Ελλειμματική σε ενέργεια η Θεσσαλία επειδή δεν αξιοποιεί επαρκώς τα νερά της - Ε.Δ.Υ.ΘΕ*

ΕΡΩΤΗΣΗ : Οι εξελίξεις στον ενεργειακό τομέα είναι ραγδαίες και συγκλονιστικές, προκαλούν δε σημαντική αβεβαιότητα στην ΕΕ, όπως  φυσικά (λόγω της  ενεργειακής εξάρτησης) και  στην ευάλωτη χώρα μας.

Πως συνδέεται το ζήτημα αυτό με τη Θεσσαλία και τις διεκδικήσεις που προβάλλει η Επιτροπή για το υδατικό πρόβλημα (Ε.Δ.Υ.ΘΕ) ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Το τρίπτυχο «ΝΕΡΟ – ΤΡΟΦΗ - ΕΝΕΡΓΕΙΑ», με τα τρία αυτά  κοινωνικά αγαθά άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, αποτελεί θέμα εξαιρετικής σημασίας για την Θεσσαλία, εφόσον καθορίζει αποφασιστικά τις προοπτικές αειφόρου ανάπτυξης και ευημερίας των πολιτών της και ειδικά των πιο ευάλωτων οικονομικά και κοινωνικά στρωμάτων του πληθυσμού της περιοχής (μικρομεσαίους αγρότες - κτηνοτρόφους, μισθωτούς κλπ.).

Και τα τρία αυτά στοιχεία, την περίοδο που διανύουμε, βρίσκονται στο επίκεντρο έντονου προβληματισμού, δεδομένου ότι επηρεάζονται άμεσα από την κλιματική κρίση αλλά και τις μεγάλες γεωπολιτικές αναταραχές.

Στο σημερινό μας σημείωμα θα επικεντρωθούμε στο ενεργειακό ζήτημα και ειδικότερα πως αυτό αποτυπώνεται στην Θεσσαλία.

Θα παραθέσουμε παρατηρήσεις, στοιχεία και θέσεις, αξιοποιώντας μεταξύ άλλων και την εξαιρετική παρουσίαση του καθηγητή του Ε.Μ. Πολυτεχνείου κ. Νίκου Μαμάση (εφεξής ΝΜ) κατά την πρόσφατη ημερίδα (17/6/22) της Ε.Δ.Υ.ΘΕ στην αίθουσα του ΓΕΩΤΕΕ/ΚΕ. 

1. Σύμφωνα με στοιχεία του ΝΜ , στην  Θεσσαλία καταγράφεται «η μεγαλύτερη ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας  για γεωργική χρήση από τις δεκατρείς περιφέρειες» της χώρας και η οποία ανέρχεται στο 22% της συνολικής (αντίστοιχης) ζήτησης !! (Σημ.: είναι εξάλλου γνωστό ότι μόνο οι 33.000 αρδευτικές γεωτρήσεις καταναλώνουν ετησίως ηλεκτρική ενέργεια ύψους 700 GWh, ισοδύναμης περίπου με την διετή παράγωγη ενός ΥΗ Σταθμού όπως αυτός της Μεσοχώρας).

Παρότι το Διοικητικό Διαμέρισμα  Θεσσαλίας (ΔΔΘ)  καταλαμβάνει το 10,7% της έκτασης της χώρας και κατοικείται  από το 6,8% του πληθυσμού της, η ζήτηση ενέργειας ανέρχεται αντίστοιχα στο 8% της συνολικής (στοιχεία ΝΜ).

Με δεδομένο ότι η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας στη Θεσσαλία για την ώρα περιορίζεται κυρίως στην παραγομένη από τον ΥΗΣ Ν. Πλαστήρα (και κάποιες άλλες μονάδες μικρότερης κλίμακας), η Θεσσαλία καθίσταται εξόχως ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΙΚΗ (και) στον ενεργειακό τομέα.

Αυτό συμβαίνει επειδή δεν αξιοποιούνται οι μεγάλες δυνατότητες που προσφέρονται από την αξιοποίηση του υδατικού της δυναμικού.

Και αυτό έχει να κάνει πρώτα και κύρια με το δυτικό ορεινό της τμήμα και τα νερά του π. Άνω Αχελώου, επί του οποίου τα σχετικά έργα (Μεσοχώρα, Συκιά)  παραμένουν ημιτελή και αναξιοποίητα.

Όμως για την ΥΗ Ενέργεια στη Θεσσαλία υπάρχει ένα πλήθος  μελετών (ΕLLECTROWATT και άλλων μεταγενέστερων), οι οποίες δείχνουν πως, πλην του Ν. Πλαστήρα και των δυο προαναφερθέντων ΥΗΕ στον Αχελώο, πολλά  άλλα ΥΗ έργα  θα μπορούσαν να αποδώσουν μεγάλες ποσότητες «πράσινης» ενέργειας, όπως   το Μουζάκι / Πευκόφυτο (με  μεταφορά), αλλά και οι περιφερειακοί ταμιευτήρες (πέραν εκείνου του Σμοκόβου) μέσα στην λεκάνη απορροής του Πηνειού (δηλαδή ανεξάρτητα από την εκτροπή), όπως Πύλη, Νεοχώρι, Παλαιοδερλί κλπ., συνεισφέροντας παραγωγή της τάξεως των  55 GWh ετησίως (στοιχεία ΝΜ).

Ας σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι ΔΔΘ, παρά τις μεγάλες αρδευτικές καταναλώσεις, ΔΕΝ είναι εξ ορισμού  ελλειμματικό σε νερό, είναι όμως ελλειμματικό το Υδατικό Διαμέρισμα Θεσσαλίας (ΥΔΘ), δεδομένου ότι το ορεινό δυτικό τμήμα της Θεσσαλίας, με βάση τον   υδατικό διαχωρισμό, «ανήκει» στο ΥΔ  Δυτικής Στερεάς.

Και ενώ   θεωρείται  αυτονόητη  η «διασύνδεση» των δυο αυτών ΥΔ μέσα στην ίδια περιφέρεια (!),  με την μεταφορά υδάτων από τον Αχελώο  προς τον θεσσαλικό κάμπο, κάτι τέτοιο έχει «απαγορευτεί» από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα, με τις «ευλογίες» (όπως στη συνέχεια προέκυψε)  της ΝΔ και  του μεγάλου  ανταγωνιστή τους στην εξουσία, του κ. Μητσοτάκη, υπό την «σιωπηρή» ανοχή και πρακτικά την έμμεση στήριξη των ηγετικών στελεχών    της αυτοδιοίκησης της περιοχής μας....

Με άλλα λόγια, σε αυτές τις συνθήκες, οι τραυματικές  επιλογές του πολιτικού συστήματος και η στρεβλή κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στον υδατικό τομέα (ανεπαρκής ταμίευση χειμερινών υδάτων και εγκατάλειψη έργων μεταφοράς από Αχελώο, ταυτόχρονα με τις ανεξέλεγκτες τις αρδευτικές καταναλώσεις), αφενός  οδηγούν   σε αδιέξοδα την οικονομία (υψηλό κόστος, ανεπαρκείς αρδεύσεις κλπ.) και το περιβάλλον στη Θεσσαλία, αφετέρου επιφέρουν αντίστοιχες αρνητικές συνέπειες και στον ενεργειακό τομέα, καθιστώντας τη Θεσσαλία ελλειμματική και ιδιαίτερα ευάλωτη. 

2. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα δυο τελευταία σχέδια για την ενέργεια (ΕΣΕΚ) που εγκρίθηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ (2018) και επί ΝΔ (2020), η ΥΗΕ βρίσκεται κυριολεκτικά υπό διωγμό, με την Μεσοχώρα να αποτελεί το μόνο  νέο έργο που αποφασίστηκε να αδειοδοτηθεί, ενώ αντίθετα το ημιτελές έργο της Συκιάς απλώς....αγνοείται !

Η επίσημη θέση των ΕΣΕΚ για το ενεργειακό μείγμα της χώρας στοχεύει στην γνωστή σε όλους «απανθρακοποίηση», στα πλαίσια της παγκόσμιας (υποτίθεται) προσπάθειας για την εξάλειψη των εκπομπών CO2 έως το 2050.

Ας σημειωθεί όμως πως η συμμετοχή της Ελλάδας στις βλαπτικές για την ατμόσφαιρα εκπομπές αερίων, εκτός του ότι είναι  κυριολεκτικά απειροελάχιστη, είναι παράλληλα αναντίστοιχη των άλλων χωρών.

Ενδεικτικά, με βάση στοιχεία  του έτους 2020 (δες ΝΜ), στην  χώρα μας αντιστοιχούσαν ετησίως εκπομπές 5 τόνων CO2 ανά κάτοικο, την ίδια ώρα που στις ΗΠΑ οι αντίστοιχες εκπομπές ήταν περίπου τριπλάσιες (!), στην ΕΕ αυξημένες κατά 20% (μ.ο.), στην Κίνα κατά 50-60% κοκ.

Παρόλα αυτά οι επιλογές του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα ήταν η όσο γίνεται πιο γρήγορη απολιγνιτοποίηση, με ταυτόχρονη υποκατάσταση της λιγνιτικής παραγωγής από εισαγόμενο ορυκτό (φυσικό υποτίθεται) αέριο.

Έτσι, αντί για την αξιοποίηση των εγχώριων ενεργειακών πηγών και την ανάπτυξη της χώρας, οδηγηθήκαμε στην εκτόξευση της ενεργειακής εξάρτησης και η χώρα μας ανακηρύχθηκε «πρωταθλήτρια» στις ενεργειακές τιμές και την αντίστοιχη ενεργειακή φτώχεια....

Είναι προφανές πως η ηθικά επιβαλλόμενη κοινωνική στόχευση της ενεργειακής πολιτικής έπαψε να αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό του σχεδιασμού των κυβερνήσεων και κυρίως των δυο τελευταίων, αλλοιώθηκε και παρεξέκλινε του στόχου της, στρεβλώθηκε και προσαρμόστηκε ώστε να υπηρετεί άλλες σκοπιμότητες, είτε πολιτικές  είτε επιχειρηματικές.  

Και οι εξελίξεις αυτές, με την σφοδρή πλέον γεωπολιτική αναταραχή (πόλεμος στην Ουκρανία, μέτρα κατά της Ρωσίας από τις ΗΠΑ, ΕΕ κλπ.), επιβεβαιώνουν όλο και περισσότερο τους διανοητές και τους  πολιτικούς αναλυτές που ισχυρίζονται πως η ευαισθησία για την κλιματική αλλαγή είναι μάλλον υποκριτική και πολύ συχνά αποτελεί άλλοθι για εξυπηρέτηση μεγάλων επιχειρηματικών στόχων και συμφερόντων.

Εξάλλου κάποιες επιλογές δεν θα μπορούσαν να εξηγηθούν διαφορετικά.

Έγραφε, ενδεικτικά, στις 15/7/22 ο Γ. Κολλάτος σε άρθρο του στη Θεσσαλία Τηλεόραση πως «Δεν μπορεί η Ευρώπη να κατασκευάζει με 9 δις ευρώ το υψηλότερο φράγμα του κόσμου στο Τατζικιστάν για την απεξάρτηση της Ασίας από το ρωσικό φυσικό αέριο και στην Ελλάδα να τα περιμένουμε όλα από το πανάκριβο LNG που μεταφέρουν τα τάνκερ των Ελλήνων εφοπλιστών η από την εισαγωγή ρεύματος από το πυρηνικό εργοστάσιο στη Βουλγαρία και να το παίζουμε οικολόγοι του Twitter». (Και να μην κατασκευάζουμε ΥΗ έργα, θα συμπληρώναμε εμείς).

Επίσης δεν μπορούμε εύκολα να εξηγήσουμε την είδηση (δες Capital.gr, 6/7/22) πως το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, με βάση την ταξινόμηση της ΕΕ,  αποδέχθηκε την  «ένταξη της πυρηνικής ενέργειας (!) και του φυσικού αερίου (!) στον κατάλογο των περιβαλλοντικά βιώσιμων οικονομικών δραστηριοτήτων»  και πως «η Επιτροπή πιστεύει ότι οι ιδιωτικές επενδύσεις σε δραστηριότητες φυσικού αερίου και πυρηνικής ενέργειας μπορούν να συμβάλλουν στην πράσινη μετάβαση». Είναι δυνατόν ;

3. Τι προτείνουμε :

α) Εφόσον θέλουμε να εγκαταλείψουμε τον λιγνίτη, άλλα και να μην εξαρτόμαστε από το εισαγόμενο φυσικό αέριο, να δημιουργηθούν το ταχύτερο, υδροηλεκτρικοί ταμιευτήρες για παραγωγή ενέργειας βάσης.

β) Εφόσον ούτως η άλλως, προγραμματίζουμε έναν αριθμό αιολικών πάρκων (ανεμογεννήτριες) στη χώρα, να τα συνδυάσουμε με την δημιουργία αντλησοταμιευτικών υδροηλεκτρικών έργων, ώστε να αξιοποιούμε την παραγόμενη αιολική ενέργεια, που για διάφορους λόγους (πχ. ώρες χαμηλής ζήτησης) δεν είναι δυνατόν να απορροφήσει από το δίκτυο (πρακτικά αχρηστεύεται), εγκαθιστώντας με τον τρόπο αυτόν καινοτόμα «υβριδικά» συστήματα αποθήκευσης  αυτής της πράσινης και  υψηλής αξίας ηλεκτρικής ενέργειας.

Και οι δυο παραπάνω προτάσεις ταιριάζουν απόλυτα με την ολοκλήρωση και την ενεργειακή αξιοποίηση των έργων Άνω Αχελώου.

Δυστυχώς όμως, παρότι το έχουμε  επανειλημμένα  προτείνει, παρά τα αδιαμφισβήτητα θετικά χαρακτηριστικά και πλεονεκτήματα της ΥΗΕ, παρά τον ευεργετικό συνδυασμό των έργων Αχελώου με την ασφάλεια της  Θεσσαλίας έναντι της ξηρασίας και την δημιουργία αποθεμάτων απόλυτα αναγκαίων για την οικολογική αποκατάσταση των υδροφορέων της περιοχής μας που βρίσκονται υπό κατάρρευση, μέχρι σήμερα κυριαρχεί η στασιμότητα και η εγκατάλειψη.

Πάντως, ενόψει των εκλογών,  για τα κόμματα εξουσίας θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο να κρύβονται πίσω από την απραξία τους χωρίς εξηγήσεις . Ίδωμεν...

*Μπαρμπούτης Τάσος, πολιτικός μηχανικός, μέλος ΔΣ ΕΘΕΜ, πρ. γραμματέας ΤΕΕ/ΚΔΘ, μέλος Ε.Δ.Υ.ΘΕ

*Γκούμας Κώστας, γεωπόνος, πρ. Δ/ντής Εγγείων Βελτιώσεων, πρ. πρόεδρος ΓΕΩΤΕΕ/Κεντρικής Ελλάδας, μέλος Ε.Δ.Υ.ΘΕ

ΠΗΓΗ : ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Λάρισας

Όλες τις ερωτήσεις της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ της Δευτέρας («Ε.τ.Δ.»), από 20/9/2021 μέχρι σήμερα, με τις σχετικές απαντήσεις της Επιτροπής για την Διεκδίκηση επίλυσης  Υδατικού προβλήματος Θεσσαλίας (Ε.Δ.Υ.ΘΕ.) μπορείτε να βρείτε εδώ

Eνημερωθείτε για τα νέα του blog "Νερά - Γεωργία - Περιβάλλον" :

- Από την σελίδα μας στο fb

​- Από την ομάδα μας στο fb  

28 Ιουλίου : Η μέρα που η χρήση φυσικών πόρων ξεπερνά τις δυνατότητες του πλανήτη - Του Φάνη Γέμτου*

 

Τι είναι αυτή η ημερομηνία ; Είναι ο χρόνος που η κατανάλωση της ανθρωπότητας σε οικολογικούς ή βιολογικούς πόρους και υπηρεσίες ξεπερνούν τη δυνατότητα της Γης να τις ανακτήσει και ξαναδημιουργήσει μέσα σε αυτόν τον χρόνο.

Διατηρούμε αυτό το έλλειμμα χρησιμοποιώντας οικολογικούς πόρους και σωρεύοντας απόβλητα στο περιβάλλον, όπως για παράδειγμα τα αέρια του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα.

Ουσιαστικά ο Πλανήτης έχει τη δυνατότητα να αναπαράγει και αποκαθιστά τα στοιχεία που καταναλώνονται από τη διαβίωση των ανθρώπων. Οι δυνατότητες αυτές δεν είναι απεριόριστες. Γι’ αυτό ο αυξημένος πληθυσμός της Γης και η αυξημένη χρήση πόρων καταναλώνουν τις δυνατότητες αυτές πολύ ταχύτερα από την ταχύτητα αναπαραγωγής τους.

Η ημερομηνία αυτή σημαίνει ότι σχεδόν για πέντε μήνες τον χρόνο καταναλώνουμε βιολογικούς πόρους που δεν θα αποκατασταθούν και επομένως δεν θα υπάρχουν για τις επόμενες γενιές. Είναι ουσιαστικά ένα σήμα κινδύνου για τη διατήρηση της ζωής στον Πλανήτη, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.

Μας επισημαίνει ότι πρέπει να βελτιώσουμε τον τρόπο διαβίωσής μας για να προστατεύσουμε τον Πλανήτη, αλλά και να εξασφαλίσουμε συνθήκες επιβίωσης των επόμενων γενεών.

Πώς εκτιμάται αυτή η ημέρα ; Την εκτιμά η ερευνητική ΜΚΟ (Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση) Global Footprint Network (Παγκόσμιο Δίκτυο Αποτυπώματος).

Στηρίζεται σε δεδομένα που συνδυάζονται με λογικές υποθέσεις για να εκτιμηθεί η επίπτωση της διαβίωσης της ανθρωπότητας στο περιβάλλον.

Στο διάγραμμα φαίνεται η ημερομηνία του έτους που ξεπερνούμε τα όρια από το 1970 μέχρι σήμερα. Μπορούμε να δούμε ότι το 1970 η Γη μπορούσε να καλύψει την κατανάλωση και τη διαβίωση των κατοίκων του Πλανήτη. 

Από τότε η κατάσταση χειροτερεύει κάθε χρόνο και πλέον χρειαζόμαστε περισσότερο από έναν και μισό πλανήτη για να καλύψει τις ανάγκες μας με τον τρόπο που ζούμε. 

Τονίζω ιδιαίτερα τον τρόπο που ζούμε, γιατί αυτό έχει άμεση σχέση με την επιβάρυνση του Πλανήτη. Όπως φαίνεται από το διάγραμμα, το 2021 η μέρα υπέρβασης ήταν η 29η Ιουλίου, ενώ το 2020 με την πανδημία του Covid στα τέλη Αυγούστου. Ο περιορισμός της ζωής μας (μείωση κινήσεων, κατανάλωσης κ.λπ.) είχε θετικές επιπτώσεις. Κάτι καλό έκανε και αυτός ο ιός, αλλά καλά είναι να μη μας ξαναέρθει.

Ας δούμε πώς εκτιμάται αυτή η ημέρα. Ο υπολογισμός στηρίζεται στην εκτίμηση του οικολογικού αποτυπώματος. Έχω γράψει παλαιότερα για τους δείκτες εκτίμησης των περιβαλλοντικών επιπτώσεων των καλλιεργειών με τα αποτυπώματα άνθρακα, νερού και το οικολογικό. 

Είχα κάνει τη σύγκριση των μεθόδων αειφορικής παραγωγής στο σκληρό σιτάρι, όπως ακατεργασία και εφαρμογή των προτάσεων του granoduro.net για σπορά, λίπανση, ψεκασμούς κ.λπ., που έδωσαν σημαντικά μειωμένες περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Θυμίζω ότι το οικολογικό αποτύπωμα είναι ένας σύνθετος δείκτης που συνδυάζει διάφορα αποτυπώματα. Το οικολογικό αποτύπωμα ορίζεται ως μέτρο της κατανάλωσης φυσικών πόρων από μια κοινωνία για την κάλυψη των αναγκών της (γη, νερό κ.λπ.) και συγκρίνει την ανθρώπινη κατανάλωση πόρων και την παραγωγή απορριμμάτων με την ικανότητα της γης να αναγεννάται, να παράγει πόρους και να απορροφά τα απόβλητα. 

Βασίζεται σε ένα μοντέλο που «μετατρέπει» τις διάφορες καταναλωτικές ανάγκες σε έκταση βιο-παραγωγικής γης, δηλαδή πόση παραγωγική γη σε εκτάρια χρειάζονται (globalhectare, gha) για να καλύψει τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Ουσιαστικά, εκτιμάται η οικολογική – βιολογική ικανότητα της Γης που διαιρείται με το οικολογικό αποτύπωμα της ανθρωπότητας. Το πηλίκο πολλαπλασιάζεται με τις μέρες του έτους και έτσι προκύπτει η μέρα του έτους που ξεπερνάμε το όριο. Ο υπολογισμός γίνεται για κάθε χώρα ή περιοχή της Γης, αλλά μπορεί να γίνει και για τον κάθε έναν από εμάς.

Στο διάγραμμα που παρήγαγε η ΜΚΟ δείχνει τις χώρες με τις μεγαλύτερες καταναλώσεις πόρων. Το Κατάρ φαίνεται να είναι ο πρωταθλητής με ημέρα υπέρβασης του ορίου τον Φεβρουάριο. Η.Π.Α. και Καναδάς τον Μάρτιο. Οι ευρωπαϊκές χώρες και η χώρα μας υπερβαίνουμε το όριο τον Μάιο. Η Κίνα είναι και αυτή στην περιοχή μας. Φτωχότερες χώρες της Αφρικής, Νότιας Αμερικής και Ασίας βρίσκονται προς το τέλος του έτους και υπάρχουν κάποιες που έχουν πολύ μικρή κατανάλωση πόρων.
Πώς γίνεται ο υπολογισμός ; Ουσιαστικά γίνεται ένα ισοζύγιο ανάμεσα στους διαθέσιμους και καταναλισκόμενους πόρους. Στους διαθέσιμους πόρους εκτιμάται η βιο-ικανότητα κάθε περιοχής που μελετάται (κράτος, πόλη κ.λπ.) που περιλαμβάνει τις καλλιεργούμενες εκτάσεις και λιβάδια, τα δάση, τα αλιευτικά αποθέματα και τις κτισμένες περιοχές. Η εκτίμηση του οικολογικού αποτυπώματος περιλαμβάνει τη ζήτηση τροφίμων και πρώτων υλών από τη γεωργία, τη ζωική και αλιευτική παραγωγή, την ξυλεία και άλλα προϊόντα του δάσους, χώρους για τις τεχνικές υποδομές, αλλά και τα δάση που απορροφούν του διοξείδιο του άνθρακα.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι να δούμε λίγο αναλυτικότερα πώς γίνονται οι υπολογισμοί για να καταλάβουμε τι πρέπει να κάνουμε για να μειώσουμε το αποτύπωμα της ζωής μας και τις επιπτώσεις στον Πλανήτη. Μπορεί να γίνουν συνολικοί υπολογισμοί, αλλά και υπολογισμοί για τον κάθε έναν από εμάς με ένα υπολογιστικό εργαλείο που θα αναφερθώ στο επόμενο σημείωμα.

*Ο Φάνης Γέμτος, γεωπόνος, ομότιμος καθηγητής  του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

ΠΗΓΗ : ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Λάρισας

 Eνημερωθείτε για τα νέα του blog "Νερά - Γεωργία - Περιβάλλον" :

- Από την σελίδα μας στο fb

​- Από την ομάδα μας στο fb  

Κάντο όπως η Πορτογαλία ! - Του Γιάννη Κολλάτου*

Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας…

Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρώπης από την «κλάση των PIGS «(Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία) που εδέησε να κρατήσει τον έλεγχο του ΔΝΤ επί 9 χρόνια, με 3 μάλιστα μνημόνια. Στις υπόλοιπες χώρες που δέχθηκαν την παρέμβασή του, της Κύπρου συμπεριλαμβανομένης, και με εξαίρεση την Ισπανία της οποία η οικονομία κρίθηκε από τους «φωστήρες» του Eurogroup, πολύ μεγάλη για να σωθεί με δανεικά και για τούτο ενεργοποιήθηκε (μαζί με Ιταλία, Γαλλία) η ποσοτική χαλάρωση, είχαμε μόλις ένα μνημόνιο. 

Ο λόγος είναι ότι συνεννοήθηκαν όλα τα πολιτικά κόμματα, να «βάλουν πλάτη» για να τελειώσει μία ώρα αρχύτερα η «υποτέλεια» στο ΔΝΤ .

Ας πάρουμε το παράδειγμα της Πορτογαλίας που είναι μία χώρα παρόμοια πληθυσμιακά με την Ελλάδα. 

Η Πορτογαλία λοιπόν αρχικά παρότι προσχώρησε αργότερα από την Ελλάδα στην τότε ΕΟΚ (μετέπειτα Ε.Ε.) το 1986, μαζί με τη Ισπανία έβαλε όρους στην Τελωνειακή σύνδεση της Τουρκίας στα τέλη της δεκαετίας του ’80 να διατηρήσουν κάποια προνόμια έναντι του ανταγωνισμού για τα δικά της εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η ελληνική κλωστοϋφαντουργία που τη δεκαετία του ’90 απασχολούσε 350.000 εργαζομένους μην μπορώντας να ανταποκριθεί τον ανταγωνισμό και το «ντάμπιγκ» καθώς συνορεύει με την Τουρκία, να συρρικνωθεί σε μόλις 2 με 3 χιλιάδες εργαζόμενους, ενώ το ελληνικό βαμβάκι ο αποκαλούμενος και «λευκός χρυσός» να καταλήγει σε ποσοστό που έφτανε μέχρι και το 80% σε τουρκικά κλωστήρια και η Τουρκική οικονομία να καρπούται μεγάλο μέρος της υπεραξίας του. 

Ακόμη μεγαλύτερο μέρος όμως καρπώνονται Πορτογαλικές και Ισπανικές βιομηχανίες έτοιμων βαμβακερών ενδυμάτων με Brandt ονόματα από το χώρο της μόδας, που διατήρησαν αυτά τα προνόμια που λέγαμε, ενώ η Ελλάδα δεν τα διεκδίκησε καν.
Αποτέλεσμα αυτού και πολλών άλλων που έχουν να κάνουν με το γιατί οι Πορτογάλοι το κάνουν διαφορετικά (ή κάντο όπως η Πορτογαλία) , είναι η Πορτογαλία να έχει εξαγωγές βιομηχανικών προϊόντων που υπερβαίνουν τα 80 δις ευρώ ετησίως, ενώ η Ελλάδα μόλις 25 δις ευρώ.

Τι άλλο κάνουν διαφορετικά οι Πορτογάλοι ;
Είναι η χώρα εκείνη που έχει άρει τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων εδώ και χρόνια και έχει εισάγει την αξιολόγησή τους από Ανεξάρτητη διακομματική αρχή, κάτι που εδώ το αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας ο εγχώριος συνδικαλισμός και φυσικά έχουν και κατά 20% υψηλότερους μισθούς σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα από ότι η Ελλάδα, χωρίς τις τόσο υψηλές εργοδοτικές εισφορές που αποτελούν τροχοπέδη και για το επιχειρείν στη χώρα μας και για τους ίδιους τους εργαζόμενους, αφού προτιμούν ένα μέρος αυτών να πηγαίνει στους μισθούς. 

Το μη μισθολογικό κόστος του εργαζόμενου στην Ελλάδα είναι δυσανάλογα υψηλό σε σχέση με αυτό της Πορτογαλίας. Συγκεκριμένα ένας εργαζόμενος που κοστίζει 1.500 ευρώ στην Πορτογαλία, καρπώνεται τα 1300. Ενώ αντίστοιχα στην Ελλάδα τα 850 ευρώ. 

Και σημειωτέο ότι η αγοραστική δύναμη του Πορτογάλου είναι μεγαλύτερη από εκείνη του Έλληνα καθώς εκεί ο πληθωρισμός «τρέχει « το καλοκαίρι με 8% αντί του 12%

Και ερχόμαστε στο πλέον σημαντικό :
Στην Πορτογαλία ολοκληρώθηκε η κατασκευή έξι μεγάλων υδροηλεκτρικών ταμιευτήρων με εθνική χρηματοδότηση, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα κατά την διάρκεια σχεδιασμού και υλοποίησης των έργων. 

Πορτογαλία Tamega hydroelectric 2

Οι φορείς της χώρας συζήτησαν γύρω από ένα τραπέζι και έλυσαν άμεσα μικρά και μεγάλα διαχειριστικά και περιβαλλοντικά ζητήματα των νέων έργων. Έτσι έφτασαν στο σημείο να κατασκευάζουν πλέον το μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό έργο στην Ευρώπη για να δώσουν λύση στην ενεργειακή κρίση στον ποταμό Tamega. Μάλιστα το έργο αυτό θα λειτουργεί και ως αποθήκη ενέργειας με τη μέθοδο της άντλησης – ταμίευσης, όπως ακριβώς θα μπορούσε να λειτουργεί και το φράγμα της Συκιάς, αν και το εγχώριο πολιτικό σύστημα μπορούσε να συνεννοηθεί όπως και στην Πορτογαλία, για τα αυτονόητα. Αλλά εμείς εδώ προτιμήσαμε τρία αντί για ένα μνημόνια και ολίγη από λιγνίτη και πάλι και πολύ περισσότερο εισαγόμενο φυσικό αέριο, πότε από Ρωσία και εσχάτως υγροποιημένο σε μορφή LNG από ΗΠΑ, για να έχει να πορεύεται και το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω κατηγορεί η Ουκρανία ότι συνεχίζει να έχει συναλλαγές με Ρωσία και να μεταφέρει και Ρωσικά προϊόντα ανά την υφήλιο, στις φιλικές χώρες, στις οποίες πλέον δεν συμπεριλαμβάνεται η Ελλάδα.

Και μιας και ο λόγος περί εθνικής συνεννόησης σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με την ενεργειακή απεξάρτηση της χώρας, δείτε τι έγινε με τα υδροηλεκτρικά και στην Ινδία :
Στις αρχές της δεκαετίας 2000, στην Ινδία ξεκίνησε το μεγαλύτερο παγκοσμίως υδραυλικό έργο με το τίτλο «Εθνικό Πρόγραμμα Ένωσης Ποταμών», το οποίο ενδεικτικά περιλαμβάνει την κατασκευή 3.000 ταμιευτήρων. Το Ινδικό Συμβούλιο Επικρατείας όχι μόνο δεν στάθηκε με δυσπιστία απέναντι στο θέμα, αλλά το 2002 κάλεσε την Ινδική Κυβέρνηση να ιδρύσει μία taskforce και να εξασφαλίσει την έγκαιρη ολοκλήρωση των έργων για λόγους δημοσίου συμφέροντος.
Κάντο όπως η Πορτογαλία λοιπόν ή έστω η Ινδία γιατί έρχεται χειμώνας βαρύς για νοικοκυριά και επιχειρήσεις και μετά τα κουπόνια τύπου energy ή fuell pass, θα έχουμε και δελτίο καυσίμων και αερίου ή ρεύματος…

* Ο Γιάννης Κολλάτος είναι δημοσιογράφος

ΠΗΓΗ : thessaliatv.gr

Eνημερωθείτε για τα νέα του blog "Νερά - Γεωργία - Περιβάλλον" :

- Από την σελίδα μας στο fb

​- Από την ομάδα μας στο fb 

Ν. Μυλόπουλος – SOS : Στερεύει ο Πηνειός, απειλείται με ερημοποίηση ο θεσσαλικός κάμπος

 

Πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας μια εξαιρετική ανάλυση του υδατικού προβλήματος της Θεσσαλίας, με επίκεντρο τον Πηνειό ποταμό, από τον καθηγητή κ. Νικήτα Μυλόπουλο (εφεξής ΝΜ), Διευθυντή του Εργαστηρίου Υδρολογίας και Ανάλυσης Υδατικών Συστημάτων στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, την οποία παρέθεσε στο Αθηναϊκό - Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και αναδημοσιεύτηκε σε διάφορα μέσα (δες εδώ ΣΚΑΙ, 17/07/22).

Επειδή η Επιτροπή  Διεκδίκησης  για την  Επίλυση του Υδατικού προβλήματος της Θεσσαλίας (Ε.Δ.Υ.ΘΕ) παρακολουθεί συστηματικά και παρεμβαίνει με διάφορους τρόπους στο μεγάλο αυτό πρόβλημα της περιοχής μας, ας μας επιτραπεί να διατυπώσουμε ορισμένα σχόλια, επεκτείνοντας  την τεκμηριωμένη επιστημονική προσέγγιση του κ. ΝΜ  και στο πεδίο της   αναγκαίας πολιτικής ΔΙΕΞΟΔΟΥ από την   οδυνηρή πραγματικότητα του υδατικού ζητήματος.

Ο καθηγητής ΝΜ εντοπίζει την «εξάντληση των υδατικών πόρων στην περιοχή», όπως αυτή εμφανώς προκύπτει από την σημερινή εικόνα του ποταμού, ο οποίος «στερεύει σε συγκεκριμένα σημεία της ροής του τα καλοκαίρια».

Αιτία της οικολογικής καταστροφής θεωρεί  ότι είναι «η απουσία οργανωμένων αρδευτικών δικτύων, οι απαρχαιωμένες μέθοδοι άρδευσης και - φυσικά - η ίδια η διάρθρωση των καλλιεργειών, με κύριο χαρακτηριστικό την επικράτηση των υδροβόρων  και χημικοσυντηρούμενων ειδών».

Επιπλέον ισχυρίζεται πως ο Πηνειός «θεωρείται  σήμερα ένα από τα πιο επιβαρυμένα ποτάμια της χώρας, αλλά και της Ευρώπης» και επισημαίνει πως «ειδικά για τη Θεσσαλία, όπου η αρδευτική υδατική χρήση έχει ξεπεράσει το 25% του νερού που καταναλώνεται συνολικά σε όλη τη χώρα, η απειλή της ερημοποίησης είναι ζωντανή».

Γενικεύοντας το θέμα, παρατηρεί ότι «Από οποιαδήποτε σκοπιά και να το δει κανείς η υδατική κρίση είναι από τα σημαντικότερα περιβαλλοντικά ζητήματα, αν όχι το σημαντικότερο, με επιπτώσεις και επιφαινόμενα ανυπολόγιστα για τις κοινωνίες και τον πλανήτη», αναφέροντας ως βασικά χαρακτηριστικά την «λειψυδρία, ξηρασίες, πλημμύρες, ανομβρία, ρύπανση, εμπορευματοποίηση, ιδιωτικοποίηση».

Και συμπληρώνει πως «το πρόβλημα της υδατικής κρίσης ....δημιουργήθηκε γιατί επί σειρά ετών το νερό που καταναλώνεται στις επιμέρους λεκάνες απορροής ξεπερνά κατά πολύ την φέρουσα ικανότητα τους»,  πως «είναι ένα πρόβλημα .....ανθρωπογενές, ένα πρόβλημα εξόχως πολιτικό στη δομή του....(που) υποτιμά συστηματικά τα περιβαλλοντικά όρια».

Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν απόλυτα τις βασικές εκτιμήσεις των επιστημόνων της ΕΔΥΘΕ [τις οποίες επανειλημμένα δώσαμε στην δημοσιότητα  και περιέχονται στην σχετική ΑΝΑΦΟΡΑ που υποβάλλαμε στα κόμματα και  στη Βουλή ].

Συμπίπτουν επίσης με τα βασικά συμπεράσματα της πρόσφατης ημερίδας για την ξηρασία/ερημοποίηση που διοργανώθηκε στο ΓΕΩΤΕΕ/ΚΕ στη Λάρισα (δες εδώ τα συμπεράσματα).

Πράγματι η Θεσσαλία είναι ιδιαίτερα ευάλωτη απέναντι στα υψηλά υδατικά ελλείμματα της υδρολογικής λεκάνης του Πηνειού, ενώ παράλληλα απειλείται άμεσα η ΑΣΦΑΛΕΙΑ των πολιτών της και των περιουσιών τους από επικείμενες καταστροφές (ξηρασία, πλημμύρες), καθιστώντας το θέμα αυτό ως άμεσης προτεραιότητας  (παρά την λανθασμένη εικόνα που έχει δημιουργηθεί ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον τόπο είναι οι αρδεύσεις).

Οι «προσφερόμενοι» υδατικοί πόροι δεν επαρκούν για τις τόσο εκτεταμένες αρδεύσεις (2,0 έως 2,5 εκ στρέμματα).

Επίσης, η «εξοικονόμηση» νερού και οι στόχοι μείωσης της σπατάλης που ορίζονται στην Υπ. Απόφασή του Σχεδίου Διαχείρισης Υδάτων (ΣΔΥ) είναι πρακτικά αδύνατον να επιτευχθούν με τις «απαρχαιωμένες» υποδομές άρδευσης (που εύστοχα περιγράφονται στην τοποθέτηση του κ. ΝΜ), τις ανεξέλεγκτες υπερκαταναλώσεις από τον Πηνειό, τις οποίες ουσιαστικά  «ενθαρρύνουν» οι πρακτικές κατασκευής πρόχειρων φραγμάτων μιας χρήσης (!), που καταστρέφουν κάθε χρόνο το οικοσύστημα και απλώς περιορίζουν πρόσκαιρα την απόγνωση των αρδευτών, δεδομένου ότι οι «προβλεπόμενες» (στο ΣΔΥ) ταμιεύσεις νερού με νέα έργα (Μουζάκι, Ενιπέας, Πύλη, Νεοχώρι, Ελασσόνα, λιμνοδεξαμενές   κλπ.) απλά δεν έχουν γίνει πράξη !

Όσο για την «φέρουσα ικανότητα» στην οποία αναφέρεται η ανάλυση του κ. ΝΜ, δυστυχώς κανείς δεν την υπολογίζει.

Το αποτέλεσμα είναι να συνεχίζονται, μεταξύ άλλων, και οι καταστροφικές υπεραντλήσεις από τους υπόγειους υδροφορείς, (μέσω των 33.000 γεωτρήσεων, «νόμιμων» και μη, αλλά εγκεκριμένων από την διοίκηση με τις κατά καιρούς πολιτικές αποφάσεις....), οδηγώντας σε τεράστια συσσώρευση ελλειμμάτων (κυρίως από  μόνιμα αποθέματα) των υπόγειων  υδροφορέων (εκτιμάται ότι υπερβαίνουν τα 3 δις κ. μ. νερού/ στοιχεία ΣΔΥ), με συνακόλουθη ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, εκτοξεύοντας παράλληλα το κόστος παραγωγής σε δυσθεώρητα ύψη !

Συνοπτικά, οι παρατηρήσεις του καθηγητή ΝΜ και η επιστημονική τεκμηρίωση όσων συμβαίνουν σήμερα στη Θεσσαλία, κατά έναν τρόπο  «δικαιώνουν» τις διεκδικήσεις της Επιτροπής μας.

Είναι όμως προφανές πως, μπροστά σε μια τέτοιας κλίμακας οικολογική καταστροφή που ήδη βιώνουμε και στην διαφαινόμενη  πολλαπλή  κρίση (επισιτιστική, ενεργειακή, ακρίβειας κλπ.), κανείς δεν θα έπρεπε να παραμένει αδρανής και αδιάφορος.

Γι’ αυτό και η Ε.Δ.Υ.ΘΕ διεκδικεί επειγόντως την χάραξη μιας στρατηγικής αντιμετώπισης του προβλήματος και την λήψη, χωρίς άλλη αναβολή, κρίσιμων αναγκαίων αποφάσεων σχετικά με το υδατικό της Θεσσαλίας.

Η  βασική ιδέα είναι απλή, απόλυτα συμβατή με την λογική του ΣΔΥ και της σχετικής οδηγίας (60/2000/ΕΚ) για τα νερά και κατατείνει στην εξισορρόπηση του άκρως ελλειμματικού υδατικού ισοζυγίου.

Αυτό θα επιτευχθεί :

 α) Με την συστηματική μείωση της «ζήτησης» (σύγχρονα αρδευτικά έργα μεταφοράς και διανομής αρδευτικού νερού, κίνητρα για έξυπνα συστήματα εξοικονόμησης νερού,  έλεγχος / μετρήσεις/ περιορισμοί στις  ατομικές γεωτρήσεις, ενίσχυση των διοικητικών δομών στο υδατικό διαμέρισμα Θεσσαλίας για την διαχείριση υδάτων κ.ο.κ).

β) Με την ενίσχυση  της «προσφοράς» των διαθέσιμων πόρων της λεκάνης Πηνειού (κυρίως χειμερινές απορροές) που δεν αξιοποιούνται, υλοποιώντας έργα ταμίευσης  «πολλαπλής σκοπιμότητας» (αρδεύσεις, υδρεύσεις, αντιπλημμυρική προστασία, παραγωγή ενέργειας, αποθέματα για περιόδους ξηρασίας, αποθέματα για ενίσχυση οικοσυστημάτων που κινδυνεύουν με κατάρρευση κλπ.), σε θέσεις στις οποίες ήδη αναφερθήκαμε.

Οι δυο αυτές  αυτονόητες και  επιβεβλημένες στρατηγικές κατευθύνσεις έχουν ήδη θεσμοθετηθεί, με  τις σχετικές υπ. Αποφάσεις (ΣΔΥ), που ισχύουν από το 2014, που όμως  πρακτικά «αγνοούνται» από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, καθιστώντας τα ΣΔΥ «σχέδια επί χάρτου» !

Ας σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ το όριο των 2,5 εκατομμυρίων αρδευόμενων εκτάσεων και υπερθεματίζουν για την διατήρηση τους  (έστω και εάν όλες, χωρίς εξαιρέσεις, ελάχιστα ενδιαφέρθηκαν για την δημιουργία προϋποθέσεων στήριξης μιας τόσο φιλόδοξης πολιτικής).

Αυτό πρακτικά σημαίνει πως, ακόμη και εάν επιτευχθεί στο σύνολο της η εφαρμογή των δυο παραπάνω κατευθύνσεων προς εξισορρόπηση του ελλειμματικού ισοζυγίου, ο όγκος των αναγκαίων υδάτων για τόσο εκτεταμένες  αρδεύσεις υπερβαίνει και πάλι τις αντοχές της λεκάνης Πηνειού.

Εδώ και χρόνια έχει προταθεί και έχει δρομολογηθεί η, μοναδική κατά την άποψη μας, λύση για την οριστική  αντιμετώπιση των ελλειμμάτων, την  δημιουργία αποθεμάτων ασφάλειας για ξηρασία / λειψυδρία και την ιδιαίτερα σημαντική (στις μέρες που ζούμε) παραγωγή οικολογικής (ΥΗ) ενέργειας.

Η λύση αυτή  δεν είναι άλλη από την ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΥΔΑΤΩΝ, μέσω του ημιτελούς ταμιευτήρα Συκιάς επί του Άνω Αχελώου και της σχεδόν ολοκληρωμένης ΣΗΡΑΓΓΑΣ μεταφοράς (πάνω από το Μουζάκι).

Η ενίσχυση αυτή του υδατικού δυναμικού της λεκάνης Πηνειού (που θα διευρύνει την ήδη πραγματοποιημένη από το 1960 «πρώτη» ενίσχυση από τον ταμιευτήρα Ν. Πλαστήρα), σε συνδυασμό με την υλοποίηση όσων προαναφέρθηκαν και ήδη θεσμοθετήθηκαν, θα επιτρέψει την σταδιακή υποκατάσταση μεγάλου μέρους των (δυστυχώς νόμιμα υφιστάμενων) χιλιάδων  γεωτρήσεων, την σταδιακή αποκατάσταση των οικοσυστημάτων που δοκιμάζονται και την στήριξη με βιώσιμο τρόπο της πρωτογενούς παραγωγής στην περιοχή μας.

Παρόλα αυτά, και στην περίπτωση που το πολιτικό σύστημα, μετά από δημοκρατικό διάλογο στη Βουλή, αποφασίσει να ΜΗΝ  αποδεχθεί την ολοκλήρωση των ημιτελών και εγκαταλειμμένων έργων (γνωστά ως έργα  «εκτροπής» Αχελώου), όπως εξάλλου προβλέπεται από το ισχύον σήμερα ΣΔΥ του 2017, τότε οι επόμενες κυβερνήσεις, εγκαταλείποντας την ανεύθυνη τακτική της στασιμότητας και της παράτασης αυτής της εκκρεμότητας, ΟΦΕΙΛΟΥΝ, αφενός να περιορίσουν δραστικά τα όρια των αρδευόμενων εκτάσεων, αφετέρου να ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΟΥΝ τα ημιτελή έργα, δεδομένου ότι στην περιοχή τους δημιουργούνται μεγάλοι κίνδυνοι καταστροφών από έντονα πλημμυρικά φαινόμενα, ενώ παράλληλα εξελίσσεται, εδώ και χρόνια, μια άγνωστη στο πλατύ κοινό οικολογική καταστροφή στο «μπαζωμένο» από τα προ φράγματα  ποτάμι !

Ας σημειωθεί  ότι η ροή του ποταμού στη θέση Συκιά διοχετεύεται μέσα από προσωρινές σήραγγες εκτροπής των υδάτων, καθόσον έχει διακοπεί από έναν τεράστιο όγκο χωματισμών και σκυροδεμάτων λόγω των (ανεπιθύμητων για κάποιους)  κατασκευών και οι οποίες (σε περίπτωση ακύρωσης της επιλογής για μεταφορά υδάτων) πρέπει να καθαιρεθούν και να απομακρυνθούν (οι χωματισμοί και τα σκυροδέματα) σε κατάλληλες θέσεις υποδοχής στερέων απορριμμάτων, με παράλληλη μέριμνα αποκατάστασης του τοπίου στην περιοχή.

Τα χρονικά περιθώρια για την λήψη των σχετικών αποφάσεων σχετικά με τα εγκαταλειμμένα (από το 2010) έργα έχουν από καιρό εξαντληθεί.

Η νοσηρή και παράλληλα ταπεινωτική για την χώρα μας  εκκρεμότητα με τα έργα Αχελώου πρέπει να πάρει ένα τέλος.

Και ενόψει των εκλογών ΟΛΑ τα κόμματα οφείλουν να δεσμευτούν για τις επόμενες ενέργειες τους, ώστε η χώρα να απαλλαγεί από  την απραξία των προηγουμένων κυβερνήσεων και  να απομακρυνθούν οι κίνδυνοι που απειλούν την Θεσσαλία.

*Γιαννακός Κώστας, γεωπόνος, πρόεδρος Γεωπονικού Συλλόγου Λάρισας, μέλος Ε.Δ.Υ.ΘΕ,

*Γκούμας Κώστας, γεωπόνος, πρ. Δ/ντής Εγγείων Βελτιώσεων, πρ. πρόεδρος ΓΕΩΤΕΕ/Κεντρικής Ελλάδας, μέλος Ε.Δ.Υ.ΘΕ

Eνημερωθείτε για τα νέα του blog "Νερά - Γεωργία - Περιβάλλον" :

- Από την σελίδα μας στο fb

​- Από την ομάδα μας στο fb 

Γ. Μανιάτης : Πολιτικός παραλογισμός ότι δεν έχει λειτουργήσει το φράγμα της Μεσοχώρας

 

Η συνέντευξη στον Γιάννη Κολλάτο (thessaliatv.gr), του πρώην υπουργού Γ. Μανιάτη σχετικά με το υδροηλεκτρικό έργο Μεσοχώρας μας δημιουργεί μια εύλογη απορία : Γιατί όλα αυτά δεν παρουσιάζονται στη Βουλή, ενώπιον και του πρωθυπουργού, από το ΠΑΣΟΚ ;

Γιατί θέματα ήσσονος σημασίας (όπως πχ. αν ο νόμος που αποφυλάκισε τον Λιγνάδη ψηφίστηκε το 2010 ή επί ΣΥΡΙΖΑ, υπόθεση Πισπιρίγκου κ.α.), με ευθύνη βεβαίως και άλλων κομμάτων, γίνονται πιο γνωστά από τα ΜΜΕ  και συζητούνται στην κοινή γνώμη ;

Γιατί το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης (πλην ΣΥΡΙΖΑ που διαφωνεί), δεν πιέζουν ανοιχτά την κυβέρνηση για την προώθηση της υδροηλεκτρικής ενέργειας (ΥΗΕ) και την ολοκλήρωση των ημιτελών έργων του Άνω Αχελώου ;

Η απορία μας επεκτείνεται και στους τοπικούς πολιτικούς και αυτοδιοικητικούς παράγοντες, που «ελαφρά τη καρδία»  αποδέχονται την εξαίρεση της ΥΗ ενέργειας από το ενεργειακό μείγμα της χώρας, χωρίς αντιρρήσεις και χωρίς  δημόσιο προβληματισμό (για πίεση προς την κυβέρνηση ούτε λόγος να γίνεται....), παρότι γνωρίζουν ότι η ΥΗΕ είναι η μόνη αξιόλογη  και βιώσιμη (οικολογικά και οικονομικά λόγω γεωμορφολογίας) μορφή ενέργειας στη Θεσσαλία (κυρίως στην Δυτική) και φυσικά συνδέεται και με τα «ξεχασμένα» από την ΝΔ έργα Αχελώου και την προσδοκώμενη εδώ και χρόνια ενίσχυση του ελλειμματικού ισοζυγίου υδάτων στην περιοχή μας.

Και με την ευκαιρία, επειδή είχαμε παραστεί (μαζί με άλλους φορείς) στην σύσκεψη στο ΥΠΕΝ επί υπουργίας Γ. Μανιάτη (2014), επιβεβαιώνουμε απόλυτα την πληροφόρηση  που παραθέτει για το ΥΗΕ Μεσοχώρας.

Eνημερωθείτε για τα νέα του blog "Νερά - Γεωργία - Περιβάλλον" :

- Από την σελίδα μας στο fb

​- Από την ομάδα μας στο fb