυρική προστασία της ευρύτερης παρακάρλιας περιοχής βρίσκεται κυρίως στα αναχώματα του Πηνειού (περιοχή Κουλουρίου – Γυρτώνης) και αντίστοιχων συλλεκτήρων νότια του ταμιευτήρα Κάρλας.

Εκεί θα πρέπει να αναζητηθούν οι ανάλογες ασφαλείς λύσεις, με την προϋπόθεση βεβαίως πως στο εξής οι  πολιτικοί και αυτοδιοικητικοί παράγοντες  θα  εγγυηθούν προς τους κατοίκους, τους αγρότες - κτηνοτρόφους, τις βιομηχανίες κοκ, πως στο μέλλον η παρακολούθηση και η συντήρηση των υποδομών προστασίας θα είναι συστηματική και σύμφωνη με τους κανονισμούς.

3. Σε ότι αφορά στις κατακλυσμένες εκτάσεις και υποδομές, η  μόνη υφιστάμενη λύση απομάκρυνσης των υδάτων είναι αυτή μέσω της σήραγγας προς τον Παγασητικό κόλπο.

Στις παρούσες συνθήκες, κάθε άλλη συζήτηση στερείται ρεαλισμού και λειτουργεί αποπροσανατολιστικά. 

Επιπλέον, σε περίπτωση επιλογής κατασκευής οποιουδήποτε τεχνικού έργου ή/και δημιουργίας εγκαταστάσεων απάντλησης των υδάτων με αντλητικά συγκροτήματα τεράστιας ισχύος και σύστημα αγωγών μεταφοράς μήκους αρκετών χλμ., ο χρόνος για την υλοποίηση τους δεν θα υπολείπεται κατά πολύ από την εκτίμηση των 12 - 15 μηνών που θα απαιτηθούν για την πλήρη αποστράγγιση προς Παγασητικό και του τελευταίου εκταρίου κατακλυσμένης γης.

Με βάση τα παραπάνω, προφανώς επιβάλλεται η εξασφάλιση πόρων και η άμεση καταβολή επαρκούς αποζημίωσης των καλλιεργητών που έχουν πληγεί, η κάλυψη του εισοδήματος που απώλεσαν και οποιαδήποτε αλλά δίκαια κίνητρα που θα στοχεύουν στην παραμονή των ανθρώπων στον τόπο τους, ώστε μετα την απομάκρυνση των υδάτων να μπορέσουν σταδιακά να επανέλθουν στις δραστηριότητες τους.

Υστερόγραφο : Μόλις χθες, στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της Κυριακής (4^η Φεβρουαρίου) δημοσιεύτηκε ένα ολοσέλιδο άρθρο για την Κάρλα παρουσιάζοντας στην κοινή γνώμη μια εντελώς στρεβλή εικόνα για την ιστορία του θέματος αλλά και για την σημερινή κατάσταση.

Προφανώς δεν έχει νόημα να «αντικρούσουμε» τους  ανιστόρητους ισχυρισμούς της  συντάκτριας του άρθρου.

Θα την συμβουλεύαμε όμως  να ρίξει μια πιο προσεκτική ματιά στην ιστορική εξέλιξη του μετασχηματισμού της Κάρλας.

Εντελώς επιλεκτικά, της προτείνουμε την «κλασσική» και πρώτη ολοκληρωμένη επί του θέματος επιστημονική μελέτη του Ιταλού Nobile (1913!), έως την πιο πρόσφατη του Ιδρύματος Γουλανδρή. Αλλά και στο ypethe.gr θα βρει ένα πλήθος στοιχείων και δημοσιευμάτων [δες ενδεικτικά το σχετικό αφιέρωμα της Κάρλας] που «φωτίζουν» την ιστορία της Κάρλας και αναιρούν τις θεωρίες του συρμού περί «αποξήρανσης» της με σκοπό, υποτίθεται, όλη η έκταση της ομώνυμης υπολεκάνης να μετατραπεί σε «αποκλειστικά γεωργική γη»!!

Συνοπτικά, είναι γνωστό πως έως τα μέσα δεκαετίας 1950 οι πλημμύρες του Πηνειού στο ύψος της Γυρτώνης κατέκλυζαν  ανεξέλεγκτα την ευρύτερη περιοχή  της Κάρλας.

Στην πραγματικότητα όμως νερά σε σταθερή βάση υπήρχαν μόνο στο λιμναίο τμήμα του υδάτινου οικοσυστήματος (αυτό που ένα μέρος του καταλαμβάνει σήμερα ο νέος περιγεγραμμένος ταμιευτήρας), ενώ οι υπόλοιπες εκτάσεις κατακλύζονταν περιστασιακά, άλλοτε με περισσότερα και άλλοτε με λιγότερα νερά, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά της κάθε υδρολογικής χρονιάς.

Κατά ένα τρόπο η φύση, με τον δικό της άναρχο τρόπο, προσδιόριζε μια ασταθή και συνεχώς  μεταβαλλόμενη «σχέση» ανάμεσα στο υδάτινο στοιχείο, στα έλη και στις καλλιεργήσιμες εκτάσεις (τις οποίες κάθε χρόνια αξιοποιούσαν οι γεωργοί και κτηνοτρόφοι της περιοχής, που επί αιώνες φρόντιζαν να προσαρμόζονται  στην ακαθόριστη αυτή ισορροπία).

Τελικά, μετά από πάρα πολλά χρόνια προβληματισμού, μελετών, διαβουλεύσεων και άπειρων εμποδίων (πόλεμοι, οικονομικά προβλήματα κλπ.), η πολιτεία πέτυχε να υπάρξει μια διευθέτηση στην «ανταγωνιστική» σχέση υδάτων και καλλιεργειών που περιγράψαμε.

Είχαν προηγηθεί την δεκαετία 1950 το έργο προστασίας της υπολεκάνης Κάρλας με την κατασκευή αναχωμάτων στον Πηνειό στο ύψος Κουλουρίου - Γυρτώνης, η εκκένωση των αλατούχων υδάτων έως το 1962 και στη συνέχεια, με 25 χρόνια καθυστέρηση, η  δρομολόγηση της νέας τεχνητή λίμνη Κάρλας των 38.000 στρεμμάτων, η οποία εγκαινιάστηκε και λειτουργεί από το 2018.

Με το έργο αυτό προσδιορίστηκε τελεσίδικα σε ποια έκταση θα λειτουργεί το νέο υδάτινο οικοσύστημα και αντίστοιχα ποιες εκτάσεις θα «ανήκουν» στην γεωργία - κτηνοτροφία για βιώσιμη αξιοποίηση, με πλήρη ασφάλεια και σε συνθήκες υγιεινής, δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από ότι συνέβαινε κατά το παρελθόν (πλημμύρες, ελονοσία κλπ.).

*Γκούμας Κώστας, γεωπόνος, πρ. Δ/ντής Εγγείων Βελτιώσεων, πρ. πρόεδρος ΓΕΩΤΕΕ/Κεντρικής Ελλάδας, μέλος Ε.Δ.Υ.ΘΕ,

 

*Μπαρμπούτης Τάσος, πολιτικός μηχανικός, μέλος ΔΣ ΕΘΕΜ, πρ. γραμματέας ΤΕΕ/ΚΔΘ, μέλος Ε.Δ.Υ.ΘΕ

Eνημερωθείτε για τα νέα του blog

- Από την σελίδα μας στο fb

- Από την ομάδα μας στο fb 

Είμαστε πολύ πλούσιοι ή απλώς ανίκανοι ; (Σκέψεις μετά από μια επίσκεψη στο φράγμα και το ΥΗ εργοστάσιο της Μεσοχώρας) - (Φάνης Γέμτος)*

 

ΥΗΣ Γλύστρας - Μεσοχώρα

Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ το φράγμα της Μεσοχώρας στον Αχελώο. 

Οφείλω να ομολογήσω ότι μου προκάλεσε σοκ το θέαμα που αντίκρισα.

Ένα φράγμα τελειωμένο με τη ροή του ποταμού να πραγματοποιείται (προσωρινά υποτίθεται) μέσα από έναν αγωγό παράκαμψης του φράγματος. 

Δύο μονάδες παραγωγής ηλεκτρισμού σε ένα κτίριο 32 μέτρων ύψους βυθισμένο στο έδαφος, συντηρημένες και έτοιμες να λειτουργήσουν. 

Αυτά υπάρχουν εκεί από το 2001 έτοιμα για χρήση και αξιοποίηση και μένουν αδρανή από έλλειψη βούλησης του πολιτικού συστήματος της χώρας σε συνεργασία με το Συμβούλιο Επικρατείας που, εκτός του ότι καθυστερεί την έκδοση των σχετικών αποφάσεων, με μεγάλη ευκολία ακυρώνει αποφάσεις των υπουργείων χωρίς να σκέπτεται τις τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες. Τα έργα μέχρι σήμερα έχουν κοστίσει περίπου 600.000. 000 € σε σημερινές τιμές. Πληρώθηκαν από τη ΔΕΗ που τότε ήταν κρατική επομένως από τους Έλληνες φορολογούμενους.

Ας δούμε συνοπτικά την ιστορία του έργου. Ξεκίνησε το 1986 ως μέρος του έργου της μεγάλης εκτροπής του Θεσσαλικού Αχελώου στη Θεσσαλία. 

Εκτιμώμενη παροχή 1,2 δις κ.μ. νερού τον χρόνο που θα έκανε σχεδόν όλη τη Θεσσαλία αρδευόμενη. 

Το φράγμα έχει χωρητικότητα 250 εκ. κ.μ. νερού και συνδέεται σε δύο μονάδες παραγωγής ΥΗ ενέργειας των 80 ΜΒ η κάθε μια με εκτιμώμενη παραγωγή 350 GWh ηλεκτρισμού κάθε χρόνο αξίας κοντά στα 30.000.000 € με κανονικές τιμές ηλεκτρικού ρεύματος. 

Το αρχικό σχέδιο της εκτροπής άλλαξε ήδη δύο φορές. Αρχικά η ποσότητα που θα μεταφέρονταν στη Θεσσαλία μειώθηκε στα 600 εκ. κ.μ. όσο είχε δείξει σχετική μελέτη ότι δεν θα προκαλούσε προβλήματα στις εκβολές του Αχελώου στο Ιόνιο. Αργότερα μειώθηκε ακόμα περισσότερο στο επίπεδο των 250 εκ. κ.μ. νερού όσο χρειάζεται σύμφωνα με τα Σχέδια Διαχείρισης Υδάτων (του 2014 και της αναθεώρησης του 2023) για να διατηρηθούν τα σήμερα αρδευόμενα 2.500.000 στρέμματα στη Θεσσαλία. 

Ενώ με τον αρχικό σχεδιασμό η μεταφορά του νερού συνδέονταν με τη Μεσοχώρα στους επομένους σχεδιασμούς (από το 1995) το έργο διαχωρίστηκε από το Φράγμα της Συκιάς. 

Έτσι το Φράγμα της Μεσοχωρας παρέμεινε αμιγώς ΥΗ έργο, ενώ η μεταφορά του νερού θα γίνονταν αποκλειστικά από το Φράγμα της Συκιάς και τη σήραγγα εκτροπής που κατασκευάστηκε με έξοδο στη Δρακότρυπα προς το Μουζάκι.

Το Φράγμα της Μεσοχώρας ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1986 και κατάφερε να είναι έτοιμο το 2001. Από τότε αρχίζουν τα προβλήματα. 

Κυρίως οι παλινωδίες του ΣτΕ. Άλλοτε οι δικαστές ζητούσαν σύνδεση με το έργο της Συκιάς δηλαδή το έργο που θα υλοποίει τη μεταφορά των νερών στη Θεσσαλία, άλλοτε έβρισκαν κάποια πατήματα όπως το χωροταξικό σχέδιο και τα σχέδια διαχείρισης υδάτων. 

Κάθε απόφαση χρειάζονταν χρόνια για να μπορέσει να βγει και να καθαρογραφεί. Και το έργο παρέμεινε ανενεργό. 

Μέσα στο παιχνίδι και οι θιγόμενοι κάτοικοι ή ιδιοκτήτες κατοικιών στη Μεσοχώρα και τα χωριά που επηρεάζονται αλλά και οικολογικές οργανώσεις όπως η ορνιθολογική εταιρεία κλπ. 

Κάπως έτσι φτάσαμε μέχρι το 2017. Ο τότε Υπουργός, παρά τη μέχρι τότε αντίθεσή του, αναγκάστηκε να υπογράψει τη μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων για να προχωρήσει το έργο. 

Κάπου σταμάτησε και πάλι σε κάτι τυπικό που διόρθωσε η κυβέρνηση μετά το 2019 και φαίνεται ότι η ΔΕΗ περιμένει την τελευταία απόφαση του ΣτΕ ελπίζοντας στην απόρριψη των προσφυγών ώστε στη συνέχεια να προχωρήσει η καταβολή των τελευταίων αποζημιώσεων και το έργο να λειτουργήσει μετά από 2-3 χρόνια. Σημειώστε ότι η πλήρωση του ταμιευτήρα θα χρειαστεί δύο χρόνια για να αρχίσει η λειτουργία των γεννητριών. 

Η επιτυχία μας να κάνουμε ένα τέτοιο μεσαίου μεγέθους έργο σε 40 χρόνια είναι αξιοσημείωτη. 

Πώς να πάμε μπροστά και να ανταγωνιστούμε του γείτονες Τούρκους που τελείωσαν ένα φράγμα μέσα σε 12 μήνες ; 

Αν διερωτάστε πως τα καταφέρνουν να φτιάχνουν drones, πυραύλους, πλοία και αεροπλάνα η εύλογη απάντηση είναι η βούληση του πολιτικού συστήματος να προχωρήσει τα έργα με στόχους και έξω από το πελατειακό μας σύστημα και τις εκδηλώσεις των «οικολόγων».

Το Φράγμα της Μεσοχώρας είναι ένα τμήμα του προβληματισμού μου. Γιατί εκτός από αυτό υπάρχει και το Φράγμα της Συκιάς (εκτιμώμενη χωρητικότητα 500 εκ. κ.μ. νερού) με τη Σήραγγα μεταφοράς του νερού, έργα για τα οποία ξοδέψαμε συνολικά άλλα σχεδόν 500.000.000 € (σημερινές αξίες) από χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων και παραμένει κουφάρι τα τελευταία 15 χρόνια. 

Αν πάμε προς την Ελασσόνα θα βρούμε το Φράγμα του Αγιονερίου (με χωρητικότητα 20 εκ. κ.μ.) που κόστισε και αυτό πάνω από 20.000. 000 € αλλά και το φράγμα στο Ληθαίο με χωρητικότητα 3.000.000 κ.μ. που ακόμα δεν τελείωσε μετά από 20 χρόνια. 

Θα μπορούσα να προσθέσω και αστικά ακίνητα όπως ο κτίριο του τελωνείου στο Μορφοχώρι που μένει εκεί εγκαταλειμμένο εδώ και χρόνια, ενώ πολλές δημόσιες υπηρεσίες ενοικιάζουν γραφεία, φοιτητές ψάχνουν να βρουν σπίτια για να μείνουν και για τους παράτυπους μετανάστες δημιουργούμε νέες εγκαταστάσεις στο Κουτσόχερο. 

Είναι τραγικό μια χώρα που χρεοκόπησε το 2009-10 και σήμερα χρωστά σχεδόν δύο ετήσια ΑΕΠ, να σπαταλά τόσα χρήματα σε έργα που μένουν ημιτελή ή δεν λειτουργούν για να αποσβεστούν και να επιστρέψουν τα χρήματα που επενδύθηκαν. 

Και όλα αυτά χάρη στις αντιδράσεις των «οικολόγων» αλλά και μιας μειοψηφίας από τους ιδιοκτήτες σπιτιών από τη Μεσοχώρα (που τους καταλαβαίνω απόλυτα). Αλλά πιστεύω ότι μπορεί να βρεθεί μια λύση, όπως η πλειοψηφία των Μεσοχωριτών επιδιώκει, με αποζημιώσεις που θα τους επιτρέψουν σε όσους επιθυμούν να κάνουν καινούργια σπίτια γύρω από τη λίμνη που θα δημιουργηθεί. Πάντως το μίσος των «οικολόγων» για τα έργα είναι εντυπωσιακό. Τα σπασμένα τζάμια από τους οικίσκους της ΔΕΗ κοντά στο φράγμα και τα συνθήματα μίσους εντυπωσιακά. 

Ένα ερώτημα που πρέπει κάποιος αρμόδιος να διερευνήσει είναι: υπάρχουν ευθύνες για όλες αυτές τις καθυστερήσεις ; 

Ποιος πρέπει να τα διευθετήσει ; Ποιος πρέπει να καταλογίσει ευθύνες για τις καθυστερήσεις και τη απώλεια πόρων των Ελλήνων φορολογούμενων ;

Ως ΕΔΥΘΕ ζητήσαμε από το πολιτικό σύστημα της χώρας να συζητήσει τα θέματα στη Βουλή και να αποφασιστεί αν τα φράγματα πρέπει να ολοκληρωθούν άμεσα ή να γκρεμιστούν. 

Να αναλάβει ό κάθε πολιτικός την ευθύνη είτε της περάτωσης και λειτουργίας των έργων είτε του γκρεμίσματός τους. 

Να μας αναλύσουν το κόστος και τις ωφέλειες για να τις γνωρίζει ο Ελληνικός λαός και κυρίως οι Θεσσαλοί μιας και τα έργα αυτά είναι στην περιφέρειά μας. 

Οι υπεκφυγές που αφήνουν τα έργα να καταρρέουν είναι απολύτως απαράδεκτες. Εμείς οι Θεσσαλοί πρέπει να διεκδικήσουμε αυτή τη συζήτηση και την αποκάλυψη των ευθυνών όπου υπάρχουν.

ΥΓ: Πολύ ωραίες φωτογραφίες των έργων από τον Κώστα Γκούμα στις διευθύνσεις :

https://www.ypethe.gr/sites/default/files/basicpagefiles/1992_2012_foto_ergoy_mesohoras.pdf

https://www.ypethe.gr/sites/default/files/archivefiles/1993_-_2014_foto_yis_glystras_mesohoras_0.pdf

*Φάνης Γέμτος, γεωπόνος, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, μέλος της Ε.Δ.Υ.ΘΕ.

ΠΗΓΗ : ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Λάρισας

Eνημερωθείτε για τα νέα του blog

- Από την σελίδα μας στο fb

- Από την ομάδα μας στο fb