Ως εδώ τα «παιχνίδια» τους με το ΥΗ έργο Μεσοχώρας - (Φ. Γέμτος – Κ. Γιαννακός - Κ. Γκούμας – Τ. Μπαρμπούτης)*

 

Στις 20 Αυγούστου δημοσιεύτηκε σε διάφορα ΜΜΕ μια ανακοίνωση με υπογραφή  «Δίκτυο Μεσοχώρα – Αχελώος SOS» (εφεξής : ΔΜ) χωρίς να αναφέρεται το όνομα του συντάκτη της.

Το δημοσίευμα, (υποτίθεται ότι) δίνει απάντηση σε αιτιάσεις που περιέχονται σε πρόσφατο σχολιασμό και επιστολή μας προς την Εφημερίδα Συντακτών (Εφ-Συν), στην πράξη όμως, με προσωπικούς χαρακτηρισμούς, ειρωνικό ύφος και λοιδορίες επιχειρεί να αντιπαρέλθει την ουσία των επιχειρημάτων μας και, θίγοντας άσχετα ζητήματα, προσπαθεί να μειώσει την αξιοπιστία των θέσεων μας, χωρίς φυσικά επιτυχία.

Τι απαντάμε σε όλα αυτά :

1.  Οι «γνωστοί τέσσερις», όπως μας περιγράφει το ΔΜ, και πολλοί άλλοι σαν εμάς (επιμελητήρια, σύλλογοι, αγρότες, επιστήμονες, αυτοδιοικητικοί κ.α) εδώ και πολλές δεκαετίες τοποθετούμαστε δημόσια, με σεβασμό στον επιστημονικό, κοινωνικό και πολιτικό διάλογο (συνέδρια, ημερίδες, συνελεύσεις, υπομνήματα, αρθρογραφία κλπ.) και πάντοτε με τις υπογραφές μας.

Όποιες και εάν είναι οι πολιτικές ή/και ιδεολογικές αντιλήψεις του καθενός από εμάς, ΟΥΔΕΠΟΤΕ και για οποιονδήποτε λόγο κάναμε πίσω από τις διεκδικήσεις μας για την επίλυση των υδατικών προβλημάτων της Θεσσαλίας, ούτε αναπροσαρμόσαμε τις θέσεις μας ανάλογα με το ποιοι βρίσκονται στην κυβέρνηση, στις ηγεσίες των κομμάτων και στην ηγεσία της αυτοδιοίκησης, όσο δυσάρεστοι και εάν γινόμαστε κατά καιρούς.

Τέτοιες πρακτικές λοιπόν είναι άγνωστες σε εμάς.

Γι’ αυτό δεν μας αγγίζουν ούτε οι χαρακτηρισμοί ούτε και οι προσωπικές επιθέσεις. Κατά μείζονα λόγο όταν όλα αυτά εκπορεύονται από ανθρώπους χωρίς αρχές, οι οποίοι, όταν τους βολεύει εμφανίζονται ως «φίλοι» Πρωθυπουργού και στελέχη κόμματος εξουσίας (ώστε να μην απομακρυνθούν από την «θαλπωρή» που τους προσφέρει…), όταν όμως, σε καίρια ζητήματα, διαφωνούν με το κόμμα τους αλλάζουν προσωπείο και το παίζουν …ακτιβιστές (!), διαχειριστές ιστοτόπου κ.ο.κ., λες και ο κόσμος τρώει κουτόχορτο !

2. Η δημόσια τοποθέτησή μας για την Εφ-Συν έγινε αφού πρώτα στείλαμε επιστολή με το ίδιο περιεχόμενο στην εφημερίδα.

Οι θέσεις μας δεν δημοσιεύτηκαν, οπότε απολύτως δεοντολογικά, τις δώσαμε στην δημοσιότητα. Το περίεργο είναι ότι η «απάντηση» στις θέσεις δόθηκε ΟΧΙ από την Εφ-Συν αλλά από το ΔΜ, παρότι, όπως δηλώσαμε, δεν ασχολούμαστε με τέτοιου είδους «συλλογικότητες» που καλλιεργούν και αντιπροσωπεύουν ακραίες αντικοινωνικές λογικές (πχ. κατεδάφιση !! πολυτίμων έργων που ανήκουν σε όλους μας), με πρώτο από όλα  την Μεσοχώρα, θέμα στο οποίο και αντιπαραβάλλαμε την άποψή μας. Λογικές που εκφράζουν άρνηση χωρίς να αναφέρονται στο πως θα λυθούν τα πραγματικά προβλήματα της χώρας όπως η παραγωγή καθαρής και επαρκούς ενέργειας.   

3.  Η παρέμβασή μας στην Εφ-Συν δεν είχε ως αντικείμενο τα έργα μεταφοράς υδάτων από τον Αχελώο στην ΛΑΠ Πηνειού («εκτροπή» όπως την προτιμά το ΔΜ και για τα οποία κάθε άλλο παρά «αφωνία» μας χαρακτηρίζει), αλλά το ΥΗΕ Μεσοχώρας και η σημασία της υδροηλεκτρικής ενέργειας στο ενεργειακό σύστημα της χώρας μας.

Ας γίνει καθαρό σε όσους μας διαβάζουν.

Το φράγμα Μεσοχώρας, ο αγωγός μήκους 7,4 χιλιομέτρων που θα μεταφέρει το νερό της τεχνητής λίμνης και ο ΥΗ Σταθμός παραγωγής ενέργειας στην Γλύστρα, ήδη από το 2001 αποτελούν ένα ΓΕΓΟΝΟΣ ! Πρόκειται για έργο ολοκληρωμένο, το οποίο μετά από κάποιες αναγκαίες τεχνικές παρεμβάσεις και κυρίως την ολοκλήρωση των διαδικασιών απαλλοτρίωσης, της καταβολής των αποζημιώσεων και της μετεγκατάστασης όσων κατοίκων της Μεσοχώρας την επιλέξουν, ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ.

Κάποιοι προσπαθούν, έστω και την τελευταία στιγμή, να θέσουν και πάλι εμπόδια με σκοπό να αποτρέψουν την λειτουργία του, να δημιουργήσουν συγχίσεις και αμφιβολίες στο λαό της Θεσσαλίας και γενικότερα. Δεν θα τους περάσει !

Ο πολιτικός, επιστημονικός και κοινωνικός διάλογος για την σκοπιμότητα του έργου έχει εδώ και χρόνια ολοκληρωθεί.

Το έργο αυτό της ΔΕΗ έχει αδειοδοτηθεί, περιβαλλοντικά και «πολιτικά», από ΟΛΕΣ τις κυβερνήσεις από την δεκαετία του 1980 και εντεύθεν, με προτελευταία εκείνη του Αλ. Τσίπρα (2017) και τελευταία την σημερινή κυβέρνηση Κυρ. Μητσοτάκη (όπως αναμένεται να συμβεί προσεχώς).

Η νομιμοποίηση του έργου αυτού δεν αμφισβητείται πλέον από κανέναν.

Σε ότι αφορά στις…επτά (!) αποφάσεις του ΣτΕ που το ΔΜ επικαλείται, αυτές ΟΥΔΕΠΟΤΕ εισήλθαν στην ουσία των στοιχείων που συνθέτουν την σκοπιμότητα, την οικονομική και οικολογική βιωσιμότητα του έργου και κάθε άλλης παραμέτρου που θα μπορούσε ενδεχομένως να δημιουργήσει αμφιβολίες για την σημασία του και την ευρύτατη αποδοχή του.

Το ΣτΕ, σε ΟΛΕΣ τις αποφάσεις του, στάθηκε μόνο σε διοικητικής φύσεως θέματα [πχ. επί πολλά χρόνια συνέδεε το έργο αυτό με τα υπόλοιπα έργα μεταφοράς – «εκτροπής», (σημ. : έργα τα οποία, με παρόμοια προσχήματα ακύρωσε) παρότι το 1996, με βάση την μειωμένη ποσότητα μεταφοράς που ορίστηκε από την τότε κυβέρνηση, η Μεσοχώρα είχε, αντικειμενικά και διοικητικά, καταστεί ένα αμιγώς ΥΗ έργο].

Αλλά και η πιο πρόσφατη απόφαση (2230/2020) του ΣτΕ αποδέχεται ρητά  ότι το έργο δεν συνδέεται με την εκτροπή Αχελώου (σημ. : φαίνεται τελικά ότι μόνο οι διαχειριστές του ΔΜ διατηρούν ακόμη αυτή την παράλογη άποψη), ακυρώνει όμως την αδειοδότηση του  ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και μόνο για κάποιες  αποκλίσεις που εντόπισε σε αποφάσεις του Υπουργείου για τον χωροταξικό σχεδιασμό (του 2003 και του αναθεωρημένου του 2018) και όχι βεβαίως για την ουσία της σκοπιμότητας/βιωσιμότητας του πολύτιμου αυτού έργου.

Ως εδώ λοιπόν τα ψέματα και η παραπλάνηση της κοινής γνώμης.

Ως εδώ η έντεχνη εργαλειοποίηση των αποφάσεων του ΣτΕ και η επί 20 χρόνια ομηρία της Μεσοχώρας.

Όσο και εάν προσπαθούν οι οπαδοί της «κατεδάφισης» του έργου δεν ξεγελάνε πια κανέναν.

Όσο και εάν απεγνωσμένα ψάχνουν για μια «σανίδα σωτηρίας» για να στηρίξουν το σαθρό και ξεπερασμένο οικοδόμημα τους για νομιμοποίηση των σκοτεινών τους σκοπών για καταστροφή δημόσιας περιουσίας, δεν πρόκειται να επηρεάσουν το υγιές κομμάτι της κοινωνίας που τους έχει απομονώσει, όπως άλλωστε και η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων της Μεσοχώρας, στο όνομα της οποίας συχνά  αναφέρονται. Ο χρόνος τους έχει τελειώσει οριστικά.

Και, τέλος, επειδή μιλούνε για «αίτημα» κατεδάφισης του ΥΗ συγκροτήματος Μεσοχώρας, άραγε σε ποιους το έχουν απευθύνει έως σήμερα και από ποιους περιμένουν «απάντηση» στο «αίτημα» αυτό, ώστε να νομιμοποιείται πολιτικά και ηθικά, η δραστηριότητά τους ;

Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τι συμβαίνει στα Βαλκάνια (!) ή σε άλλες χώρες της Ευρώπης (που έχουν αξιοποιήσει κοντά στο 100% του υδραυλικού τους δυναμικού) που, μπροστά στην απελπισία του, μας παραπέμπει το ΔΜ, αλλά για την Ελλάδα είμαστε βέβαιοι πως τέτοιο ζήτημα δεν έχει τεθεί από κανένα δημοκρατικό κόμμα, από καμία κυβέρνηση, ούτε φυσικά από την αυτοδιοίκηση ή άλλες, θεσμικές και μη, οργανώσεις.

Όμως, εφόσον οι σχέσεις τους με τον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να είναι αγαστές, γιατί το ΔΜ δεν αξιοποιεί τους βουλευτές του κόμματος αυτού να φέρουν στη Βουλή για συζήτηση την κατεδάφιση της Μεσοχώρας και (γιατί όχι ;) την κατεδάφιση και των λοιπών έργων επί του Αχελώου ;

Γιατί δεν ζητούν την στήριξη των φίλων τους στην Εφ-Συν, ώστε οι «ιδέες» τους και το «αίτημά» τους να συμπεριληφθούν σε έναν οργανωμένο δημοκρατικό διάλογο και κυρίως στην Βουλή ;

Ή τελικά αυτό ακριβώς φοβούνται μήπως συμβεί ; 

4.  Σε κάποιο σημείο του δημοσιεύματος, το ΔΜ επιχειρεί να αμφισβητήσει εάν πράγματι, όσοι ασχολούμαστε με το υδατικό της Θεσσαλίας και υποστηρίζουμε την ενίσχυση του δυναμικού της με μεταφορά νερού από τον Αχελώο, ενεργούμε με γνώμονα το «δημόσιο συμφέρον».

Κατ’ αρχήν η έννοια αυτή είναι μάλλον άγνωστη σε όλους αυτούς τους  σκοταδιστές. Άραγε κατά πόσο υπερασπίζεται κανείς το «δημόσιο συμφέρον» (το οποίο σημειωτέο και το ΣτΕ, με την απόφαση 26/2014, αναγνωρίζει ότι υφίσταται στο «αμιγώς» ΥΗΕ Μεσοχώρας) όταν επιδιώκει την ακύρωση και την κατεδάφιση ενός ενεργειακού συγκροτήματος αξίας 500 – 600 εκατ. ευρώ, όταν επιτίθεται ευθέως στον μοναδικό φορέα ενέργειας (ΔΕΗ), όταν αγνοεί ότι ακόμη και η ενδεχόμενη καθαίρεση αυτού του έργου θα κόστιζε μερικές ακόμη εκατοντάδες εκατ. ευρώ (από την τσέπη μας προφανώς…..) και ότι πιθανότατα θα δημιουργούσε μη ελεγχόμενες περιβαλλοντικές επιπτώσεις ;

Όσο για την αθλιότητα ότι δήθεν οι συντάκτες της επιστολής που στάλθηκε στην Εφ-Συν «κόπτονται για συμφέροντα ιδιωτικών εταιρειών και πιο ειδικά της ΤΕΡΝΑ…», αυτή αποδεικνύει το πολιτικό επίπεδο του συντάκτη του ΔΜ, ο οποίος επιλέγει το ψέμα, τη στρέβλωση και τον αποπροσανατολισμό για να δημιουργήσει εντυπώσεις και ρήγμα στις σχέσεις με τους συμπολίτες μας. Μάταιος κόπος…

Για την ιστορία : Τα έργα της ΤΕΡΝΑ στην Αμφιλοχία [άντλησης – ταμίευσης για «αποθήκευση» ενέργειας, έργα που έτυχαν πρόβλεψης και πριμοδότησης από το Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το  Κλίμα (ΕΣΕΚ) των κυβερνήσεων Τσίπρα (υπουργός Σταθάκης), αλλά και Μητσοτάκη], αναφέρθηκαν στην επιστολή μας στην Εφ-Συν επειδή και αυτά συμπεριλαμβάνονταν στο σχετικό ρεπορτάζ και στον στόχο των «κινηματιών» του σκοταδισμού και της κατεδάφισης.

Εμείς, ως γνωστόν, δεν εμπλεκόμαστε σε ανάλογες επαγγελματικές, ή επιχειρηματικές δραστηριότητες, δεν έχουμε σχέση με την παραγωγή κυβερνητικών πολιτικών για την ιδιωτικοποίηση της ενέργειας, στις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την δική του συνεισφορά και δεν γνωρίζουμε κάποιο σημαίνον στέλεχος (πχ. της Κ.Ε του κόμματος), εμπράκτως και δημοσίως να διαφοροποιείται ή να παραιτηθεί. Ή μήπως κάνουμε λάθος ;

Σε κάθε περίπτωση δεν υπερασπιστήκαμε τα συμφέροντα οποιασδήποτε επιχείρησης, απλά θέσαμε το ερώτημα για το «διπλό» προσωπείο της εφημερίδας, η οποία, όταν ο υπουργός ΣΥΡΙΖΑ κ. Πιτσιόρλας δημοσίως υποδέχονταν ένθερμα τα έργα αυτά, εκείνοι δεν αντιδρούσαν, ενώ τώρα τα έργα τίθενται από την εφημερίδα υπό αμφισβήτηση και από τους σκοταδιστές υπό... μελλοντική κατεδάφιση !

Μήπως τελικά, με αυτήν την «πονηριά», το ΔΜ προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τους αναγνώστες από το προφανές και εύλογο ερώτημα που προκύπτει από τα γεγονότα, σχετικά με τις αντιφάσεις πολιτικής της Εφ-Συν και του ΣΥΡΙΖΑ ;

Και  τελικά, εφόσον εμείς οι «αδίστακτοι», κακώς  εμπλέκουμε τον ΣΥΡΙΖΑ στην όλη συζήτηση για τα έργα Μεσοχώρας και Αμφιλοχίας, θεωρούμε ότι θα ήταν πιο λογικό να μας διαψεύσει  ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ (και όχι το ΔΜ), απαντώντας συγκεκριμένα εάν πράγματι υπάρχουν στελέχη του (και μάλιστα κεντρικά), που συμμετέχουν στο «κίνημα» κατεδάφισης των έργων Μεσοχώρας και εάν είναι ακριβές ή όχι ότι η κυβέρνηση Τσίπρα στήριξε ανοικτά και προώθησε την αδειοδότηση των ΥΗ έργων Αμφιλοχίας της ιδιωτικής εταιρείας ΤΕΡΝΑ. 

Θα κλείσουμε την απάντησή μας αυτή και πάλι με την Μεσοχώρα.

Μπροστά σε μια εξόφθαλμη αγνόηση των πορισμάτων ενός δημοκρατικού διαλόγου που αναπτύχθηκε επί δεκαετίες και με πλήρως διαμορφωμένη την κοινή  πολιτική θέση όλων των κομμάτων στο Κοινοβούλιο για να προχωρήσει η λειτουργία της Μεσοχώρας, κανείς δεν δικαιούται να επιλέγει την «αφωνία» και να κλείνει τα μάτια μπροστά σε τέτοιου είδους «ταλιμπανικές» λογικές κατεδάφισης ενός δημόσιου και απόλυτα ωφέλιμου τεχνικού έργου.

Και φυσικά θα περιμένουμε από τον ΣΥΡΙΖΑ την αλλαγή στάσης του στο Περιφερειακό Συμβούλιο Θεσσαλίας κατά την συζήτηση για την νέα ΜΠΕ Μεσοχώρας και την αποστασιοποίησή του από παλαιότερες θέσεις (2015) περί κατεδάφισης, που έχουν καταδικαστεί στην συνείδηση όλων των σκεπτόμενων πολιτών της Θεσσαλίας. 

*Γέμτος Φάνης, ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας,

*Γιαννακός Κώστας, Πρόεδρος Γεωπονικού Συλλόγου Λάρισας,

*Γκούμας Κώστας, γεωπόνος, πρ. Δ/ντής Εγγείων Βελτιώσεων, πρ. πρόεδρος ΓΕΩΤΕΕ/Κ.E,

*Μπαρμπούτης Τάσος, πολιτικός μηχανικός, μέλος ΔΣ ΕΘΕΜ, πρ. γραμματέας ΤΕΕ/ΚΔ-Θ

Ενημερωθείτε για τα νέα του blog "Νερά - Γεωργία - Περιβάλλον" :

- Από την σελίδα μας στο fb​

- Από την ομάδα μας στο fb

 

Οι προβληματισμοί για την ενεργειακή πολιτική στη χώρα μας

Πληθαίνουν οι απόψεις σχετικά με την επάρκεια της ενεργειακής παραγωγής στη χώρα μας, την αποτελεσματικότητα του ενεργειακού μίγματος σε σχέση με τους στόχους που έχουν τεθεί, την εντεινόμενη ενεργειακή εξάρτηση  κλπ. Είναι προφανές ότι, μεταξύ άλλων, οι καλοκαιρινές "περιπέτειες" με τους καύσωνες, τις φωτιές και με ακραία κλιματικά φαινόμενα, αλλά και ότι αναμένεται να ακολουθήσει, θέτουν υπό κρίση τους μέχρι σήμερα σχεδιασμούς και πολιτικές αποφάσεις για τον ενεργειακό τομέα στην Ελλάδα.

Τα δυο κείμενα που επιλέξαμε για τους αναγνώστες μας κινούνται στην κατεύθυνση αυτή :

[ Κριτική για την πρόωρη απολιγνιτοποίηση - Άρης Χατζηγεωργίου :

«Από τη διοικούσα Επιτροπή του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας: Καλεί την κυβέρνηση και όλους τους εμπλεκόμενους φορείς να επανεξετάσουν την απόφαση για τον πρόωρο τερματισμό της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από λιγνίτη και ζητά από τη διοίκηση της ΔΕΗ να λάβει όλα τα ενδεικνυόμενα μέτρα για την αξιοποίηση του λιγνίτη και την αποκατάσταση των εδαφών…» Περισσότερα στον παρακάτω σύνδεσμο :

https://www.efsyn.gr/ellada/periballon/307385_kritiki-gia-tin-proori-apolignitopoiisi

Πηγή : ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ]

[ Μήπως θα πρέπει να επανεξεταστεί η  ενεργειακή μας πολιτική ;   Φάνης Γέμτος*  & Τάσος Μπαρμπούτης*

Μέσα στις φωτιές των ημερών και στον προβληματισμό που προκαλούν τα έντονα καιρικά  φαινόμενα, εκ των πραγμάτων βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των συζητήσεων το ενεργειακό ζήτημα της χώρας. Κατά μείζονα λόγο  όταν η ημερήσια κατανάλωση αγγίζει τα υψηλότερα όρια, ενώ παράλληλα τα τιμολόγια προκαλούν ανησυχία έως πανικό στους καταναλωτές.

Αφορμή  για την δική μας παρέμβαση αποτέλεσε μία είδηση που πέρασε σχεδόν απαρατήρητη από την κοινή γνώμη.

Πρόκειται για το Υδροηλεκτρικό Έργο (ΥΗΕ) Μεσοχώρας Τρικάλων που η (νέα) μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων (ΜΠΕ) τέθηκε τις ημέρες αυτές σε διαβούλευση, ώστε να υπάρξει από το ΥΠΕΝ εκ νέου  αδειοδότηση του, καθώς η προηγούμενη  ακυρώθηκε από το ΣτΕ (2020).

Το ΥΗΕ Μεσοχώρας έχει μακρά ιστορία. Φαίνεται πως είναι ένα έργο «κόντρα στο ρεύμα», σε κάθε διακριτή περίοδο των τελευταίων 4 δεκαετιών. Άλλοτε το πολέμησαν σαν έργο της «εκτροπής Αχελώου», άλλοτε γενικά σαν «φαραωνικό» έργο, άλλοτε (κυρίως μετά το 2000) σαν υδροηλεκτρικό έργο όταν πια είχαμε εισέλθει στην κυριαρχία του εισαγόμενου φυσικού αερίου και προσφάτως των λοιπών ΑΠΕ, κυρίως αιολικών και φωτοβολταϊκών.

Έτσι το έργο αυτό, παρότι ολοκληρωμένο (φράγμα, αγωγός προσαγωγής μήκους 8 χιλιομέτρων και σταθμός παραγωγής) από το 2001 (!), είκοσι χρόνια μετά, «αγωνίζεται» να τεθεί σε λειτουργία και να ενταχθεί επιτέλους στο ενεργειακό μας σύστημα, συνεισφέροντας σημαντικά σε αυτό.

Τα εμπόδια πολλά (όπως η καθυστέρηση αποζημίωσης των θιγόμενων ιδιοκτητών), οι αντιδράσεις υπερβολικές (συχνά ανεξήγητες), η στοχοποίηση του προφανής, με αιτίες όχι πάντοτε ομολογημένες.

Και όλα αυτά ενώ κάθε χρόνο, όλο και περισσότερο, επιβεβαιώνεται ότι στο ενεργειακό μας σύστημα δεν έχουμε την πολυτέλεια να «πετάμε» σε αχρηστία έτοιμες ενεργειακές μονάδες και ειδικά εκείνες που καλύπτουν με βέλτιστο τρόπο και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες (με ή χωρίς ήλιο, αέρα, κλπ.) τις αιχμές ζήτησης και αποτρέπουν πανάκριβες εισαγωγές ενέργειας.

Παρόλα αυτά, αυτές τις ημέρες και ενώ η Ελλάδα «φλέγεται», κάποιες περιθωριακές συλλογικότητες δήθεν ευαίσθητων «πολιτών» (τα εισαγωγικά λόγω της απύθμενης ανευθυνότητας τους, όπως θα διαπιστώσετε από τα αιτήματα που προβάλλουν), με την συνδρομή στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, διοργανώνουν «τετραήμερο οδοιπορικό για την σωτηρία του Αχελώου», από το Μεσολόγγι έως την Μεσοχώρα, προβάλλοντας ως αίτημα το «γκρέμισμα» του φράγματος Μεσοχώρας !

Η κίνηση των ανθρώπων αυτών θα μπορούσε να χαρακτηριστεί γραφική, εάν αυτή η συνύπαρξη ανευθυνότητας και δογματισμού δεν είχε την ενθάρρυνση ακόμη και έγκριτων μέσων επικοινωνίας και εάν δεν συναντούσαμε παρόμοιες λογικές και σε θεσμικό επίπεδο (ενδεικτικά : η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, στο Περιφερειακό Συμβούλιο Θεσσαλίας το 2015, κατά την συζήτηση  αδειοδότησης της Μεσοχώρας, διατύπωσε ανάλογες θέσεις, καταψηφίζοντας την εισήγηση).

Δυστυχώς η ΥΗ ενέργεια έχει σταθερούς «αντιπάλους», των οποίων οι στόχοι δεν είναι πάντοτε τόσο «αθώοι» και περιβαλλοντικοί, όσο εκείνοι ισχυρίζονται.

Ο αποκλεισμός της ΥΗ ενέργειας από τα Εθνικά Σχέδια για την Ενέργεια και το Κλίμα (ΕΣΕΚ), όπως ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, σχεδόν πανομοιότυπα, υιοθέτησαν, σίγουρα δεν εδράζεται πρωτίστως σε οικολογικές ευαισθησίες και οπωσδήποτε δεν είναι άσχετη με την ασύμμετρη πριμοδότηση του φυσικού αερίου, των αιολικών σε κάθε κορυφογραμμή της Ελλάδας και των φωτοβολταϊκών που πληθαίνουν ακόμη και σε γαίες υψηλής παραγωγικότητας δημιουργώντας εισοδηματίες αντί για παραγωγούς υψηλής αξίας τροφίμων! Μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει πειστική απάντηση για την αφαίρεση των ΥΗ από τον ενεργειακό σχεδιασμό της χώρας.

Σε ότι μας αφορά, πιστεύουμε πως σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαία η  ενίσχυση της ΥΗ ενέργειας στο ενεργειακό μίγμα, με  νέα έργα.

Η κατάλληλη μορφολογία της χώρας μας (μεγάλοι ορεινοί όγκοι), η μεγαλύτερη από κάθε άλλη μορφή ενέργειας εγχώρια προστιθέμενη αξία (80%) των σχετικών έργων, το χαρακτηριστικό της «πράσινης» αυτής ενέργειας να καλύπτει με βέλτιστο τρόπο τις αιχμές ζήτησης (σαν τις μέρες που ζούμε…), η συνεισφορά της στην ενεργειακή ανεξαρτησία και ασφάλεια, με τη δυνατότητα «αποθήκευσης» ενέργειας μέσω του συστήματος άντλησης/ταμίευσης  και η δυνατότητα πολλαπλής αξιοποίησης των υδάτων τα οποία συγκεντρώνουν οι αντίστοιχοι ταμιευτήρες των ΥΗ Σταθμών, είναι μερικά από τα βασικά πλεονεκτήματα της ΥΗ ενέργειας στο ενεργειακό μίγμα της χώρας.

Πρέπει να συνυπολογίσουμε  ότι, οι ταμιευτήρες νερού, πέραν της ενέργειας, παρέχουν προστασία από πλημμύρες ρυθμίζοντας τις ροές των υδάτων (πχ αν υπήρχαν οι ταμιευτήρες στον Ενιπέα και στο Μουζάκι οι ζημιές  από τον Ιανό θα ήταν ελάχιστες), προσφέρουν αποθέματα νερού για περιόδους ξηρασίας (που αναμένονται συχνότερες στο μέλλον), συμβάλλουν στην αποκατάσταση των υπόγειων υδροφορέων που υπεραντλούνται σήμερα σε πολλές περιοχές της χώρας, ενώ εξασφαλίζουν την παραγωγή του πρωτογενούς τομέα, τόσο σημαντική για την ασφάλεια διατροφής και την οικονομία της χώρας.

Για όλους τους παραπάνω λόγους μας προκαλούν θλίψη εκείνοι που συστηματικά ενθαρρύνουν ανεύθυνους «κινηματίες», που συστηματικά καλλιεργούν το μίσος ενάντια σε έργα της ΔΕΗ και του Ελληνικού λαού, χωρίς να σέβονται τους κόπους και τους πόρους που διατέθηκαν για την κατασκευή τους, τυφλωμένοι από τον δογματισμό τους.

Σε ότι αφορά στην γενικότερη ενεργειακή πολιτική, ας μας επιτραπεί να αμφισβητήσουμε την αποτελεσματικότητα της δραστικής διακοπής, νωρίτερα του προβλεπόμενου, των λιγνητικών μονάδων στη χώρα μας, Στις μέρες μας η λειτουργία λιγνητικών μονάδων διατηρεί το σύστημα ηλεκτροδότησης της χώρας σε ισορροπία. Φαίνεται ότι θα μπορούσαν να διατηρηθούν κάποιες μονάδες σε λειτουργία για λίγα ακόμη χρόνια έως ότου το ενεργειακό σύστημα αποκτήσει την απαιτούμενη σταθερότητα και επάρκεια.

Αλλά και στον τομέα του φυσικού αερίου η πολιτική των κυβερνήσεων περιέχει στοιχεία αντιφάσεων και προκαλεί ερωτηματικά.

Η εισαγωγή γάλων ποσοτήτων, η χρήση σημαντικού μέρους από αυτές για άμεση παραγωγή ενέργειας (σε υποκατάσταση των λιγνητικών μονάδων) δεν συμβαδίζει απόλυτα με τους οικολογικούς στόχους των ΕΣΕΚ (όπως και να έχει πρόκειται για υδρογονάνθρακες, έστω με μειωμένες εκπομπές  CO_2,  ), ενισχύει καθοριστικά τις αυξητικές τάσεις του κόστους ενέργειας, ενώ ταυτόχρονα επιβαρύνει υπέρμετρα την ενεργειακή μας εξάρτηση, κάτι που φαίνεται να απασχολεί τις κυβερνήσεις μας πολύ λιγότερο από τις άλλες χώρες της ΕΕ.

Και το πιο ακατανόητο είναι ότι πρόσφατα έχει εγκαταλειφθεί  η πολιτική έρευνας και αξιοποίησης των εγχώριων υδρογονανθράκων, την ίδια ώρα που όλες, χωρίς εξαίρεση, οι χώρες της «γεωπολιτικής» γειτονιάς μας (Τουρκία, Κύπρος, Αίγυπτος, Ισραήλ, Αλβανία, Ιταλία κλπ.) εντείνουν τις έρευνές τους και την προετοιμασία τους για παραγωγή φυσικού αερίου και υδρογονανθράκων, που και αυτές (όπως και εμείς) το έχουν εντάξει στο ενεργειακό τους μοντέλο.

Όλα συγκλίνουν πως η ενεργειακή μας πολιτική πρέπει να επανεξεταστεί. Το ανακοίνωσε άλλωστε και ο αρμόδιος Υπουργός κ. Σκρέκας, ότι το ΕΣΕΚ «αναθεωρείται».

Ας ελπίσουμε στις νέες προτάσεις να αξιολογηθεί  σοβαρά η επέκταση της ΥΗ ενέργειας, η ενίσχυση, με το κατάλληλο μίγμα, όλων των πηγών που προσφέρονται στη χώρα μας, με λιγότερη «οσμή» επενδυτικών συμφερόντων, με επαναξιολόγηση της παραμέτρου της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας και τέλος, με την μέγιστη δυνατή μέριμνα για συγκράτηση της αύξησης των τιμολογίων, που, εκτός από την μείωση της ανταγωνιστικότητας των Ελληνικών επιχειρήσεων, τείνουν επιπλέον να δημιουργήσουν σοβαρή κοινωνική αναταραχή. Η ΥΗ ενέργεια μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά στην επίτευξη ενός καλύτερου ενεργειακού μάγματος.

Πηγή : DEAL news

* Γέμτος Φάνης, ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας,

* Μπαρμπούτης Τάσος, πολιτικός μηχανικός, μέλος ΔΣ ΕΘΕΜ, πρ. γραμματέας ΤΕΕ/ΚΔ-Θ ]

Ενημερωθείτε για τα νέα του blog "Νερά - Γεωργία - Περιβάλλον" :

- Από την σελίδα μας στο fb​

- Από την ομάδα μας στο fb

 

Με έργα στο Ληθαίο δεν περνά στη... λήθη η κλιματική κρίση – Του Γιάννη Κολλάτου*

 

Φράγμα Ληθαίου

Ο Πηνειός έχει στερέψει πάλι στα μέσα Αυγούστου στη Διάβα στα Τρίκαλα, στη Λάρισα έχει γίνει ένα ρυάκι, οι καύσωνες συνεχίζονται το ίδιο και η ανομβρία και όταν βρέχει είναι με αντικυκλώνες και με θερμοκυταρρικές καταιγίδες, φαινόμενα βίαια που προκαλούν μόνο καταστροφές, όπως συνέβη την περασμένη Πέμπτη στη Θεσσαλία

Έχουμε λοιπόν κλιματική κρίση. Το φαινόμενο είναι αυτοτροφοδοτούμενο (οι επιστήμονες το αναφέρουν ως ανάδραση) και επιταχυνόμενο και δεν χρειαζόταν τα πύρινα μέτωπα στην Εύβοια, την Αττική και την Πελοπόννησο για να το συνειδητοποιήσουμε, είχαμε και στη Θεσσαλία τους τελευταίους 10 μήνες πολλά ηχηρά μηνύματα.

Τη βιώνουμε και πρέπει να δράσουμε για την ανάσχεσή της και το μετριασμό των επιπτώσεων. Πέρα από το εθνικό σχέδιο και τις δράσεις που γίνονται σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο, οφείλουμε να προτάξουμε και ένα περιφερειακό σχέδιο αφού ο πλέον ευάλωτος τομέας από τα ακραία καιρικά φαινόμενα είναι ο αγροτικός και η Θεσσαλία στηρίζει τη δυναμική της σε αυτόν.
Η ενίσχυση της ορεινής υδρονομίας, τα φράγματα, ο καθαρισμός των ποταμών ειδικά πλησίον αστικών κέντρων, η αποθήκευση νερού από τα χειμέρια ύδατα, η έγκαιρη άρση των πρόχειρων φραγμάτων στον κάμπο, πριν καταφθάσουν οι πλημμύρες, όπως συνέβη με τον «Ιανό» είναι ορισμένες από τις δράσεις που οφείλουν να προταχθούν.

Πως όμως λειτουργεί σε επίπεδο Θεσσαλίας το φαινόμενο της ανάδρασης που επιταχύνει την κλιματική κρίση ;
Η απουσία φραγμάτων ορεινής υδρονομίας οφείλεται στην αδιαφορία της πολιτείας όλα αυτά τα χρόνια για έργα που θα συμβάλλουν στη μείωση του κόστους παραγωγής τα οποία αποτελούν και έργα πολιτικής προστασίας. Αυτό σε συνδυασμό με την εγκατάλειψη των ορεινών χωριών, που οδήγησε στο γκρέμισμα των αναβαθμίδων που συγκρατούσαν τα επικλινή εδάφη, δίνουν πλέον μία βίαιη ροή σε περίπτωση καταιγίδων, σε ποτάμια όπως ο Ενιπέας ή ο Πάμισος που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τις πλημμύρες του Ιανού τον περασμένο Σεπτέμβρη.

Στον κάμπο η εγκατάλειψη εαρινών καλλιεργειών, λόγω της απουσίας έργων άρδευσης που εκτοξεύουν το κόστος παραγωγής, έχουν ως συνέπεια να αλλάζει το μικροκλίμα το καλοκαίρι, να γίνεται πιο ξηροθερμικό με αποτέλεσμα να έχουμε μεγαλύτερη εξάτμιση πιο υψηλές θερμοκρασίες και υδρατμούς που συγκεντρώνονται με απειλητικό τρόπο και οδηγούν σε κατακρημνίσεις από την ατμόσφαιρα. Όπως συνέβη την περασμένη Πέμπτη με το καταστροφικό μπουρίνι σε Ελασσόνα και Τύρναβο, ή πριν από ένα μήνα στον Παλαμά, με ζημιές σε δεκάδες χιλιάδες στρέμματα από χαλαζοπτώσεις.

Φυσικά η έλλειψη επιφανειακών έργων άρδευσης στο θεσσαλικό κάμπο, σε συνδυασμό με την διάβρωση των εδαφών και τη μείωση των βροχοπτώσεων συμβάλλουν στην περεταίρω ερημοποίηση του κάμπου, όπου συν τοις άλλοις έχουμε ένα έλλειμμα της τάξης των 3 δις κυβικών μέτρων νερού από τον υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα. Τα καλοκαίρια από εδώ και στο εξής στη Μεσόγειο μας προειδοποιούν οι επιστήμονες μετεωρολόγοι  - κλιματολόγοι και Φυσικοί της Ατμόσφαιρας θα είναι εφιαλτικά με παρατεταμένους καύσωνες πάνω από ένα μήνα, ανομβρία και φυσικά στο επίκεντρο αυτών των δραματικών αλλαγών στο κλίμα, βρίσκεται η Θεσσαλία, ο κάμπος της και ο ευαίσθητος τομέας της γεωργίας.

Η έλλειψη πράσινων υδρόφιλων καλλιεργειών το καλοκαίρι πέραν του ότι στερεί την τοπική οικονομία από σημαντικούς πόρους (άλλο είναι ο τζίρος των 50 με 60 ευρώ το στρέμμα των χειμερινών δημητριακών και άλλο τα 200 με 250 ή 300 ευρώ το στρέμμα ο τζίρος από τις δυναμικές εαρινές καλλιέργειες), στερεί και το περιβάλλον από τη δέσμευση του διοξειδίου του άνθρακα μέσω της φωτοσύνθεσης, ενώ και το μικροκλίμα της περιοχής επηρεάζεται προς το θερμότερο. Αυτό συνεπάγεται ακόμη μεγαλύτερη κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας για κλιματισμό (οι αντλίες θερμότητας και τα κλιματιστικά αποβάλλουν ζέστη στο περιβάλλον) και κάπως έτσι έχουμε την ανάδραση σε ένα σύστημα δυναμικό και αυτοτροφοδοτούμενο.

Δεν χρειάζεται κανείς να είναι ειδικός επιστήμονας για να κατανοήσει πως για τη Θεσσαλία η ενίσχυση του υδατικού της ελλείμματος με μεταφορά νερού από την περίσσεια των χειμέριων υδάτων του Αχελώου, σε συνδυασμό με την κατασκευή μικρών και μεσαίων φραγμάτων είναι οι μόνες λύσεις για την ανάσχεση του φαινομένου της ερημοποίησης. 

Το μόνο έργο προς την κατεύθυνση της προστασίας του περιβάλλοντος στο θεσσαλικό κάμπο, που έγινε τις τελευταίες δύο δεκαετίες ήταν η ανασύσταση της Κάρλας και πιο μπροστά η κατασκευή του φράγματος Σμοκόβου.

Διαφορετικά θα πρέπει κανείς να ανατρέξει στο μακρινό 1955 όταν ξεκίνησε η κατασκευή του φράγματος Πλαστήρα, που ήταν και η πρώτη εκτροπή παραποτάμου του Αχελώου (του Μέγδοβα) προς το θεσσαλικό κάμπο. Μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει πόσο ταχύτερα θα είχε επέλθει η ερημοποίηση του θεσσαλικού κάμπου, αν δεν υπήρχε το έργο της Λίμνης Πλαστήρα ;

Είναι καιρός λοιπόν μιας και ο πρωθυπουργός παραδέχτηκε ότι υπάρχει κλιματική κρίση να προχωρήσει σε εκείνα τα έργα που θα θωρακίσουν τη χώρα και την ευάλωτη γεωργία της από τις θεομηνίες. Με έργα και όχι διαπιστώσεις. Έργα που είναι δύσκολα στο σχεδιασμό, απαιτούν πολιτική συναίνεση και εθνική συνεννόηση.

Η συζήτηση στη Βουλή στις 25 Αυγούστου, ας μην αναλωθεί μόνο στις πυρκαγιές, αλλά σε όλο το φάσμα της κλιματικής κρίσης και κυρίως στις πλημμύρες που ακολουθούν και μπορούν εξίσου να διαλύσουν μία τοπική οικονομία όπως συνέβη τον περασμένο Σεπτέμβρη με την πόλη της Καρδίτσας.

Η κλιματική κρίση οδηγεί σε συνδυασμό με τις πολιτικές προστατευτισμού στην παγκόσμια οικονομία, αλλά και των θεομηνιών λόγω της κλιματικής αλλαγής και μεσούσης της πανδημίας σε τεράστια αύξηση στις τιμές των τροφίμων και του νερού (λόγω της έλλειψης τους υπερισχύει η ζήτηση της προσφοράς).

Προς το παρόν βλέπουμε στη Θεσσαλία ένα αποσπασματικό σχεδιασμό σε παρόμοια έργα και όχι μία ολιστική προσέγγιση (ένα masterplan) για την αντιμετώπιση της ερημοποίησης και του υδατικού ελλείμματος ενώ το έργο του Αχελώου έχει μείνει εδώ και 18 μήνες μόνο στη φάση των εξαγγελιών. Τα έργα ταμίευσης νερού για παράδειγμα στο Ληθαίο έχουν κόστος 12 με 15 ευρώ το κυβικό μέτρο, ενώ στον Ενιπέας και το Μουζάκι 2,5 ευρώ και φυσικά στη Συκιά στον Αχελώο μόλις 1 ευρώ το κυβικό μέτρο

Ίσως η προώθηση έργων στο Ληθαίο το προηγούμενο διάστημα πριν τον «Ιανό», αντί του Ενιπέα (φράγμα Σκοπιάς) και του Πάμισου (φράγμα Μουζακίου) που αποδεδειγμένα προξενούν τις μεγάλες πλημμύρες σε Καρδίτσα και Φάρσαλα, πέραν της εντοπιότητας των πολιτικών που λαμβάνουν τις αποφάσεις να σχετίζεται και με τους μύθους που εξέθρεψαν τους Θεσσαλούς επί δεκαετίες και αιώνες. Μη λησμονούμε ότι από το Ληθαίο έπιναν νερό οι ψυχές πριν η Δίκη τις οδηγήσει είτε στα Τάρταρα (την κόλαση των αρχαίων Ελλήνων) ή στον παράδεισο (το νησί των Μακάρων) για να λησμονήσουν (να περάσουν στη λήθη) την προηγούμενη ζωή τους…

Με τα έργα στο Ληθαίο όμως δεν ξεχνιέται το εφιαλτικό παρών που ζούμε στο θεσσαλικό κάμπο, όπου οι ζημιές από τις συσσωρευμένες θεομηνίες έχουν ξεπεράσει κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ…

Υ.Γ. οι φωτογραφίες από το υπό κατασκευή φράγμα στο Ληθαίο που προτάχθηκε στο σχεδιασμό έναντι άλλων, όπως της Σκοπιάς και του Μουζακίου...

*Ο Γιάννης Κολλάτος είναι δημοσιογράφος

Πηγή : thessaliatv.gr

Ενημερωθείτε για τα νέα του blog "Νερά - Γεωργία - Περιβάλλον" :

- Από την σελίδα μας στο fb​

- Από την ομάδα μας στο fb

  

Η «υπεύθυνη δημοσιογραφία» βούλιαξε στη Μεσοχώρα…..

 

 

Στην αιχμή του καλοκαιριού και ενώ η Ελλάδα φλέγεται, κάποιες περιθωριακές συλλογικότητες δήθεν ευαίσθητων «πολιτών» (τα εισαγωγικά λόγω της απύθμενης ανευθυνότητας τους, όπως θα διαπιστώσετε από τα αιτήματα που προβάλλουν), με την συνδρομή στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, διοργάνωσαν «τετραήμερο οδοιπορικό για την σωτηρία του Αχελώου», από το Μεσολόγγι έως την Μεσοχώρα !

Το αξιοσημείωτο και αυτό που θα προκαλούσε μια παρέμβασή μας, προφανώς δεν είναι το πανηγυράκι που στήνουν κάθε χρόνο τα άτομα αυτά, αλλά ο τρόπος που το παρουσιάζει (πχ. τρεις χαρακτηριστικές φωτογραφίες με αποκλειστικό περιεχόμενο την κατεδάφιση – «γκρέμισμα» - του φράγματος Μεσοχώρας !), η άμεση στήριξη που τους προσφέρει και τα πολιτικά μηνύματα που εκπέμπει η «Εφημερίδα των Συντακτών» (5 Αυγούστου 2021).

Και εφόσον η Εφ - Συν ενστερνίζεται, χωρίς εξαίρεση και χωρίς την (οφειλόμενη κατά την άποψη μας) αποστασιοποίηση από τα αιτήματα αυτών των συλλογικοτήτων, δικαιούμαστε να αναρωτηθούμε ποιος είναι τέλος πάντων ο ρόλος που παίζει το συγκεκριμένο έντυπο στα κρίσιμα αυτά ενεργειακά θέματα του τόπου μας.

Θα προσπαθήσουμε στα επόμενα να διαλύσουμε τη «θολούρα» που αποπνέει το δημοσίευμά τους, σχολιάζοντας παράλληλα τις μηδενιστικές θέσεις  που προβάλλει.

Ας κάνουμε την αρχή με τον τρόπο που η Εφ - Συν αποτιμά την ενεργειακή ιστορία του τόπου μας.

Ως «καταστροφή» περιγράφει τα τέσσερα (4) ιστορικά έργα των δεκαετιών 1950 – 1970 της ΔΕΗ (Ν. Πλαστήρας/Μέγδοβας, Κρεμαστά, Καστράκι, Στράτος) και ως «νέες απειλές» και ολοκλήρωση της καταστροφής θεωρεί τα νέα έργα (Μεσοχώρα, Συκιά, Αμφιλοχία και άλλα μικρότερα), ακόμη και τα μικρά υδροηλεκτρικά !

Προκαλεί μεγάλη εντύπωση η ελαφρότητα και η μειωμένη αίσθηση ευθύνης με την οποία η Εφ - Συν μεταφέρει στις νεότερες γενιές (που δεν έζησαν και δεν γνωρίζουν) την πληροφόρηση για τόσο σημαντικά θέματα και η ευκολία  με την οποία  μειώνει την αξία του αγώνα που, μέσω της ΔΕΗ, έδωσε ο λαός μας για να ανασυγκροτηθεί η κατεστραμμένη μεταπολεμικά Ελλάδα.

Τότε, για παραγωγή ενέργειας, υπήρχε αποκλειστικά και μόνο η δυνατότητα άμεσης αξιοποίησης του λιγνίτη και του υδατικού δυναμικού, με στόχο την ενεργειακή ανεξαρτησία και ασφάλεια, την μείωση των εισαγωγών πετρελαίου, την διαμόρφωση των βασικών αναπτυξιακών βάθρων, την βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών στις πόλεις και την καθημαγμένη ύπαιθρο.

Και όλα αυτά, στις δυσμενείς συνθήκες εκείνης της περιόδου, με μοχλό ανάπτυξης και προόδου την κρατική ΔΕΗ, για την οποία θα έπρεπε η εφημερίδα αυτή να δείχνει περισσότερο σεβασμό (από τις συλλογικότητες του «οικολογικού» σκοταδισμού δεν έχουμε τέτοιες απαιτήσεις…).

Πέρα από την ιστορική αναφορά, έχουμε από την πλευρά μας επανειλημμένα αναδείξει, με δημόσιες τοποθετήσεις, την τεράστια σημασία της ΥΗ ενέργειας για τον τόπομας. 

Πιστεύουμε πως σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η ανάγκη ενίσχυσης της ΥΗ παραγωγής στο ενεργειακό μίγμα, με αρκετά νέα έργα, είναι εκ των ουκ άνευ.

Η κατάλληλη μορφολογία της χώρας μας, η μεγαλύτερη από κάθε άλλη μορφή ενέργειας εγχώρια προστιθέμενη αξία των σχετικών έργων, το χαρακτηριστικό της «πράσινης» αυτής ενέργειας να καλύπτει με βέλτιστο τρόπο τις αιχμές ζήτησης (σαν τις μέρες που ζούμε…), η συνεισφορά της στην ενεργειακή ανεξαρτησία και ασφάλεια, η δυνατότητα «αποθήκευσης» ενέργειας μέσω του συστήματος άντλησης/ταμίευσης (όπως αυτό της Αμφιλοχίας που η Εφ - Συν προβάλλει ως απειλή !) και η δυνατότητα πολλαπλής αξιοποίησης των υδάτων που συγκεντρώνουν οι αντίστοιχοι ταμιευτήρες των ΥΗ Σταθμών, είναι μερικά από τα βασικά πλεονεκτήματα της ΥΗ ενέργειας.

Θα μπορούσαμε καλοπροαίρετα να δεχθούμε αντίλογο στους παραπάνω ισχυρισμούς μας και σεβόμαστε την άποψη που επίμονα και προνομιακά προβάλλει η Εφ - Συν για την μη περαιτέρω επέκταση της ΥΗ ενέργειας στη χώρα, όπως άλλωστε έχουν επιλέξει και οι Κυβερνήσεις Τσίπρα και Μητσοτάκη, μέσω των Ενεργειακών Σχεδίων (ΕΣΕΚ) που αμφότεροι, σχεδόν πανομοιότυπα, έχουν εγκρίνει. Όμως, από αυτό το σημείο έως την ακύρωση - κατεδάφιση - «γκρέμισμα» υφιστάμενων ή/και δρομολογημένων έργων, όπως το θέλουν στην Εφ - Συν, η απόσταση είναι μεγάλη.

Μας προκαλεί λοιπόν θλίψη όταν βλέπουμε την  Εφ - Συν, που μάλιστα επαγγέλλεται την «υπεύθυνη δημοσιογραφία», να ενθαρρύνει ανεύθυνους «κινηματίες» που συστηματικά καλλιεργούν το μίσος ενάντια σε έργα της ΔΕΗ και του Ελληνικού λαού, χωρίς να σέβονται τους κόπους και τους πόρους που διατέθηκαν για την κατασκευή τους.

Και εάν όλοι αυτοί, τυφλωμένοι από τον δογματισμό τους, δεν είναι σε θέση να σκεφθούν, άραγε ποια είναι, κατά την άποψή της Εφ  - Συν, η δημοκρατική νομιμοποίηση για την κατεδάφιση πχ. της Μεσοχώρας, όταν όλες οι Κυβερνήσεις από το 1985 έως σήμερα, συμπεριλαμβανομένου και του πολιτικού χώρου που η εφημερίδα αυτή στηρίζει, έχουν αποφασίσει μέσα από την Βουλή, με πολύ μεγάλες πλειοψηφίες, να λειτουργήσει το έργο ;

Και ας μην επικαλεστούν, ως «φύλλο συκής», τις αποφάσεις του ΣτΕ, διότι πολύ καλά γνωρίζουν ότι άλλο πράγμα είναι η (ενδεχομένη) παραβίαση της νομιμότητας μιας διαδικασίας, ή ακόμη οι (ενδεχόμενες)  ελλείψεις σε  μια διοικητική απόφαση, λόγοι που  ίσως προκαλέσουν την ακύρωση τους από το Ανώτατο Δικαστήριο, όμως είναι  τελείως διαφορετικό  να θεωρούμε ότι το ΣτΕ δικαιούται  να εγκρίνει ή να απορρίπτει την υλοποίηση ή την ολοκλήρωση ενός έργου, κάτι  που προφανώς βρίσκεται πολύ πέραν της δικαιοδοσίας του.

Και με την ευκαιρία αυτή, τώρα που ήδη τέθηκε σε διαβούλευση η νέα μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων (ΜΠΕ) του ΥΗΕ  Μεσοχώρας (προσαρμοσμένη στις παρατηρήσεις της περυσινής  ακυρωτικής απόφασης του ΣτΕ), η Εφ - Συν θα στηρίξει την θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του πολιτικού κόσμου, του λαού και των οργανώσεων του, για οριστική έγκριση και λειτουργία  της Μεσοχώρας ή θα συνεχίσει να την θεωρεί ως «μόνιμη απειλή» για τον Αχελώο,  διοχετεύοντας αρνητικά συναισθήματα (από αμφιβολία έως μίσος) για το σημαντικό αυτό έργο ;

Θα ταυτιστεί με την θέση του ΣΥΡΙΖΑ, που (υποθέτουμε) ότι αυτή τη φορά θα στηρίξει τη Μεσοχώρα, ή «θα το παίξει σε δύο ταμπλό», προβάλλοντας ισότιμα (για να μην πούμε προνομιακά…..) τους σκοταδιστές της καταστροφής ενός έργου αξίας πάνω από 500 εκατ. ευρώ ;

Ανάλογα ισχύουν και για το ημιτελές έργο της Συκιάς, που, ανεξάρτητα από το γεγονός  ότι αποτελεί τον βασικό ταμιευτήρα για μεταφορά υδάτων στο θεσσαλικό κάμπο, αποτελεί ταυτόχρονα ένα σημαντικό ΥΗ έργο.

Και μια  αναφορά στα ΥΗ έργα της ιδιωτικής εταιρίας ΤΕΡΝΑ στην Αμφιλοχία, τα οποία, ως γνωστόν, έχουν σχεδιαστεί με το σύστημα άντλησης - ταμίευσης, που σημαίνει ότι μετά την παραγωγή ενέργειας, το νερό θα «επιστρέφει» στον ταμιευτήρα Καστρακίου της ΔΕΗ για συνεχείς επαναλαμβανόμενες χρήσεις, αποτελώντας ουσιαστικά ένα καινοτόμο και απολύτως οικολογικό σύστημα αποθήκευσης της ενέργειας.

Όταν αυτά παρουσιάστηκαν  πριν λίγα χρόνια με επισημότητα σε ειδική εκδήλωση στο Ζάππειο, με την παρουσία υψηλόβαθμων αρμόδιων στελεχών της ΕΕ, ο τότε Υπουργός Ανάπτυξης κ. Πιτσιόρλας, ως εκπρόσωπος της Κυβέρνησης Τσίπρα, εκφράστηκε με ενθουσιασμό για την σημασία του έργου αυτού. Ανάλογη και η στάση του αντιπροέδρου της ΔΕΗ που επίσης ήταν παρών. 

Τότε δεν διαπιστώσαμε καμία αποστασιοποίηση από την Εφ - Συν, ούτε ως προς την σκοπιμότητα του έργου, ούτε ως προς το ιδιοκτησιακό του καθεστώς. Στην συνέχεια η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αδειοδότησε (περιβαλλοντικά και …πολιτικά) το έργο.

Μήπως για την Εφ - Συν έχει αλλάξει κάτι από τότε ; Και για ποιο λόγο  σήμερα εντάσσει την Αμφιλοχία στα έργα που καταστρέφουν τον ποταμό και το χαρακτηρίζει ως «ανοικτό» θέμα ;

Και κάτι τελευταίο, που θα το λέγαμε «χαριτωμένο» εάν δεν ήταν τόσο τραγικό.

Σε μία από τις συζητήσεις για την «απαλλαγή των ποταμών από τα φράγματα» που οργάνωσαν οι προαναφερθείσες συλλογικότητες, δηλώθηκε και η «διεθνιστική» συμμετοχή εκπροσώπου του EcoAlbania (ονόματι Olsi Nika) .

Ας σημειωθεί ότι η Αλβανία, μετά τον πόλεμο και για πολλές δεκαετίες απομονωμένη οικονομικά και πολιτικά από όλες τις γειτονικές της χώρες, για την κάλυψη των ενεργειακών και αναπτυξιακών της αναγκών στηρίχθηκε αποκλειστικά στην ΥΗ ενέργεια (μέρος της οποίας εξάγει και σήμερα προς την Ελλάδα για κάλυψη αναγκών αιχμής).

Και εμείς ρωτάμε : Πως αλλιώς θα μπορούσε να επιβιώσει ο γειτονικός λαός χωρίς την ΥΗ ενέργεια ;

Τι μπορεί να σημαίνει για τις ενεργειακές υποδομές της γειτονικής μας χώρας το κίνημα αυτό με τους παράλογους στόχους κατεδάφισης έργων ;

Πόσο «υπεύθυνη» μπορούμε να θεωρήσουμε την πολιτική της Εφ - Συν που προβάλλει και αγκαλιάζει με συμπάθεια τέτοιου είδους επιδιώξεις ;

Ας ελπίσουμε πως η εφημερίδα αυτή θα επανεξετάσει τις θέσεις  της σχετικά με την ΥΗ ενέργεια και θα επαναξιολογήσει την στάση της απέναντι στους κήρυκες των «κατεδαφίσεων» υποδομών για την παραγωγή ενέργειας  (που  με πολύ μόχθο δημιούργησε ο Ελληνικός λαός), και μάλιστα χωρίς κανένα σεβασμό στα οριστικά αποτελέσματα του πολυετούς διαλόγου και των δημοκρατικά ειλημμένων αποφάσεων.

Ενημερωθείτε για τα νέα του blog "Νερά - Γεωργία - Περιβάλλον" :

- Από την σελίδα μας στο fb​

- Από την ομάδα μας στο fb

Η εγκατάλειψη της γεωργίας ευνοεί τις δασικές πυρκαγιές – Του Γ. Γκολντάμερ*

 

Είτε στα Βαλκάνια, την Ελλάδα, την Τουρκία ή την Ιταλία, η πυροσβεστική και οι κάτοικοι μάχονται με τις πυρκαγιές σε πολλά μέρη, ωστόσο συχνά μάταια. Οι καταστροφικές πυρκαγιές στα δάση τροφοδοτούνται από τους καύσωνες, την ακραία ξηρασία και τους ισχυρούς ανέμους.

Τα ακραία καιρικά φαινόμενα γίνονται όλο και πιο συχνά εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, ακόμη και σε περιοχές που μέχρι τώρα είχαν γλυτώσει. Ο αυξημένος κίνδυνος δασικών πυρκαγιών δεν οφείλεται όμως μόνο στην κλιματική αλλαγή, λέει ο οικολόγος πυρκαγιών Γιόχαν Γκέοργκ Γκολντάμερ, επικεφαλής του Κέντρου Παγκόσμιας Παρακολούθησης Πυρκαγιών, σε συνέντευξή του στην DW.

Ειδικότερα στην περιοχή της Μεσογείου, το τοπίο έχει αλλάξει δραματικά σε πολλά μέρη ως αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης φυγής από την ύπαιθρο με μοιραίες συνέπειες.

Οι εγκαταλελειμμένες περιοχές αυξάνουν τον κίνδυνο πυρκαγιάς

DW : Κύριε καθηγητά, υπήρχαν πάντα σοβαρές δασικές πυρκαγιές στην περιοχή της Μεσογείου. Γιατί η εγκατάλειψη των αγροτικών περιοχών αυξάνει τον κίνδυνο ;

Γιόχαν Γκέοργκ Γκολντάμερ : Στα Βαλκάνια, την Ελλάδα και την Τουρκία η αστυφιλία συνεχίζεται ακάθεκτη. Η νέα γενιά μετακομίζει στις πόλεις για να βρει δουλειά και καλύτερη ποιότητα ζωής εκεί. Με τους νέους να απομακρύνονται, οι αγροτικές περιοχές γερνάνε. Τα χωριά και οι παλιοί οικισμοί σιγά-σιγά εξαφανίζονται. Αυτό σημαίνει ότι η παραδοσιακά πολύ εντατική χρήση της γης θα πάψει να υπάρχει εκεί. Στη γη που δεν καλλιεργείται, σταδιακά εμφανίζονται αγριόχορτα, θάμνοι, μεμονωμένα δέντρα και τέλος δάση, τα οποία παρέχουν στη φωτιά περισσότερη τροφή από τις εντατικά καλλιεργούμενες γεωργικές περιοχές ή βοσκότοπους. Εάν κάποιος θέλει να κάνει κάτι ενάντια στον κίνδυνο αύξησης των πυρκαγιών, θα πρέπει να εστιάσει στη νότια Ευρώπη, στα μέτρα που αντισταθμίζουν την έξοδο από τις  αγροτικές περιοχές.

DW : Ορισμένες χώρες έχουν προχωρήσει σε αναδασώσεις με στοχευμένο τρόπο ως αντιστάθμισμα στην εγκατάλειψη της γης από τους αγρότες. Είναι αυτός ένας σωστός τρόπος ;

Γιόχαν Γκέοργκ Γκολντάμερ : Αυτό εξαρτάται πολύ από το πώς γίνεται η αναδάσωση. Στην Πορτογαλία, για παράδειγμα, τα ταχέως αναπτυσσόμενα είδη δέντρων καλλιεργούνται σε μεγάλες εκτάσεις για παραγωγή χαρτοπολτού και ξύλου. Είναι πεύκα και ευκάλυπτος, τα οποία κινδυνεύουν ιδιαίτερα επειδή είναι πολύ εύφλεκτα, σε αντίθεση με τους παραδοσιακούς ελαιώνες ή τις βελανιδιές. Στην Τουρκία, αναδασωμένες περιοχές με πεύκο καίγονται αυτή τη στιγμή. Οι πυρκαγιές σε αυτά τα δάση είναι πολύ δύσκολο να καταπολεμηθούν. Με ισχυρούς, ξηρούς ανέμους είναι μερικές φορές αδύνατο να σταματήσει μια φωτιά.

Τα φυσικά δάση κινδυνεύουν υπερβολικά. Τα τροπικά δάση ίσως δίνουν μια λύση …

DW: Εκτός από αυτή τη μονοκαλλιέργεια αναδάσωσης, υπάρχει επίσης η επιθυμία σε πολλά μέρη να αφήσουμε τα δάση όσο το δυνατόν πιο ανέγγιχτα. Είναι τα «φυσικά» δάση πιο ανθεκτικά σε ακραίες καιρικές συνθήκες και τη φωτιά ;

Γιόχαν Γκέοργκ Γκολντάμερ : Σε ένα ανέγγιχτο δάσος υπάρχει μεγάλη ποικιλία ιθαγενών φυτών και εντόμων αλλά και πολύ νεκρό ξύλο. Σε περίπτωση καύσωνα ή πυρκαγιών, ένα τέτοιο δάσος κινδυνεύει εξαιρετικά. Προκειμένου να καταστούν τα δάση λιγότερο ευαίσθητα στη φωτιά, θα πρέπει να σχεδιάζονται με τέτοιο τρόπο, ώστε η φωτιά να βρίσκει λιγότερη τροφή εκεί και επομένως να μπορεί να ελεγχθεί ευκολότερα. Αυτό είναι δυνατό πάνω απ’ όλα μέσω της εντατικής γεωργίας και της ελεγχόμενης βοσκής στα δάση.

DW: Τα ακραία καιρικά φαινόμενα εκδηλώνονται τώρα, όχι μόνο στην περιοχή της Μεσογείου, αλλά σε όλο τον κόσμο λόγω της κλιματικής αλλαγής. Πώς πρέπει να προσαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα ;

Γιόχαν Γκέοργκ Γκολντάμερ : Μόλις βιώσαμε εξαιρετικά έντονες βροχοπτώσεις και πλημμύρες εδώ στη Γερμανία. Επιπλέον, υπάρχουν ακραία φαινόμενα ισχυρών ανέμων, συμπεριλαμβανομένων των ανεμοστρόβιλων που δεν είχαμε ποτέ πριν ή μεγάλες εποχές ξηρασίας και πυρκαγιών. Φυσικά, όλα αυτά έχουν άμεσο αντίκτυπο στα δάση. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο πρέπει να αποχαιρετήσουμε την εικόνα που είχαμε για τα δάση, όταν κάποτε μπορούσαν να αναπτυχθούν σε ένα πολύ ισορροπημένο κλίμα, στο οποίο τέτοια ακραία φαινόμενα δεν εκδηλώνονταν ή εκδηλώνονταν σπάνια.

Εάν στο μέλλον έχουμε γενικά κλιματολογικές συνθήκες όπως στη Μεσόγειο ή στις υποτροπικές περιοχές, τότε θα πρέπει να κοιτάξουμε τα δάση εκεί.

Πώς είναι ; Είναι εξίσου πυκνά, ψηλά και πλούσια σε βιομάζα όπως τα δάση ερυθρελάτης, ελάτης και της οξιάς μας ; 

Όχι ! Πρόκειται για ανοιχτά δάση με σχετικά λίγα δέντρα. Το αποτέλεσμα είναι ότι έχουν περισσότερο έδαφος να αναπτυχθούν, περισσότερο νερό ενώ οι ρίζες τους απλώνονται πιο βαθιά. 

Κι αυτή η ανθεκτικότητα τα βοηθά απέναντι σε ακραίες ξηρασίες και ανέμους.

Αλεξάντερ Φρόιντ

Πηγή : ΤΟ ΒΗΜΑ - DW

*Ο Γιόχαν Γκολντάμερ, είναι επικεφαλής του Κέντρου Παγκόσμιας Παρακολούθησης Πυρκαγιών

Ενημερωθείτε για τα νέα του blog "Νερά - Γεωργία - Περιβάλλον" :

- Από την σελίδα μας στο fb​

- Από την ομάδα μας στο fb