Πόλεμος στην Ουκρανία : Η εκδίκηση της παραγωγικής οικονομίας - Του Γιάννη Κολλάτου*

 

Όσο ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται τόσο πληθαίνουν οι αβεβαιότητες και οι ανασφάλειες στον πλανήτη, σε έναν κόσμο με παγκοσμιοποιημένη οικονομία, που διαπιστώνει ξαφνικά ότι η διατροφική και ενεργειακή αυτάρκεια, δεν είναι απλά μία εμμονή από τους θιασώτες του old economy, αλλά αναγκαιότητα, για κάθε κράτος που θέλει να διατηρήσει στοιχειωδώς την κοινωνική συνοχή του, την ανεξαρτησία και την αξιοπρέπειά του.

Όταν παλαιότερα γράφαμε και φωνάζαμε ότι είναι λάθος το κλείσιμο των εργοστασίων ζάχαρης και ότι η χώρα θα το βρει μπροστά της, κάποιοι δεν μας έδιναν σημασία, ή μας θεωρούσαν γραφικούς. 

Ο γράφων είχε ρωτήσει δύο φορές τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή το 2006 και το 2007, στο πλαίσιο της συνέντευξης τύπου στη ΔΕΘ για το λανθασμένο εγχείρημα της μετατροπής του εργοστασίου ζάχαρης της Λάρισας (του πιο σύγχρονου από τα εργοστάσια της ΕΒΖ) σε εργοστάσιο βιοαιθανόλης, με σιτηρά μάλιστα και καλαμπόκι ως πρώτη ύλη σύμφωνα με τον τότε υποτιθέμενο σχεδιασμό …

Τότε ήταν της μόδας τα βιοκαύσιμα και ας κρούαμε τον κώδωνα του κινδύνου ότι αποτελούν τον Αρμαγγεδώνα του υποσιτισμού για τον πλανήτη. Υπήρχαν οι μελέτες του πανεπιστημίου του Κορνέλ που έλεγαν πως για την παραγωγή 1 λίτρου βιοντίζελ απαιτείται 1,1 λίτρο συμβατικού καυσίμου…
Σήμερα που εισάγουμε το 100% της ζάχαρης από Σερβία κινδυνεύουμε να την αγοράζουμε με το δελτίο, ενώ άγνωστο είναι τι θα γίνει χωρίς επαρκείς ποσότητες ζάχαρης η «ναυαρχίδα των εξαγωγών» μας η κομπόστα ροδάκινο, αν κλείσει τα σύνορα η Βαλκανική αυτή χώρα…
Όταν γράφαμε και φωνάζαμε ότι η χώρα δεν πρέπει να κλείσει το εργοστάσιο λιπασμάτων της Καβάλας, που κατέληξε στα χέρια κάποιων ιδιωτών, όπως και η ΕΒΖ, που απλά εμπορεύονται και δεν παράγουν, πάλι γινόμαστε κακοί.
Σήμερα που οι τιμές των λιπασμάτων έχουν τριπλασιαστεί, αφού τα εισάγαμε κυρίως από Ουκρανία, ελλοχεύει ο κίνδυνος οι καλλιέργειες να μείνουν χωρίς λίπασμα, άρα οι παραγωγές να είναι κάτω του αναμενομένου σε μία χρονιά που είναι ζητούμενο οι καλές σοδειές, λόγω της επισιτιστικής κρίσης…

Προφανώς η χώρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να τα παράγει όλα, όταν μάλιστα τα εισαγόμενα είναι σε πολύ πιο ανταγωνιστικές τιμές από τα εγχώρια προϊόντα, αλλά στη γεωργία και την κτηνοτροφία οι ισχυροί της γης είναι εκείνοι που επιβάλλουν τον προστατευτισμό για τους ίδιους και την εναρμόνιση με τις επιταγές του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) για τους άλλους…

Κάθε χώρα λοιπόν που σέβεται την υπόστασή της οφείλει να διατηρεί για κάποια προϊόντα και αγαθά στρατηγικά αποθέματα.

Για την ενέργεια και τους λανθασμένους χειρισμούς μιας μυωπικής πολιτικής ελίτ της Αθήνας που αφήνει τα έργα του Αχελώου ανεκμετάλλευτα μέχρι να καταρρεύσουν, έχουμε αναφερθεί ουκ ολίγες φορές. 

Σκεφτείτε αν ο κάμπος της Θεσσαλίας διέθετε επάρκεια υδάτων και δεν τρυπούσαμε με 33.000 γεωτρήσεις, πόσο καλαμπόκι και μηδική θα παράγαμε δίνοντας λύση στην κτηνοτροφία και το ζωικό κεφάλαιο της χώρας που υποφέρει από υποσιτισμό…

Ο προστατευτισμός λοιπόν και η πραγματική οικονομία εκδικούνται τους θιασώτες του new economy το μοντέλο της μεταπρατικής οικονομίας που καθιερώσαμε εν πλήρη δόξη και τιμή τις τελευταίες δεκαετίες στην πατρίδα μας,
Με αυτή την παγκόσμια ανασφάλεια που επικρατεί στον πλανήτη λόγω του πολέμου, στην Ευρώπη για τον οποίο μάλιστα ο πλανητάρχης Μπαϊντεν προέβλεψε χθες ότι μπορεί να κρατήσει χρόνια όσοι προφήτες της επιθετικότητας των αγορών με ανιστόρητη κομπορρημοσύνη διατυμπάνιζαν ότι η γεωργία ανήκει στις χώρες του τρίτου κόσμου, τώρα βουβάθηκαν.

Οι συκοφαντημένες έννοιες όπως παραγωγική ή πραγματική οικονομία, βγάζουν πλέον με αναίδεια τη γλώσσα τους και ορθώνουν το ανάστημά τους, στην προσπάθεια των νεοφιλελεύθερων (στο όνομα των αγορών χωρίς σύνορα) και των αριστερών διεθνιστών (στο όνομα των λαών χωρίς σύνορα), να τις εξαφανίσουν.
Για την Ελλάδα είναι πλέον αργά να φτιάξει παραγωγικό μοντέλο, να σχεδιάσει την παραγωγική της ανασυγκρότηση, να αναζητήσει την ενεργειακή της αυτάρκεια..

Τα σχέδια κάπου είναι πεταμένα και αραχνιασμένα, όπως εκείνες οι περιβόητες μελέτες της «Ελεκτροβάτ», που από το 1968, έδιναν λύση στο υδατικό, ενεργειακό, περιβαλλοντικό πρόβλημα της Θεσσαλίας και το αγροδιατροφικό της χώρας..

Κάποιες τις θυμηθήκαμε και τις ξεθάψαμε μετά τον «Ιανό», όπως τα φράγματα στη Σκοπιά και στο Μουζάκι και τις φέρνουμε ξανά στην επικαιρότητα. 

Ας πράξουμε λοιπόν το αυτονόητο, ας μην αυτοκτονήσουμε ως χώρα, ας τελειώνουμε πλέον με τα φθηνά ιδεολογήματα και ας προχωρήσουμε τα έργα στον Αχελώο, πριν να είναι αργά για όλους…

*Ο Γιάννης Κολλάτος είναι δημοσιογράφος

ΠΗΓΗ : thessaliatv.gr

Eνημερωθείτε για τα νέα του blog "Νερά - Γεωργία - Περιβάλλον" :

- Από την σελίδα μας στο fb

​- Από την ομάδα μας στο fb